Zes bands met potentie, één duidelijke winnaar

Naast deelname aan de Amsterdamse Popprijs crosste Beaux dit najaar als een gek het land rond om zo'n twintig poprondesteden aan te doen. En brachten ze ook nog hun tweede single Everything's Changing van hun debuut EP uit. Bezige bijtjes dus. Op het podium laten de heren en dame er dan ook geen gras over groeien. Het eerste poppy nummer wordt ingezet en het plezier spat direct van het podium. De band heeft veel onderlinge interactie en frontvrouw Roos Anne draagt haar rol sympathiek en sterk. Knap voor zo'n jonge club. Het tweede nummer is van een rustiger soort waarbij de synths duidelijker naar de voorgrond komen. Dit versterkt de eigen klank van Beaux en wordt goed ontvangen door het publiek. Tegen het einde van het vierde nummer weet de jonge Roos Anne zelfs de hele zaal op de knieën te krijgen, waarna de bandleden met zo'n overweldigende overgave afsluiten dat deze met terugwerkende kracht gemist wordt in de eerste nummers. Niet de winnaar van de finale, wel een bandje om te blijven volgen.

Kita Menari vuurt direct een duidelijk herkenbaar eerste hitje op ons af. Dat gevoel van herkenning blijft de hele show. Deze vijf mannen hebben in korte tijd een eigen geluid gevonden. Dat ze pas sinds mei dit jaar bezig zijn, is moeilijk te geloven wanneer je naar het podium kijkt. De heren hebben een bak energie meegenomen waar je u tegen zegt. De podiumervaring komt niet overeen met de geboortedatum van Kita Menari. Frontman Micha beweegt zich natuurlijk over het gehele podium en heeft met zowel zijn band als het publiek een goede interactie. Aan overtuigingskracht schort bijzonder weinig en het publiek neemt deze energie dankbaar in ontvangst. Het derde nummer wordt aangekondigd als nieuwste nummer. De heren zetten een vijfkoppige bijna lyrische zanglijn in. Dit nieuwe nummer is een krachtig, radiowaardig lied met hardere keuzes dan de eerder uitgebrachte singles. 13 februari heeft Kita Menari haar EP release in Paradiso, de verwachtingen liggen hoog na deze 20 minuten.

Een prachtige verschijning van een vrouw die weet wat ze wilt, deze Dési. Waar de andere vijf finalisten - kort door de bocht - allemaal gitaren met indie zijn, is Dési Ducrot van een heel ander kaliber. Er staat een kunstenares op het podium. Haar eigenzinnige stem neemt je mee op reis door haar goed opgebouwde liedjes. Bombastisch en zwierig sluit haar verschijning naadloos aan op haar eerste paar nummers. Wiegende heupen op het podium, wiegende heupen in de zaal. De lap steel gitaar die in het derde - gewaagd korte - nummer ingezet wordt, is een mooie toevoeging aan de akoestische gitaar. Zo weet ze ook dat kleine liedje krachtig voor te dragen. Op het podium van Dési Ducrot is de vrouw de baas. De dames hebben goed onderling contact tijdens het spel, de heren staan in dienste van. Het laatste nummer wat ingezet wordt, is toegankelijker dan de voorgaande. Het is een steviger nummer wat meer vol, rond en af voelt. Is dit een voorbode van de albumrelease die in januari in Paradiso zal plaatsvinden?

De verwachtingen liggen hoog bij deze winnaars van de tweede halve finale. Ook het publiek geeft aan er zin in te hebben. Er wordt bij aanvang al overduidelijk meer geluid geproduceerd vanuit het publiek dan eerder op de avond. Morado knalt er dan ook direct vol in. En frontvrouw Valerie is er zeker een met power die tot achterin de oude zaal reikt. Op haar vrolijk gekleurde sokken zet dit toch niet zo heel grote meisje de hele zaal naar haar hand. Het psychedelische popbandje speelt met veel overtuiging haar set. Ze hebben zo'n kleurrijke verzameling aan invloeden dat het één groot, vrolijk oerwoud wordt. Wel jammer dat de galm op de stem van frontvrouw Valerie te aanwezig is. Dat heeft ze niet nodig en stoort. Maar de zaal lijkt hier geen last van te hebben. Er wordt gedanst, gesprongen en ten einde van de gig wordt er flink gescandeerd: “We want more, we want more!” Wanneer dat kan is nog een verrassing. Maar de eerste single van Morado is sinds deze maand online te vinden.

Volgens ons team ook de zeer terechte winnaar van deze Amsterdamse Popprijs. Tape Toy speelt in twintig minuten de hele zaal aan gruzelementen en doet dat met flair. Binnen de eerste minuut van het eerste nummer wordt er al enthousiast gecrowdsurft. Het hele publiek gaat uit zijn dak alsof we het over een grote gevestigde band hebben. Tape Toy mag dan nog maar sinds augustus bestaan, de liedjes zijn af, pakkend, hard genoeg, duidelijk opgebouwd en worden retestrak geserveerd met een portie ballen. Deze ballen zijn bij de hele band aanwezig. Roos is een waanzinnige frontvrouw. Maar ze zijn vooral één organisch geheel, wonderbaarlijk goed op elkaar ingespeeld. De groei die Tape Toy de afgelopen maanden heeft doorgemaakt is exponentieel. Noorderslag 2019 lijkt realistisch.

In een bloemetjesblousje staat frontman Reid klaar voor de show. “Sssssssssst.” En de zaal is voor het eerst deze avond helemaal stil. Een knap staaltje attitude, een volle zaal stil krijgen als laatst spelende band. Wat bij The Muff vooral onontkoombaar aanwezig is, is de Hammond orgel die midden op het podium staat en met zijn sound duidelijk zijn handtekening aan de band geeft. The Muff heeft dit najaar ook meegedaan aan de popronde, misschien is dat de verklaring voor hun podiumallure. Ze zoeken bijna on-Nederlands de grenzen van de overgave, allure en rock'n roll op. Bijna. Maar helaas blijven ze net te braaf in de buurt van de lijntjes. Wel strak gespeeld, dat moet gezegd worden.

Het was een avond met zes terechte finalisten die samen een hoop kwaliteit neergezet hebben. En voor ons is dat weer nieuw muzikaal voer om in de gaten te houden. Op naar de Amsterdamse Popprijs van 2018.