Matt Andersen tilt blues naar hoger plan

Soulvolle zanger en gitarist heeft geen band nodig

Job Boas ,

Eerder deze maand zagen we Ryley Walker die zijn onnavolgbare fingerpicking vertoonde in Patronaat. Vanavond speelt Matt Andersen solo in De Vorstin, wederom een gelouterde gitarist en bovendien een uitstekende zanger. Andersen heeft geen enkele moeite de toeschouwers voor zich te winnen.

Slechts een microfoon en een kruk staan op het groot uitgevallen podium waar Matt Andersen speelt. De zaal is voor deze gelegenheid omgetoverd in theatersetting met tribune en comfortabele stoelen. Fijn voor de beenspieren bij een concert dat twee uur zal duren.

Matt Andersen blijft zelf het hele optreden gewoon staan. Al bij de eerste klanken van zijn show laat hij zien wat hij in huis heeft en blaast het publiek de zetel in. Hij is slechts gewapend met akoestische gitaar en zijn stem, maar dat deert hem niet. De man heeft geweldige vocale kwaliteiten, een enorme longinhoud en de timing van een doorgewinterd soulzanger. Regelmatig zet hij lange uithalen in, niet zelden hoge noten aantikkend. Rauw en ongepolijst, het doet bij vlagen denken aan Joe Cocker. In combinatie met subliem gitaarspel zuigt hij alle aandacht naar zich toe.

Doorgaans wordt Matt Andersen neergezet als bluesartiest, maar hij voegt hier een flinke scheut soul en ook een dosis country aan toe. Op zijn laatste plaat komt zijn bedrevenheid als muzikant iets minder naar voren, maar omdat hij live doorgaans alleen speelt (“I don’t like people very much”, grapt hij), komt zijn vingervlugge gitaarspel des te beter naar voren. Zijn lange manen wapperen daarbij veelvuldig en de zweetdruppels glimmen op z’n strak gelakte akoestische gitaar.

In deze setting zijn juist de nummers van het vrij vol geproduceerde laatste album, Weightless, in uitgeklede versie zeer sterk. Een begeleidingsband heeft Matt Andersen dan ook eigenlijk niet nodig.

Sommige liedjes zijn wat simpel bluesschema georiënteerd, maar de set kent genoeg hoogtepunten. Het vernuftige Broken Man en I Lost My Way worden afgewisseld met covers, waaronder smaakvolle versies van Ain’t No Sunshine en Me and Bobby Mcgee. Ook een stukje Smoke on the Water of de themesong van The Pink Panther wordt door Andersen vakkundig in zijn solo’s opgenomen. Naast een uitstekend muzikant blijkt Matt Andersen dan ook een prima entertainer. Twee uur lang weet hij zo het publiek te boeien. Een knappe prestatie voor een soloperformance.