Belofte maakt schuld en die schuld is volledig ingelost. Een experimentele middag en avond bij het Havenkwartier Deventer brengt verlichting. Je luistert naar muziek die je aanstaat of juist helemaal niet, maar die altijd boeit. Met een biertje in je hand en je voeten in het zand luisteren naar Parkside is allesbehalve een straf. Men neme twee synthesizers, een sampler, een laptop, een gitaar en drie stemmen. Voeg een beetje zout en iets meer peper toe en je krijgt electropop zoals electropop is bedoeld. Zelfs als je geen liefhebber van dit genre bent blijft Parkside boeien. Zeker wanneer blijkt dat het optreden vandaag het allereerste echte optreden van het trio is. Prettige samples en leuke stemmen zorgen voor een bijna psychedelisch effect. Terwijl de muziek je meezuigt, verplichten de teksten - over voorjaar, gekke dertigers en andere onderwerpen - tot luisteren. Het is waar wat de aankondiging zegt: ‘Het best bewaarde geheim van Kampen verdient een platenlabel.’ Belachelijk dat dat label zich nog niet heeft gemeld. Van een geheel ander kaliber is Boutros Bubba. Misschien speelde het contrast me parten, maar de bak herrie die over me werd uitgestort, viel als een baksteen op de maag. De rauwe keelgeluiden van de zanger, de snoeiharde gitaar en nog hardere drum vormden niet bepaald een goed geolied geheel. De breaks zorgen in bijna elk nummer voor een rommelige start: de drummer zet in, de rest valt er achter aan. Inclusief de zanger met zijn rauwe, maar verder van weinig kwaliteiten getuigende stem. Halverwege de set lijkt Boutros Bubba het door te hebben en klopt de muziek. Experimenteel, energiek en nu lekker rauw laten ze het podium trillen. Met dank aan de vele decibellen. Toch jammer van dat rommelige begin, dat afbreuk doet aan de tweede helft. Op het moment dat je genoeg denkt te hebben van experimentele muziek, dienen de Bronstgieters zich aan. Absurdistische rock in optima forma, voor de liefhebber dan. Teksten waar bij tijd en wijlen geen touw aan vast te knopen valt, goed slag- en gitaarwerk en een zanger die zijn ritalin is vergeten. Rennend over het podium, springend op een kist en rollend over het strand sleurt hij je mee in zijn razendsnelle hak-op-de-tak-gedachten. Steekt de draak met alles en iedereen, van Jezus tot kabouters in uniform. Applaus is verboden, swingen verplicht. En dat doe je. Graag.