De band Glasses And Mustaches mag de avond aftrappen. De band uit omgeving Eindhoven staat wat verdwaasd op het podium als blijkt dat ze mogen beginnen en er hoogstens tien mensen in de zaal staan. Toch besluiten ze te gaan spelen, en met succes: zodra ze het intro van het eerste nummer hebben ingezet, loopt het langzaam voller. Frontman Adrian Delange, tevens drummer van Want Want, krijgt het publiek goed mee. Zonder veel gedoe of populaire praatjes weet hij toch goed contact te maken met het publiek. Samen met gitarist Roan Meijer worden er hier en daar onderling ook wat grapjes gemaakt, wat tevens zorgt voor een ontspannen sfeer bij de band zelf en bij de toeschouwers.
De eigen poppunk liedjes zijn catchy en blijven heerlijk om naar te luisteren. Maar ook de cover van Teenage Dirtbag past goed bij de band en was een goede zet om het publiek nog weer wat losser te krijgen. Al met al heeft Glasses and Mustaches een goed optreden neergezet. Ze spelen en zingen strak, de songs blijven leuk en vooral het gebrek aan sterallures geeft de band een sympathieke uitstraling.
Voor de afwisseling gaan we van een redelijk nieuwe band naar een band die al heel wat jaren meegaat en vanavond hun laatste optreden laat zien: Clueless. De mannen uit Enschede spelen hun nummers van de afgelopen jaren, maar ook de nieuwe, strak en solide, je kan dan ook merken dat ze al behoorlijk wat podiumervaring hebben. Ze maken veel contact met het publiek en dragen veel songs op aan bepaalde mensen die met de band meegekomen zijn. Één daarvan wordt opgedragen aan de ex-drummer van de band, die in de zaal staat toe te kijken. De rocksongs knallen door de zaal, vooral bij de refreinen, maar je kan merken dat ze wat ouder zijn dan de jonge jongens van Glasses And Mustaches. Gelukkig grappen ze daar zelf ook over. Na twee ‘hardere’ nummers achter elkaar, vragen ze zichzelf ernstig af waarom ze dit nog doen. Eigenlijk is het niet noodzakelijk voor deze band om energiek te zijn op het podium; ze spelen de nummers goed, ze maken veel contact met publiek en de echte fans zingen de nummers luidkeels mee. Na dik driekwartier spelen doen ze zelfs nog een toegift. Het was een waardig afscheid van Clueless en als cadeautje mogen al hun cd’s gratis meegenomen worden bij de merchandise, behalve de nieuwe EP dan, daar moet wel iets voor worden betaald.
Op naar de act waar de meeste mensen voor zijn gekomen vanavond: The Road Home. Bij Clueless stond de zaal al redelijk vol, maar bij The Road Home wordt het pas echt een stuk drukker. De drummer begint en zodra ook de rest het podium opkomt barst het gejuich pas echt los. Bij de eerste songs valt op dat de zang van Luke Christoffel slecht te horen is, maar dat de zang van broer Kenneth Christoffel wel duidelijk hoorbaar is als ‘achtergrondzang’ of bij sommige nummers als leadzang. Jammer, want het is toch wel fijn om te horen wat er precies gezongen wordt. Voornamelijk bij de nieuwe nummers dan, de oude nummers worden toch wel hard genoeg meegezongen door het publiek. Verder geven ze een goede show weg.
De nieuwere nummers doen zeker niet onder voor het oude werk, met als grootste hit Old Hearts, en alles wordt even strak gespeeld. Zelfs als gitarist Kenneth crowdsurfend en gitaarspelend richting de bar gaat om daar verder te performen en op diezelfde manier weer teruggaat. Naast de eigen catchy punkrock songs worden er ook twee covers gespeeld van Neil Young en Tom Petty. Aan afwisseling dus geen gebrek bij het optreden van The Road Home. Tot slot wordt er ook nog eens afgesloten met een akoestische sessie van het nummer Cold Ground, ook van de nieuwe plaat. Dit vindt plaats midden in het publiek, door The Road Home samen met zanger Tim van Doorn (Clueless). Het hele publiek is muisstil en wat in ieder geval duidelijk wordt is dat zanger Luke echt wel kan zingen. Het nummer wordt uiteindelijk nogmaals gespeeld op het podium en daarmee sluiten ze deze avond echt af.
Hoewel ze een afwisselende, vermakende show hebben weggegeven, komen ze toch een stuk minder sympathiek over dan de voorafgaande bands. Alles leek net iets teveel ingestudeerd en van echte spontane praatjes was geen sprake. Nummers werden dan wel strak gespeeld en ze hebben het publiek vast een uur lang weten te vermaken, toch had het allemaal wat energieker en spontaner kunnen zijn.