'Suikergrond' van Simon Stuij
Limburgse kleigrond meets hoofdstedelijke melancholie
Er is een oude wijsheid die zegt: wil je jezelf ontdekken, dan moet je soms je roots verlaten. Ook Simon Stuij, getogen in het slaperige Limbricht, kende dat gevoel. Hij pakte zijn biezen richting Amsterdam, op zoek naar creativiteit en vrijheid. Het resultaat van die zoektocht? Suikergrond, zijn tweede EP, en die klinkt verrassend… thuis.
Het bijzondere aan Suikergrond is hoe je als luisteraar bijna de zachte glooiingen van het Limburgse land kunt voelen. De songs ademen een soort rustige melancholie. Denk aan de geur van nat asfalt na een zomerse bui, aan het kraken van oude houten vloer, aan het trage ritme van een dorp dat zich niets aantrekt van de haast van de wereld daarbuiten. Het beste voorbeeld daarvan is titelnummer 'Suikergrond'. Met een subliem arrangement vertelt het nummer het verhaal van twee vrienden uit een Limburgs dorp. Na de middelbare school trekt de één naar de Randstad, terwijl de ander achterblijft. Jaren later lopen ze elkaar weer tegen het lijf. Een nummer dat klinkt als een herinnering, weemoedig en wonderschoon.
En zo staan er nog drie mooie liedjes op deze EP. Neem ‘Onbeschrijfelijk Mooi’: een song die zijn titel eer aandoet. Het heeft die typische kleinkunst-touch die meteen aan Spinvis doet denken, maar dan met een laagje rustgevende folk dat je langzaam onder de huid kruipt. Het klinkt alsof het speciaal gemaakt is voor een gure winteravond, met een flesje rode wijn voor een knisperend haardvuur.
Simon Stuij presenteert deze zondag (17 november) zijn EP in, jawel, Kasteel Limbricht. Een ronde cirkel, dus. Erbij zijn kan via deze link.
Luister hier naar de EP.
(Bryan Regtop)