Drummer Charlie Wayne en violiste Georgia Ellery (ook Jockstrap) ogen onrustig in hun Londense woonkamers. De handen kriebelen, de verveling is lang geleden al toegeslagen. ‘Man, onze hele periode als band is zo chaotisch geweest’, zucht Georgia. ‘We hebben nu voor het eerst in jaren vrije tijd. Forever Howlong ligt klaar, de tour begint over anderhalve maand. Ik was helemaal vergeten hoe het is om gewoon in de woonkamer te zitten. Ik denk dat ik de afgelopen maand uit pure verveling drie nieuwe hobby’s heb ontwikkeld’, zegt ze lachend. Wanneer het vooruitzicht van een nieuwe tour wordt benoemd, beginnen de ogen van Charlie en Georgia te glimmen. Het liefst zouden de rasmuzikanten van Black Country, New Road iedere dag namelijk gewoon bezig zijn met hun voornaamste hobby.
Het zal je maar gebeuren. Je krijgt als jong Brits zevental alle lof die je maar kan krijgen na het uitbrengen van je debuutalbum, krijgt het label ‘beste band in de wereld’ op je geplakt, en dan verlaat je zanger en tekstschrijver de band. Drie dagen voor de release van je tweede album. Black Country, New Road moest ineens weer beginnen op nul. De bejubelde oude tracks konden niet langer gespeeld worden, er bleef een gapend gat achter door het wegvallen van de kenmerkende stem van Isaac. Drie jaar sleutelden ze aan een vervolgstap, die nu wordt genomen met het derde studioalbum van de band: Forever Howlong. ‘Even afkloppen, maar dit is de eerste keer dat een album rollout van ons normaal lijkt te gaan’, vertelt drummer Charlie Wayne.
Grenzeloos experimenteren
Dat wil niet zeggen dat ze die rust stiekem ook wel een beetje nodig hadden. Na de release van Ants From Up There stonden de tours al gepland, maar konden de liedjes niet meer gespeeld worden. Binnen een maand schreef het achtergebleven zestal genoeg liedjes om een liveshow te kunnen vullen. Haastig, met nieuwe tekstschrijvers en nieuwe zangers en zangeressen. De favoriete tracks die ze in deze periode schreven brachten ze een jaar later uit als livealbum Live at Bush Hall. ‘Het was vreselijk hectisch en druk’, vertelt Charlie. ‘Achteraf ben ik er daarom extra trots op. Zonder onze directe switch naar Live at Bush Hall was er hoogstwaarschijnlijk geen Black Country, New Road meer geweest.’
En de drukte hield maar niet op. In dezelfde periode is het schrijfproces voor Forever Howlong al begonnen. Na de tours sloot de band zich op in de studio met producer James Ford (o.a. Arctic Monkeys, Blur en Florence & the Machine), waar ze lange dagen maakten om aan de verwachtingen van een nieuw album te voldoen. Ze maakten het zichzelf niet gemakkelijk, want in deze korte tijd leerden de bandleden ook allemaal nieuwe instrumenten te spelen.
Want liefhebbers weten: geen Black Country, New Road zonder een ogenschijnlijk onuitputtelijke wil om te experimenteren. Ook op Forever Howlong. ‘Ja, we willen het altijd fris houden. Al ging dat nu vooral toevallig’, vertelt Georgia. ‘Mijn viool brak in de tourbus, waardoor ik de mandoline ging bespelen. Die hoor je nu terug op de plaat. De rest van de groep begon met het bespelen van de klavecimbel, blokfluit en banjo. Het is vaak niet eens zo dat we bewust rare dingen gaan doen, maar we vinden het allemaal simpelweg leuk om nieuwe dingen te leren.’ Het resulteert in een wat meer folky album waarop ineens western-achtige liedjes staan, net als complexe lange ballads met tempowisselingen en vrij straightforward barokpop. En dat laatste is voor BC,NR misschien wel het meest experimentele van de drie.
Ja, en door te experimenteren neem je risico. Dat weten Charlie en Georgia maar al te goed. Sterker nog, ze hebben het afgelopen zomer zelf meegemaakt. De titeltrack van het album bevat maar één instrument: de blokfluit. Ieder lid van de band pakte er een op en samen besloten ze een klein blokfluitorkest te creëren, aangevuld met de lieve zang van May Kershaw. Denkend aan de track beginnen Charlie en Georgia te lachen: ‘Tja… We dachten dat het een goed plan zou zijn om die track live te debuteren op Coachella’, vertelt Georgia. ‘Op het podium tegenover ons bevond Lil Uzi Vert zich net op het hoogtepunt van zijn set. Going fucking crazy. Onze blokfluiten bleken te zacht, want die hoorde je niet. In plaats daarvan hoorde je Uzi schreeuwen: “Push me to the edge!!!! All my friends are dead!!!!”. We konden onze lach niet meer inhouden, de hele track viel in duigen. Het lesje is geleerd: speel NOOIT blokfluit op Coachella.’
De nieuwe stemmen van Black Country, New Road
Het was sowieso onvermijdelijk dat Forever Howlong zou klinken als een nieuwe versie van Black Country, New Road. Drie nieuwe liedjesschrijvers, drie nieuwe zangeressen. Waar saxofonist Lewis Evans af en toe nog zong op Live at Bush Hall, liet hij de band richting het nieuwe album snel weten hier niet helemaal comfortabel mee te zijn. De druk kwam te liggen bij de drie vrouwen in de band: toetsenist May Kershaw, bassist Tyler Hyde en violist Georgia Ellery. ‘We zijn een driestemmige band nu’, vertelt Charlie lachend. ‘Nee, maar ik ben hier echt trots op. Het is ons minst samenhangende album, maar niet op een negatieve manier.’
Gelijk heeft-ie. Drie tekstschrijvers met verschillende achtergronden en ervaringen zorgen voor heel verschillende liedjes. ‘Allereerst omdat we alledrie op een heel andere manier schrijven’, vertelt Georgia. ‘Niet alleen vanuit een ander instrument en vanuit verschillende gevoelens en ervaringen, maar ook echt qua stijl. Ik schrijf bijvoorbeeld vaak over persoonlijke en lastige ervaringen, in de hoop op een soort cathartisch effect. Ik weet simpelweg niet beter dan dat. Tyler doet dat weer compleet anders, die schrijft meer over universele ervaringen of fictieve situaties.’
Zo klinkt op de eerste single richting het album, ‘Besties’, een persoonlijk verhaal van Georgia. Een upbeat, vrolijk klinkende barokpoptrack, waarvan langzaam doordringt dat het helemaal geen vrolijke track is. Het beschrijft de struggle van Georgia, die niet aan haar bestie durft toe te geven dat ze verliefd op haar is, omdat ze de vriendschap niet wil verpesten. Het persoonlijke waar Georgia eerder over vertelde, maar het liefst niet te veel over vertelt. Een groot contrast met de track ‘Mary’, de enige track die gezamenlijk is geschreven. ‘Het gaat over een meisje dat gepest wordt op school’, vertelt Georgia. ‘Het was mooi om die track samen met May en Tyler te kunnen schrijven. Dat was een opvallend emotioneel proces. Het is denk ik een track waar iedere vrouw zich tot op zekere hoogte in kan vinden.’
Dat is uiteindelijk de samenvatting van de nieuwe era van Black Country, New Road. Niet langer kenmerkt het mannelijke perspectief van Isaac de band. In plaats daarvan drie frisse vrouwelijke perspectieven, die de rare artsy liedjes van de band een hele andere feel geven. ‘Dat is inderdaad de throughline van deze nieuwe stap’, zegt Charlie. 'Het voelt fris, nieuw, en vooral veelzijdiger dan we ooit geklonken hebben. En weet je… uiteindelijk blijven we gewoon muzikale weirdos. Ik denk dat het mooi is om te zien hoe het album nu drie verschillende, interessante stemmen heeft, maar tegelijk nog steeds vooral gekenmerkt wordt door die rare maar vertrouwde stem van Black Country, New Road als geheel.’
Black Country, New Road speelt 12 en 13 oktober in Paradiso (Amsterdam) en in augustus op Lowlands.