Herrek is het geesteskind van Gerrit van der Scheer die in een eerder stadium furore maakte in de vaderlandse muzikale niches met Bonne Aparte en Adept. Evenals bij zijn eerdere werk hoeft men van Herrek (de Indonesische uitspraak van zijn voornaam) geen hapklare brokken te verwachten. Zijn eerste volwaardige album onder dit pseudoniem is slechts een paar dagen uit en heet, ook al niet zo eenvoudig, Watku Dulu. Het schijfje is grotendeels gebaseerd op herinneringen die hij meenam uit zijn jeugd die hij op een Indonesisch eiland doorbracht.
De tamelijk obscure muziek laat zich moeilijk vangen door de doorgewinterde hokjesdenker. Ondanks dat Van der Scheer zichzelf en zijn band introduceert als ‘de folk-band Herrek’ is het alles behalve traditioneel. Zijn vrij langzame folk wordt aangevuld met een flinke dosis electronica, quasi dansbare ritmes en subtiele samenzang. Het resultaat is een interessante sound die meermaals aanzet tot dansen om vervolgens weer te verzanden in een onnavolgbare geluidscollage. Het nieuwsgierige publiek lijkt van meet af aan verrassend geïntrigeerd te zijn door de band en maakt van de pauzes tussen nummers door dankbaar gebruik om in discussie te treden over welke naam dit beestje te geven. Dat suggesties nummer na nummer veranderen zegt allicht genoeg.
Het is boeiend om te zien hoe de zowel kapitein Gerrit als de lieden van zijn band alles uit de kast lijken te halen om Watku Dulu zo goed mogelijk naar het podium te vertalen. Ogenschijnlijk in trance staat het vijftal vaak dansend met gesloten ogen te spelen. Van der Scheer zelf toont zich een charismatisch zanger en ontpopt zich tot een waar podiumdier in het meeslepende The Dark dat grotendeels om zijn zangpartij draait.