Louter goede intenties bij Herrek

Wisselend optreden kan Rotterdamse groeibriljant zijn glans niet ontnemen

Tekst: Mathijs Nicolai ,

Een plek op de 3voor12 Luisterpaal, acte de présence op Eurosonic en de afgelopen Incubated in Tilburg, op diezelfde avond live op 3voor12 Radio èn een gloednieuw album op zak waarvan de officiële releaseparty aanstaande is. Het mag duidelijk zijn dat er het nodige te doen is rondom het Rotterdamse Herrek uit de stal van Snowstar Records (LUIK, I am Oak). Vanavond presenteert men zich voor tientallen nieuwsgierigen in het Burgerweescafé met een wisselend optreden dat aanvoelt als een try-out.

Herrek is het geesteskind van Gerrit van der Scheer die in een eerder stadium furore maakte in de vaderlandse muzikale niches met Bonne Aparte en Adept. Evenals bij zijn eerdere werk hoeft men van Herrek (de Indonesische uitspraak van zijn voornaam) geen hapklare brokken te verwachten. Zijn eerste volwaardige album onder dit pseudoniem is slechts een paar dagen uit en heet, ook al niet zo eenvoudig, Watku Dulu. Het schijfje is grotendeels gebaseerd op herinneringen die hij meenam uit zijn jeugd die hij op een Indonesisch eiland doorbracht.

De tamelijk obscure muziek laat zich moeilijk vangen door de doorgewinterde hokjesdenker. Ondanks dat Van der Scheer zichzelf en zijn band introduceert als ‘de folk-band Herrek’ is het alles behalve traditioneel. Zijn vrij langzame folk wordt aangevuld met een flinke dosis electronica, quasi dansbare ritmes en subtiele samenzang. Het resultaat is een interessante sound die meermaals aanzet tot dansen om vervolgens weer te verzanden in een onnavolgbare geluidscollage. Het nieuwsgierige publiek lijkt van meet af aan verrassend geïntrigeerd te zijn door de band en maakt van de pauzes tussen nummers door dankbaar gebruik om in discussie te treden over welke naam dit beestje te geven. Dat suggesties nummer na nummer veranderen zegt allicht genoeg.

Het is boeiend om te zien hoe de zowel kapitein Gerrit als de lieden van zijn band alles uit de kast lijken te halen om Watku Dulu zo goed mogelijk naar het podium te vertalen. Ogenschijnlijk in trance staat het vijftal vaak dansend met gesloten ogen te spelen. Van der Scheer zelf toont zich een charismatisch zanger en ontpopt zich tot een waar podiumdier in het meeslepende The Dark dat grotendeels om zijn zangpartij draait.

Wat helaas opvalt gedurende het optreden is de per nummer wisselende kwaliteit van de sound. Herrek’s muziek vereist nogal wat concentratie en het is dan zonde om te merken dat alle goede bedoelingen soms verzanden in ondefinieerbaar lawaai vanuit de backline waardoor je abrupt weer uit de mystieke wereld van Herrek wordt teruggeworpen. Tekenend is het moment waarop een nummer door matig geluid als een nachtkaars uit gaat waarna, na enkele handgebaren, een loepzuivere versie van het prijsnummer Tiger Eyes wordt ingezet.

Na elk nummer van het zeven nummers tellende Watku Dulu te hebben gespeeld kondigt men een nieuw nummer aan om vervolgens na een dik half uur af te zwaaien. Een luid applaus en een prima cd-verkoop na afloop bewijzen dat Herrek zich vanavond prima heeft weten te presenteren – al had het optreden bij tijd en wijlen wel wat constanter kunnen zijn. Nieuwsgierige lezers kunnen nog deze week in Overijssel terecht voor een herhalingsrecept: op Zaterdag 23 Februari verzorgt men het voorprogramma van het Utrechtse gezelschap I am Oak in Hedon, Zwolle.