“Wat fijn dat jullie gekomen zijn, ondanks het mooie weer”, zegt Alamo Race Track zanger Ralph Mulder bijna verontschuldigend. Het is inderdaad een erg aangename zomeravond. Even daarvoor gaan de bezoekers op het terras bijna met pijn en moeite richting de Paradijszaal waar het voorprogramma een dikke twintig minuten later dan gepland de eerste noten inzet. Het lijkt een show voor een intiem gezelschap te worden, maar gelukkig weten veel last-minute bezoekers de weg naar het Metropool te vinden.
De jongens van Novack zijn geen onbekende in de scene. De Utrechtse band heeft in een andere bezetting al eens lokale (en nationale) faam gemaakt onder de naam Vladimir. De melancholische postpop (ja, ook dat is een genre) elementen zitten ook in Novack verweven, maar de liedjes steken behoorlijk anders in elkaar. Waar bij Vladimir Mogwai nog aardig vergelijkingsmateriaal was, is Novack een band die zich makkelijker met Death Cab For Cutie kan vergelijken.
De zes mannen staan mooi uitgelijnd op het podium om hun subtiele liedjes ten gehore te brengen. Zo staan ze elkaar niet in de weg, maar daarnaast muzikaal gezien ook zeker niet. De instrumenten vullen elkaar perfect aan. Een prachtig spectrum van geluidsklanken vult de Paradijszaal. De trompet met effecten, akoestische gitaar, elektrische clean 'galm' gitaar, bas, toetsen, soms een viool en drums vormen een schitterend geheel. De liedjes kabbelen lekker voort, soms richting een crescendo, maar het schiet nergens uit de bocht. En dat klinkt verdomde lekker. Novack verveelt dan ook geen moment.
Inmiddels heeft een respectabel aantal mensen de warmte verruild voor de airco van het Hengelose poppodium. Niet om de minste reden: Alamo Race Track uit Amsterdam staat op de planken. Het nieuwe album ‘Unicorn Loves Dear’ wordt alom bejubeld. De verwachtingen liggen dan ook vrij hoog. De toon wordt gezet met opener 'Lindyhop' met Mulder op banjo. De sfeer zit er gelijk goed in door de voorzichtige glimlach op het gezicht van de muzikanten. Ter aanvulling van de kern van de band zijn ook Rik Elstgeest (Kopna Kopna, Eckhardt) en Djurre de Haan (Awkward I) meegekomen en hun rol in de live-bezetting is onmisbaar. Het fijne van Alamo Race Track is dat het altijd puur en eerlijk is, de fijne indie-pop valt niet op onoprechtheid te betrappen
De band laat het debuut album ‘Birds At Home’ voor wat het is en vult de setlist met nummers van de laatste twee albums. Logischerwijs worden er veel nummers van ‘Unicorn Loves Dear’ gespeeld waarvan 'Motorman And Owls' toch wel erg veel indruk maakt. Op het podium komen deze nummers ook erg goed uit de verf. Natuurlijk gaat de bescheiden hit ‘Unicorn Loves Dear’ er ook in als zoete koek. Mulder is goed bij stem en zingt ogenschijnlijk met het grootste gemak.
De tijd vliegt voorbij, maar gelukkig komt Alamo Race Track na een korte stop terug voor een toegift. 'Hypnotised' klinkt fijn en speels, de band is duidelijk in zijn element en in vorm. Het publiek is zichtbaar onder de indruk. Dit was het verlaten van het terras meer dan waard.