Manifesto pakt uit bij 25-jarig bestaan Manifesto pakt uit bij 25-jarig bestaan

Aan de achttienjarige Mila Roosendaal de eer om na het woordje van de wethouder de muzikale optredens af te trappen. Dit keer niet als bassist van C-You, zoals ze hier eerder op het podium staat, maar als singer-songwriter die een aantal eigen nummers én een paar covers vertolkt. Zodra ze inzet, raak je betoverd door haar stem die moeiteloos schakelt van fluweelzacht naar powerful en alles wat daartussen zit. En altijd even zuiver. Niet gek dus, dat na ieder nummer veel applaus klinkt, ook als ineens het zaalgeluid uitvalt en Mila als een ware profi gewoon doorzingt tot alles het weer doet. Mila begint in september met haar studie Zang aan het Conservatorium van Amsterdam, maar een serieuze vraag is wat ze haar qua zang daar nog kunnen leren. Haar interpretatie van Shinéad O’Connors Drink Before The War bezorgt menige toehoorder in ieder geval kippenvel en als de mensen van de Manifesto-techniek vragen of ze nog toegift wil doen (‘dan bouwen we wel even wat sneller om voor de volgende act’), dan besef je dat we van deze dame ongetwijfeld nog veel gaan horen.

Ook pop-rock band The Tune lijkt sinds hun Donderpop-optreden in Manifesto een mooie ontwikkeling te hebben doorgemaakt. Hun optreden loopt in ieder geval gesmeerd en daardoor komen zowel de afwisselende en goed opgebouwde eigen nummers als de individuele kwaliteiten van de muzikanten dit keer verrassend goed uit de verf. Gitarist Fabian Sentener nailt zijn gitaarsolo’s en oogst daarmee veel applaus. Drummer Stijn van Thorn speelt strak en energiek en zijn backing vocals blenden supergoed met de stem van frontman Rowan Verhoef - die dit keer veel beter uitkomt dan bij het vorige optreden. En het blijft een genot om te zien en te horen hoe bassist Boris Kalshoven zijn lijntjes als een soort grapevine door de nummers heen vlecht. Dat maakt The Tune absoluut tot een band met potentie die over een paar jaar zomaar in de Popronde zou kunnen komen, als ze tenminste die ambitie hebben.

Rapper Engel (uit Amsterdam, maar met Hoornse roots) is een man van vele samenwerkingen en daarom is het altijd weer spannend in welke samenstelling hij optreedt. Vandaag deelt hij het podium met gitarist/zanger Jawek Kamstra en trompettist Wouter Hakhoff (o.a. Jeugd van Tegenwoordig en De Kift). De drie hebben er duidelijk lol in om weer samen op het podium te staan en schijnbaar moeiteloos pakken ze de muzikale draad weer op. De voor de fans bekende nummers als Hoe Durft Ie?, Kleine Jongen en Regen komen voorbij, waarbij de refreinen luidkeels worden meegezongen door de Hoornse fan base. Ook een lekker funky eigen nummer van Jawek krijgt een plekje in de set, waarbij hij een enorme lap tekst er op hoge snelheid vloeiend uitgooit. Chapeau! Tussen de nummers door bedankt Engel de mensen van Manifesto die hem vaak de kans gaven om op het Hoornse podium op te treden. De titel van het laatste nummer klinkt daarom heel toepasselijk: Engel is weer even ‘Thuis’.

Veel muziekfans in Hoorn lopen weg met Burghers Orquestra, het trio van zanger/gitarist Niels de Wit (o.a. voormalig JOHAN, De Kift en Electric Tears), bassist Simone Mansveld en drummer Aad Hollander. Met hun nieuwe album Cautionary Tails prominent voor de monitors geplaatst, brengen ze hun dynamische songs die vernuftig in elkaar zitten met interessante akkoorden en boeiende overgangen. Niels staat nog even stil bij enkele gedenkwaardige concerten die de afgelopen 25 jaar in Manifesto werden gehouden, waaronder de muzikale memorial voor Hans Engel – de alom geliefde Horinees die in 2003 in Spanje is vermoord. Hoewel de drie stuk voor stuk prima spelen, komt het optreden redelijk emotieloos over, waardoor je je even afvraagt of het trio er wel plezier in heeft. Maar als Niels in een oogwenk tussen het spelen en zingen door met zijn vingers een V’tje maakt achter het hoofd van twee dames die tegen het podium aan een selfie staan te maken, is het antwoord gelukkig weer ja.

Na het eten is het op het binnenpodium tijd voor rap van Hoornse bodem door de jonge talenten Jerra & Chippa. Beide heren timmeren de laatste tijd lekker aan de weg: Jerra wordt eerder dit jaar gekozen als Funx Talent bij FunXfm en samen staan ze in juni op festival De Hoornse Stadsfeesten. Direct bij aanvang van hun show valt op dat de twee een compleet ander publiek weten te trekken – de zaal lijkt ineens gevuld met filmende jongeren, waarvan een aantal de teksten van het tweetal letterlijk meezingt (fans dus!). Vier kinderen staan bovendien op een rijtje vol bewondering naar hun helden te kijken. Qua performance zou het echter wel wat boeiender kunnen: verder dan eindeloos heen en weer lopen om plaatsje te verwisselen komen Jerra & Chippa (nog?) niet. En voor niet-ingewijden zijn de weliswaar strakke raps helaas soms slecht te verstaan. Dat verandert helemaal aan het eind, als Jerra een mooi openhartig en goed verstaanbaar nummer brengt over zijn twijfel of hij als rapper wel goed genoeg is. Een verademing!

Voordat de drie mannen van Blunt beginnen, kondigt de zanger aan dat hun drummer vandaag doodziek is – waarna een meelevend ‘aaaaaah’ volgt vanuit het publiek. Heeft hij dat niet gezegd, dan heeft iemand iets gemerkt: hij speelt met enorme energie en overtuiging en stuwt zijn collega’s met volle kracht vooruit. Het trio dat met hun muziek naar eigen zeggen het leven viert in al haar chaos, trekt meteen van leer en zet een volle heavy sound neer. En dat blijft eigenlijk zo gedurende het hele optreden, met daardoor het risico van verzadiging op een bepaald moment. Jammer, want er zit absoluut melodie in de nummers die met wat meer variatie in dynamiek waarschijnlijk beter tot zijn recht zou komen. Het (overigens zeer gemêleerde) publiek lijkt het niet te deren: dat vermaakt zich prima.

Probeer Zaphod maar eens in een hokje te stoppen. Dat gaat je niet lukken. Ze noemen zichzelf een live drum & bass band, in die zin dat ze geen computer gebruiken, maar wel een echte drummer en een bassist. In de loop der tijd voegen ze allerlei andere stijlen toe zoals jungle, bigbeat, ska and reggae en dat levert een bijzonder mix op. Zaphod kent een flitsende start, staat al snel in de finale van de Amsterdamse Popprijs en wint de Grote Prijs van Nederland in de categorie Dance. Daarna ligt de band een behoorlijke tijd stil. Onder het motto ‘Grijs is het nieuwe blond’ kruipt het bloed recentelijk toch waar het niet gaan kan, met als gevolg dat Zaphod weer alive and kicking is. En met succes. Na een succesvol optreden op Mixtream krijgen ze met hun aanstekelijke beats en veel enthousiasme ook Manifesto aan het dansen. Wie weet waar deze herstart toe gaat leiden!

Het Hoornse collectief Wallplug beweegt zich vrij tussen disciplines als kleding, kunst en (hiphop)muziek. Met hun aanstekelijke energie en enthousiasme weten ze een feestje van ieder optreden te maken en ook vanavond hebben ze er duidelijk lol in met z’n vijven. De show loopt soepeltjes, de rappers pakken op een organische manier om beurten hun plek on the stage en zijn prima te verstaan: soms in het Nederlands, soms in het Engels, maar altijd met overtuiging – ze beleven hun tekst. Dat geldt ook voor de fraaie zanglijnen van de flamboyante Tessa Rose, die het collectief in 2022 uitgerekend in Manifesto ontmoet, zo vertellen ze tussen twee nummers door. Uiteraard wordt ook het eerste album nog even gepromoot (‘Check die!’) en het ep’tje dat ze drie weken geleden droppen. Verder is het vooral veel ‘hands up’, waaraan het publiek enthousiast meedoet en na een spontane toegift kan Wallplug terugkijken op een geslaagd optreden waarbij het collectief een mooi visitekaartje heeft afgegeven bij de niet-hiphoppers in het publiek.