De avond begint met elektronische pop van de Amsterdamse Liza Lo. Wanneer de eerste noten klinken pakken veel mensen in het publiek hun telefoon om het moment vast te leggen. Het valt gelijk op dat de bass net iets te hard staat waardoor de dromerige wereld die Liza Lo probeert te vormen verstoort raakt door het doordreunen van de lage tonen. Jammer, want de poëzie en het geluid dat ze neerzet is zeker niet verkeerd. Bij het tweede nummer worden de eerste mensen meegenomen in haar esthetische wereld. De gezichten van het publiek zijn dromerig en stralen rust uit terwijl de kalmerende stem van Liza Lo door de kleine zaal van Paradiso dwaalt.
De muziek is elektronisch en kent wat elementen van ambient. Het is elektronische muziek waar de kracht zit in het kleine. De teksten voelen emotioneel en persoonlijk. Liza Lo licht nog een nummer toe dat ze heeft geschreven toen ze op vakantie was. Er zit veel variatie in de nummers en het is een goede opwarmer voor het publiek dat nog bijkomt van de regen.