Eerste editie IJssellinie mag een succes heten

Studio de Bunker presenteert dwarsdoorsnede van haar bands

Tekst: Niels Achtereekte en Joost Kleine-Schaars / Foto's: René Jannink en Hanne-Merel Lakerveld ,

Oefen- en optreedcomplex Studio de Bunker is steeds meer een begrip aan het worden in Deventer. Om dit zelf een handje te helpen, besloot de organisatie een eigen festival op poten te zetten: IJsellinie. De geboorte van een jaarlijks feestje?

Studio de Bunker presenteert dwarsdoorsnede van haar bands

10 oktober, Davo Deventer - Met een speelprogramma van vier uur ’s middags tot na enen ’s nachts draai je als publiek ploegendiensten. Iets over de helft van het festival blijkt de zaal dan ook iets leger te zijn dan even daarvoor, maar na een uurtje is dat weer bijgetrokken. Wanneer wij instromen is het zowel aan de barzijde als voor het podium lekker druk. Zes bands zijn reeds geweest, nog vijf te gaan.

Sign
Op de valreep wist deze band een zangeres te strikken. Toch jammer dat een invaller de toon moet bepalen vanavond. De weinige repetities mochten niet baten. Ze is tijdelijk een volwaardige vervangster, hoewel ik haar stemgeluid iets aan de schelle kant vind. De band vertoont een Metallica uitstraling en de leden communiceren vooral met elkaar. Een vrij stevig geluid van ruige jongens met zwarte gitaren. Helaas staat het geluid in de zaal veel te hard.


Krabat

De band met de meeste leden per vierkante meter podium. De jazzy liedjes die ze brengen zijn uitgesponnen en zoet, waardoor het publiek zich even moet herpositioneren. Krabat bestaat uit een stel goede muzikanten, dat is al gauw duidelijk. Het is echter de nieuwe zangeres Gerdine die de meeste indruk maakt. Haar stem past perfect bij de nummers. Het publiek luistert dan ook geboeid.


King Me

Tegen kwart voor elf is het de beurt aan King Me. Het optreden begint saai. De zanger/gitarist oogt niet echt imposant met om de twee tellen een slome, neergaande armbeweging. De muziek van de band is opgebouwd uit laagjes en de teksten gaan over liefelijk geweld. Drie gitaren maken één hard geluid en walsen over een harmonium heen. Van het instrument is vrijwel niets te horen. Hetzelfde geldt voor de laagjes in muziek. Naarmate de gitaarsound wat gevarieerder wordt, komen Radiohead-invloeden naar voren en kun je er een klein beetje bij wegdromen.


Lick

Eén van de bands wiens naam het festival al vooruit ging is Lick. Deze jonge band heeft met haar lichtzinnige rock al aardig wat muziekliefhebbers overtuigd. De set van vanavond wordt gretig gespeeld. De ‘Aerosmithiaanse’ presentatie van zanger Nolle is weliswaar wat clownesk, maar het geeft de band een prettig achterhaalde attitude. Maar Lick’s nummers steken gelikt in elkaar. Het klinkt flauw, maar het is waar. Invloeden van oude rock à la Guns N’ Roses gaan goed samen met moderner werk in de richting van Foo Fighters en The Killers. Ondanks ogenschijnlijke geluidsproblemen, tillen ze met een nummer On The Roads het niveau van het festival flink omhoog. Die gaan we ongetwijfeld vaker tegenkomen.


Schwarzblut

En dan de geprogrammeerde afsluiter. Het kleine Gotische Symfonieorkest is reusachtig. Pompeuze electro industrial, met Duitse zang. Een videoshow achter het drumstel maakt het spannend om naar te kijken. De ‘dirigent’ staat zo opgesteld dat hij het middelpunt van de aandacht is. Dan pakt hij de microfoon en brult zijn teksten erdoor. Alle digitale strijkers treden in werking. Afgewisseld door rustmomenten klinkt het spektakel als één geheel. Iedereen op de dansvloer beweegt aan het einde van de avond. Het feest is compleet!


Om alle bands te zien een flinke zit, maar als nieuw festival zeer geslaagd. Leuk in opzet en goed georganiseerd. Dat mag vaker.