De tour bestaat in feite uit twee headliners, maar tegenover Gorgoroth én de sterke nieuwe generatie death-metal bands die mee op tour zijn, kan Vital Remains helaas geen potten breken. De eind jaren tachtig opgerichte band speelt weliswaar strak en goed, maar is tegelijkertijd wel heel erg volgens het boekje. Het levert een ietwat tegenvallend optreden op.
De avond begint tegenover zoveel gitaargeweld echter opvallend luchtig. Het Enschedese Distillator kan zo in de voetsporen treden van Vanderbuyst. De hardrock, inclusief spandex en eyeliner, is licht verteerbaar, strak en leuk om naar te kijken. Onderweg blijkt het drietal echter toch meer richting trash te gaan, dat bevestigen ze nog eens door af te sluiten met Black van Slayer.
Victorie murf gebeukt door Europees metalgeweld
Co-headliner Vital Remains moet meerdere erkennen in afsluiter Gorgoroth
Donderdagavond blijft Victorie donker. Figuurlijk dan. Vijf stuk voor stuk technisch bekwame metalbands passeren de revue. The Modern Age Of Slavery, Ageless Oblivion, Vital Remains en Gorgoroth zijn samen op Europese tour en deden in Nederland Baroeg en Victorie aan. Als opener voegde Victorie daar nog de uit Enschede afkomstige band Distillator aan toe.
Ook The Modern Age of Slavery en Ageless Oblivion hebben eigenlijk weinig raakvlaken met de duistere black metal van Gorgoroth. Beide bands komen uit een nieuwe golf death-metal bands en zijn de klassieke sound van dat genre eigenlijk al voorbij. The Modern Age Of Slavery verrast met een bassist die volledige ruimte krijgt. Het levert opvallend groovende muziek op, met in een aantal nummers zelfs een 'slappende' funkbassist.
Het geluid van Ageless Oblivion is minder onderscheidend. Waarin de band wel opvalt, is de lengte van de songs. Het levert een bijna hypnotiserende set op. Het is direct ook een minpunt voor wie de eentonige death-metal iets te zwaar op de maag ligt.
Gorgoroth is de naam headliner waardig, dat straalt direct van het viertal af. De Noren hebben hun naam en faam net zo goed te danken aan cultstatus als aan muzikaal vernuft. De band stak nooit onder stoelen of banken dat ze satan aanbidden, wat zowel controverse als meer fans opleverde. Daar is anno 2014 niet veel meer van over dan de zwart-witte facepaint.
Daardoor kan vanavond alle aandacht naar het oeuvre dat twee decennia beslaat.
Van de negen albums die de band tot nu toe uitbracht, maken ze vanavond dankbaar gebruik. De duistere sfeer staat van begin tot eind als een huis. De afwisselend krijsende en laag gruntende frontman in combinatie met de schelle solo's zetten de toon.
In het concert is een duidelijk verloop te horen. Muzikaal gezien is het middenstuk het meest interessant. Daar sleurt de muziek je genadeloos mee in complete chaos. In de songs – die tien minuten klokken – is een constante verschuiving van ritme te horen. Om die chaos te creëren, leggen drummer en ritmisch gitarist constant het accent op een onverwachte plek. De bassist zorgt ervoor dat je altijd nog een beetje houvast vindt. Tegen het eind kiest de band voor de directe aanpak. Met een viertal heftige songs beuken ze in de laatste twintig minuten het publiek murf.