Strand of Oaks (Timothy Showalter) is een bezige bij, sinds het begin van 2009 bracht hij reeds een drietal volwaardige langspelers uit. Zijn debuut Leave Ruin werd door tal van blogs bewierookt, vooral opener End In Flames viel in goede aarde. Als gezegd ligt heden ten dage zijn derde album Dark Shores in de schappen en wat opvalt is dat de nummers minder kaal zijn dan voorheen maar nog altijd verre van vrolijk. Muzikale evenknieën zijn landgenoten als Damien Jurado, Jason Molina en Justin Vernon, ook al niet bepaald zonnetjes in huis.
Zijn vollere sound heeft er in geresulteerd dat de compleet in het zwart gehulde troubadour zich vanavond deels laat ondersteunen door een drummer. Van meet af aan blijkt dit een goed idee te zijn, zelfs de meest fanatieke liefhebber van het naakte lied zal moeten toegeven dat de bij vlagen vrij harde outro’s een gepaste en welkome afwisseling zijn van alle weemoedigheid. Een nummer als Satellite Moon blijkt live zo des te meer een fijne meeswinger te zijn.
Na verloop van tijd neemt zijn drummer een plaspauze en mag Showalter zich een aantal nummers solo bewijzen. Dit blijkt niet bepaald te werken in het café van het Burgerweeshuis, waar mensen voor, naast en achter het podium lijken te moeten vergaderen. Stoïcijns werkt hij zijn nummers af terwijl hij harder en harder gaat spelen waardoor zijn teksten lang niet altijd aankomen. De liefhebber zal hier een dubbel gevoel aan over hebben gehouden, nummers als Two Kids zouden veel mooier zijn geweest op een akoestische gitaar voor een muisstil publiek.