Het veelzijdige kunstwerk Moon Moon Moon

“Ik zag voor me hoe je door de liedjes heen kon lopen”

Stef Koenis ,

Twee edities geleden stond Moon Moon Moon nog op het podium van Club3voor12, gezamenlijk met Kissing Jane en The Cosmic Carnival. Een onbekende naam? Zeker niet. Muziekplatforms als Kicking The Habit en Noisey schreven al over de nieuwe EP Will O’ The Wisp! en toch ook niet de minste festivals (Incubate, Here Comes The Summer, Le Guess Who?) mochten de band al verwelkomen. Maar hoeveel weten we in de regio nou daadwerkelijk over dit project van Mark Lohmann, een artiest wiens thuisbasis zich gewoon in Heerhugowaard bevindt? 3voor12NH vond het hoog tijd voor een gesprek en zocht hem op in zijn woonplaats.

Gek is het namelijk, wanneer er bij het horen van de naam Moon Moon Moon niet direct een belletje gaat rinkelen. De traditionele weg - van het oefenen in een afgelegen schuur tot de eerste optredens in kroegjes - heeft oprichter Lohmann eigenlijk nooit bewandeld. Veel liedjes schreef hij voornamelijk voor zichzelf. Lohmann: “Ik heb eigenlijk al heel veel albums gemaakt, maar die heb ik gewoon nooit uitgebracht. Debuutalbum I Want! I Want! was het eerste geheel waarvan ik echt dacht: dit hoort bij elkaar!”

Met zijn dromerige, indie, lo-fi-bedroomfolk - om maar wat genoemde termen van eerdere schrijvers op een hoop te gooien – creëert hij een sfeer die zich prima leent voor de nachtelijke uurtjes. Krakende fluisterstem, wonderlijke soundscapes en vervreemdende loops: namen als Eels, The Microphones en Elliot Smith zijn nooit ver weg. En ook op het podium bouwt Lohmann op die sfeer voort. Met een slaapmuts op het hoofd en een lantaarn in de hand betrad hij begin januari het podium van de Victorie, om het laatstgenoemde voorwerp vervolgens op een houten tafeltje naast zijn microfoon te plaatsen. Dit totaalbeeld wat hij met Moon Moon Moon uitstraalt wordt nog eens extra versterkt met de nieuwe EP Will O’ The Wisp!. Deze werd uitgebracht als videogame. “De muziek vormde nog niet helemaal de wereld die ik over wilde brengen. Later heeft de game dat wel compleet gemaakt. Ik zag voor me hoe je door de liedjes heen kon lopen.”

'Fouten zijn slimmer dan ik'

Toch is Lohmann er niet echt mee bezig om een bepaald concept naar buiten te brengen, het zijn vooral ideetjes die elkaar opstapelen. “Ik merk dat ik vaak gewoon dingen teken die toevallig bij de muziek passen en andersom. Daarnaast vind ik fouten maken ook geweldig als ik muziek maak. Fouten zijn slimmer dan ik. Ze leveren kreukjes op waarop je dan weer verder kunt bouwen, ideetjes waar je anders niet op was gekomen. Mijn werkwijze kun je wel één grote chaos noemen.” Ook de videoclip van Leaking Rowboat ontstond niet vanuit een strikt draaiboek: “Vanuit mijn band zaten ze eigenlijk een tijdje te hengelen naar een videoclip, maar er kan een week of een jaar verstrijken voordat ik pas een idee heb. Misschien dat ik het daarom ook niet zo had op school: in opdracht werken is niet mijn ding. Uiteindelijk ging ik op vakantie dan toch op stap met mijn camera, om het later thuis verder te bewerken. En hoe het voor jou dan toch als een geheel naar buiten komt? Geen idee. Eerder toeval dan wijsheid, denk ik zo.”

Zwaarmoedig, dat hebben de muziek en game bij vlagen wel gemeen. Al is het niet bedoeld als concept, de melancholiek loopt als een rode draad door het werk van Lohmann. De game heeft een geïsoleerde jongen als hoofdpersoon, die zowel het meisje waar hij ogenschijnlijk verliefd op is als zijn plek in de maatschappij verliest. Uiteindelijk slijt hij zijn dagen door het achtervolgen van een mysterieus lichtje. Toch zoekt Lohmann niet per se deze melancholische, maar ook dromerige thema’s op. “Het komt er gewoon uit tijdens het schrijven van de muziek, ik kies er niet echt voor.” Een dichtbundel van Stevie Smith verschijnt uit zijn tas. “Inspiratie haal ik uit dichters als Smith en William Blake, zij konden echt schilderen met woorden. Bovendien merk je dat zij binnen het dromerige escapisme ook het destructieve, het down to earth-gedeelte aanstippen. Die tweestrijd boeit mij ook wel ergens. Misschien zijn romantische mensen daarom ook niet altijd de vrolijkste.”

Op het gebied van optredens heeft Lohmann met zijn band veel ervaring opgedaan in de afgelopen jaren. “Zoals ik al zei: ik heb nooit dat eerste optreden in Kompleks gehad, de plek waar eigenlijk ieder bandje uit Heerhugowaard begint. Live-ervaring is iets wat ik pas later opdeed, terwijl ik met mijn album wel meteen een moment van aandacht had. Maar hoe moet je die aandacht voor je muziek grijpen als je het zelf ook nog nooit hebt uitgevoerd? Sindsdien is de band steeds meer gevormd en vult iedereen zijn eigen partijen beter in. De recente kerstshow was misschien wel de mooiste avond. Die avond gebeurde er echt iets wat in het Moon Moon Moon-plaatje past. En niet alleen bij mij, maar bij iedereen in de zaal.”

De nieuwe plaat laat nog even op zich wachten. Niet alleen vanwege Lohmanns (on?)gezonde dosis zelfreflectie - “ik geloof dat ik zestig procent van mijn werk opzij leg” - maar ook vanwege zijn eerdergenoemde chaotische werkwijze. Toch wordt het nieuwe album wel anders: het verhaal bestaat al. “Het voelt alsof ik nu de puzzelstukjes zelf moet vormen om ze in het geheel te doen passen, terwijl ik vroeger juist de omgekeerde logica toepaste. Het gevolg is dat ik nu met heel veel materiaal zit dat ik niet kan gebruiken. Maar goed, misschien komt die volgende plaat dan wel des te sneller.”