Popronde in de hoofdstad van Noord-Holland Popronde in de hoofdstad van Noord-Holland

Tussen het vinyl van Sounds staat de band uit Oss klaar om de platenzaak plat te spelen. "De albums kunnen wachten, hoi!”, roept de frontman Jules Trum naar het publiek, dat druk bezig is door de platenbakken te graven. Mexican Surf is ready om er keihard tegenaan te gaan. Springend, tollend en gekke-bekken-trekkend loopt de zanger door het publiek heen tot hij halverwege het optreden rood aanloopt. Het is bewonderenswaardig dat Mexican Surf bij een optreden om half vier ’s middags in een platenwinkel net zoveel energie uitstraalt als je zou verwachten bij een optreden voor een paar honderd man. Ook de professionaliteit van de band is te zien. Tijdens het hele optreden is er geklooi met de microfoons, maar de Brabantse band laat zich niet kennen. Bij het laatste nummer draait Trum wel het snoer van de microfoon om zijn nek. Misschien doet hij het zomaar of juist om zijn boosheid te uiten vanwege het slechte materiaal.

The Avonden speelt een set in The Irrational Library, aka het domein van Joshua Baumgarten. Natuurlijk krijgt de act een uitgebreide introductie in een mengeling van Engels en Nederlands, zoals Joshua dat altijd doet. De frontman van The Avonden, Marc van der Holst, geeft vandaag een onemanshow. Zijn Nederlandstalige ballads zijn een moderne vertolking van de sprookjesachtige verhalen van Gerard Reve. Zo zingt hij over diertjes en aardappels in de grond, maar ook over een 20-delig messenset. De poëtische muziek past perfect in de huiskamersetting van The Irrational Library. Mensen zitten in kleermakerszit op het Perzische tapijt en een klein meisje met roze regenlaarsjes valt in slaap op haar vaders schoot. In de andere hoek van de kamer klinkt het zachte gezoem van het scheerapparaat van de barbier die rustig zijn werk doet. De frontman staat er wel een beetje stijfjes bij en heeft zijn vinger bezeerd, maar het publiek geniet nog steeds van zijn gitaargepingel.

In de hoek van het café zit Sean Gascoigne met een gitaar op schoot omringd door verschillende delen van een drumstel. Als je niet beter zou weten, zou je denken dat de drummer vergeten is zijn drumstel op te zetten, maar dit is niet het geval. Gascoigne is namelijk een kleine band op zich. Met zijn rechtervoet slaat hij de basdrum aan en met zijn linkervoet de snaardrum. Het geluid van de gitaar is apart en valt op tussen de beat van de drums door. De muziek is rauw en puur, maar komt door het rumoer en de akoestiek in ’t Kantoor niet goed tot zijn recht. Dit is jammer, want de teksten van Gascoigne zijn gepassioneerd en doordacht en zeker de moeite waard om goed te beluisteren.

Het instrumentale bluesrock viertal De Kat uit Groningen speelt een kabbelende set in café Het Wapen van Bloemendaal. De Groningers vermaken het café met een traditionele bandbezetting, bestaande uit twee gitaristen, een bassist en een drummer. Aan meebewegen met de flow valt niet te ontkomen: het is een sterk samenspel tussen bassist en drummer. De ritmes hobbelen als een truck op een Amerikaanse snelweg, met een dansbaar gevolg in het café. Het instrumentale roept ook vragen op; blijft dit wel spannend? De Kat zou haar muziek zo kunnen inzetten voor een Amerikaanse film. Het zijn duidelijk creatieve instrumentalisten, maar halverwege de show behoeft meer performance en afwisseling. De urgentie van de songs is onduidelijk, maar er zitten zeker momenten in waar je lekker mee wil bewegen. Tegen het einde van de set, wordt er wat losser omgegaan met gitaareffecten en bewegingen op het podium, maar het kabbelende karakter van de show blijft De Kat haar sterke en zwakke punt. De Kat heeft een aangenaam trance effect, maar soms raakt het publiek hieruit, omdat het net niet spannend genoeg is.

EUT, een Popronde favoriet en band die iedereen dit jaar wil zien, speelt in café de Flapcan. Het vijftal beschrijft zichzelf als alternatieve postpop en dat is een mooi gevonden genre door de band. EUT heeft liedjes die nog tijden in je hoofd blijven hangen. De Flapcan is vol, warm en gezellig. Het café is gevuld met een heel divers publiek. Niet gek, want in de muziek van EUT zit voor iedereen wel wat. Het café zit zelfs zó vol dat het oncomfortabel wordt om te blijven staan, maar toch blijven mensen van begin tot eind aandachtig luisteren. De muziek die EUT speelt is de aandacht dan ook meer dan waard. Het is poppy, maar toch op een bijzondere manier ingevuld: een totaal eigen sound. Vooral de zang- en synthsound klinken eigenzinnig, en de songs zijn allemaal even catchy. De zangeres steelt vaak de aandacht: ze zingt uitgesproken en vol zelfvertrouwen. Het publiek hoort dit, waardoor EUT constant de spanning goed weet vast te houden. De band speelt met kinderlijk enthousiasme de show door en dat werkt zeer aanstekelijk. Het voelt alsof niets moet en alles mag; er wordt plezier gemaakt in het muziek maken, en dat is te horen en te voelen. Er valt een hoop te schrijven over EUT, maar eigenlijk komt het erop neer dat het zeer de moeite waard is om heen te gaan. Voor iedereen.

Uit de kelder van de Ierse pub The Wolfhound klinken de harde riffs van het duo FOES. Grunge met poppy invloeden is de beste manier om de muziek van het Utrechtse duo te omschrijven. De zang van Melanie Kazemier is zeker liefelijk te noemen, maar de riffs die uit haar roze gitaar komen zijn ongenadig hard. Dit contrast valt gelijk op.  De oude kelder van de pub zit bijna vol wanneer het optreden begint. Door het lage plafond en de trap, die de ruimte in tweeën splijten, kan de helft van het publiek de band niet eens zien. Toch zijn de bezoekers duidelijk onder de indruk van wat ze horen. Bij het drumintro van het nummer How I’d Love To Be You is er zelfs een enthousiast gejoel vanuit het publiek te horen. De harde fuzz, waar FOES zo gek op is, knalt van de keldermuren.