Strand of Oaks krijgt publiek in blessuretijd over de knie

Zelfs de meest verstokte babbelaar valt voor inktzwarte folk

Tekst: Mathijs Nicolai ,

Timothy Showalter zal zelf ook even een knop om hebben moeten zetten. Eerder deze maand speelde hij aan de zijde van niemand minder dan The Tallest Man On Earth in de prachtigste auditoria van Scandinavië en een paar dagen terug mocht hij nog openen voor Wovenhand in Tivoli, vanavond moet hij het doen met een mix van liefhebbers en nieuwsgierige kroegtijgers die vooral het weekend vervroegd lijken te willen inluiden. Gelukkig pakt Strand of Oaks het goed op en kan hij na afloop op een ovationeel applaus van een redelijk gevuld Burgerweeshuiscafé rekenen.

Strand of Oaks (Timothy Showalter) is een bezige bij, sinds het begin van 2009 bracht hij reeds een drietal volwaardige langspelers uit. Zijn debuut Leave Ruin werd door tal van blogs bewierookt, vooral opener End In Flames viel in goede aarde. Als gezegd ligt heden ten dage zijn derde album Dark Shores in de schappen en wat opvalt is dat de nummers minder kaal zijn dan voorheen maar nog altijd verre van vrolijk. Muzikale evenknieën zijn landgenoten als Damien Jurado, Jason Molina en Justin Vernon, ook al niet bepaald zonnetjes in huis.

Zijn vollere sound heeft er in geresulteerd dat de compleet in het zwart gehulde troubadour zich vanavond deels laat ondersteunen door een drummer. Van meet af aan blijkt dit een goed idee te zijn, zelfs de meest fanatieke liefhebber van het naakte lied zal moeten toegeven dat de bij vlagen vrij harde outro’s een gepaste en welkome afwisseling zijn van alle weemoedigheid. Een nummer als Satellite Moon blijkt live zo des te meer een fijne meeswinger te zijn.

Na verloop van tijd neemt zijn drummer een plaspauze en mag Showalter zich een aantal nummers solo bewijzen. Dit blijkt niet bepaald te werken in het café van het Burgerweeshuis, waar mensen voor, naast en achter het podium lijken te moeten vergaderen. Stoïcijns werkt hij zijn nummers af terwijl hij harder en harder gaat spelen waardoor zijn teksten lang niet altijd aankomen. De liefhebber zal hier een dubbel gevoel aan over hebben gehouden, nummers als Two Kids zouden veel mooier zijn geweest op een akoestische gitaar voor een muisstil publiek.

Nog voor zijn collega weer plaatsneemt achter het drumstel wint Showalter echter het respect van het publiek door babbelaars een uitbrander te geven (‘It’s not like I am working here..’) en het overtuigende Leave Ruin van het gelijknamige debuutalbum aan hen op te dragen. Wat volgt is een herhaling van zetten: met drummer is het geheel weer overtuigender, meeslepender en vallen er nog een paar hoogtepunten te noteren in de vorm van verzoeknummer Sterling en afsluiter Bonfire, beide afkomstig van de tweede plaat.

Nog voor de laatste noot is gespeeld kan het duo rekenen op een ovationeel applaus van een plotsklaps respectvol publiek, vanuit een ooghoek zien we zelfs de aanvankelijke sceptici met de handen op elkaar. Geconcludeerd kan worden dat Strand of Oaks het eeuwige manco van gratis concerten heeft overwonnen en dat kan vaak maar op één manier: goed spelen, en dat heeft hij vanavond gedaan.

Een opvallend vrolijke Showalter raadt me na afloop aan zijn agenda goed in de gaten te houden, hij lijkt in September van dit jaar terug te komen voor een rits optredens in de Lage Landen.