Le Boy is ongeveer een jaar geleden ontstaan uit het idee om mensen te laten zien dat je in zes maanden kan bereiken wat je wilt. Jullie hebben een wereldtour opgezet.
We zijn op het Horizonfestival geweest in Bulgarije, op Sziget in Hongarije en we hebben opgetreden in Curacao, China en Oostenrijk. Het was in eerste instantie het idee om in die zes maanden de tour op te zetten en daarna te gaan. Maar in maart begon het eigenlijk al, want na twee weken stonden we op het Horizonfestival.

En nu hebben jullie getekend bij Nouveau Riche. Hoe ging dat?
We wisten nog helemaal niet wat voor muziek we wilden maken. Het moest wel een beetje de house kant op. We hadden allebei niet zoveel ervaring met produceren dus we gingen wat dingen proberen. Ik ken de neef van Ronnie Flex en vervolgens liet Ronnie wat demo’s horen aan Boaz van de Beats. Een week later zaten we bij het label. Onze muziek krijgt nu een platform, en we kunnen doelgerichter werken qua releases. Ze vinden het tof wat we doen en vooralsnog krijgen we de vrijheid om te maken wat we willen maken.

Het is grappig dat je zegt dat je muziek gaat maken, maar nog helemaal niet weet wat voor muziek dat precies is.
We wilden in eerste instantie iets maken dat lijkt op Disclosure. Maar die plank hebben we totaal misgeslagen. Casper is voornamelijk goed in hiphop en ik in het bedenken van pop-achtige melodieën. Je zou kunnen zeggen dat het house is met UK invloeden. Maar het maakt in principe niet uit wat het is. Mensen moeten kunnen bouncen. We hebben vrijwel geen regels waar we ons aan moeten houden. Soms voelen we ons van die gozertjes die een halfjaar op hun zoldertje allemaal moeilijke schilderijen hebben zitten maken. Vervolgens moeten we uitleggen waarom het allemaal zo moeilijk is. Maar dat is het helemaal niet. Laatst had ik een trap-demo gemaakt. Toch past het bij ons ding. Het enige dat wij willen maken is toffe muziek.

De grenzen van verschillende muziekgenres vervagen tegenwoordig steeds meer. Opeens brult er een stuk trap door een popnummer heen. Is dat een kenmerk van jullie muziek?
Als de drops maar lomp zijn.

Die lompe drops worden ook veel bekritiseerd door de muziekwereld. Schijnbaar zijn het eenheidsworsten.
Deze week las ik iets van iemand die liep te bitchen op alle geproduceerde muziek met de computer. Maar neem iemand zoals singer-songwriter Maaike Ouboter. Zij bedenkt waarschijnlijk niet van te voren dat ze specifieke woorden en akkoorden gaat gebruiken om emoties los te maken. De insteek van haar muziek is dat ze voor een bepaald publiek wil spelen en verhalen wil vertellen. Dan kan ze alleen maar hopen dat mensen geëmotioneerd raken. Ze doet dat met een gitaar en dan is het opeens heel geloofwaardig. Is het dan minder authentiek als je zegt dat je gewoon wilt dat mensen nog nooit zo hard zijn losgegaan op iets als op jouw muziek? Ik vind dat niet minder waardevol. Het is zelfs misschien zo dat je langer bezig bent met een studioproductie dan dat je een nummer met de gitaar in elkaar knalt. Maar dat weet ik niet zeker hoor. Het is uiteindelijk wat mensen zelf willen zien en geloven.

Jullie willen mensen meegeven dat je in zes maanden kan bereiken wat je wilt. Waarom vinden jullie dat zo belangrijk?
We zien heel veel mensen om ons heen die andere dingen doen dan hun dromen verwezenlijken. Ze studeren omdat het goed is voor hun toekomst. Maar het liefst zouden ze, bij wijze van spreken, in GTST willen spelen. Iedereen zit in dat schuitje. Er zijn heel weinig mensen die doen wat ze het allerliefst zouden willen doen. En zo kwam het idee tot stand. Wat nou als we dit écht gaan doen? Dan kunnen we al die mensen laten zien dat het mogelijk is. En dat heeft gewerkt. Een vriend van ons is een schrijfopleiding gaan doen terwijl hij rechten studeerde, een meisje dat we kennen is op reis gegaan naar Nieuw-Zeeland en een jongen die ik tegenkwam op een festival is begonnen aan het boek dat hij altijd al wilde schrijven. Dat vinden we tof.