De duivel zet voet aan de grond in Heerlen tijdens een keihard ritueel De duivel zet voet aan de grond in Heerlen tijdens een keihard ritueel

De avond opent met Perennial Void, een jonge band uit de Mijnstreek die de grenzen van hardcore en deathmetal verkent. De groep heeft nog weinig materiaal uitgebracht, maar bouwt gestaag aan een eigen repertoire. Hun set laveert soepel tussen groovende hardcore, lompe deathmetal en af en toe een onverwachte black-metalriff.

De zang is hun sterkste wapen: veelzijdig, krachtig en met genoeg karakter om de nog zoekende instrumentale lijnen bijeen te houden. Af en toe is het geluid wat rommelig en de techniek nog niet helemaal perfect, maar de energie is rauw en oprecht. Hoogtepunt van de set is het nummer ‘Eternity’, het moment waarop alle losse elementen even samenkomen en de potentie van de band duidelijk hoorbaar wordt. Bij het slotnummer barst de zaal open en krijgen we dan toch nog een mini wall of death. Een teken dat de vonk overspringt. Perennial Void is nog geen gevestigde naam, maar wat ze in deze korte set laten zien is veelbelovend: een energiek, talentvol viertal dat met wat meer kilometers op de teller zomaar kan uitgroeien tot een vaste waarde binnen de harde scene van Parkstad en daarbuiten.

Dan is het de beurt aan Deeproot uit Haarlem. Met hun beklemmende soundscapes weten ze meteen de toon te zetten. De band bouwt zijn set op rond een sfeer van spanning en onheil: trage, logge passages die overgaan in brute uitbarstingen. In het begin reageert het publiek nog wat afwachtend, maar naarmate de nummers vorderen, groeit de energie voelbaar. Tijdens ‘The Blade Itself’ laten ze een van de traagste en diepste breakdowns van de avond horen, een moment waarop de hele zaal letterlijk meetrilt. De drummer houdt de band strak bij elkaar en vormt de leidraad door de loodzware grooves. De zang is niet altijd even consistent, maar wel vol overgave. Zanger Sten Govers gooit zijn hele ziel en zaligheid in elke uithaal. In zijn performance hoor je trekjes van Will Ramos (Lorna Shore), al voelt dat af en toe nog wat geforceerd. 

Bij ‘Gemini’ worden de screams alleen maar sterker en dieper. Het lijkt alsof de band een wedstrijd met zichzelf speelt: hoeveel zwaarder kan het nog? De zaal antwoordt met vuisten in de lucht en een bescheiden circle pit. “Heerlen, fuck it up!” De set voelt volwassen, met duidelijke ervaring en een sterke controle over hun geluid. Deeproot combineert technische beheersing met pure agressie en een donkere sfeer die de toon zet voor wat nog komen gaat.

Na twee intense sets is het tijd voor een flinke versnelling. Braces uit Tilburg (vorig jaar nog te zien op Jera On Air) trapt af en jaagt het tempo onmiddellijk omhoog. Waar hun mix van hardcore, metalcore en deathcore op hun plaat (Hostile Territory, 2025) al krachtig klinkt is het live een stuk rauwer, directer en aanstekelijker. Nog voordat het eerste nummer goed en wel op gang is vormt zich voor het podium een groepje dansers. Tijdens ‘Tyranny of Self’ wisselt de band soepel tussen furieuze tempo’s en logge breakdowns. De energie slaat direct over op het publiek: vuisten de lucht in, schouders tegen elkaar en ergens in een hoek danst een meisje met een muts met regenboogkonijnenoren vrolijk op de maat. Bij ‘God Wasn’t There for Me’ stijgt de energie in de zaal pas echt. De snelle hardcore-riffs worden telkens opengebroken door diep grommende grooves en vooraan zien we het betere turnwerk: radslagen, windmills en sprongen waar Simone Biles jaloers op zou worden.

Bij ‘Paradise Denied’ zien we ineens een tamboerijn opduiken tijdens een breakdown. Een onverwachte en bijna absurdistische toevoeging. Zanger Tom Schoone gooit de tamboerijn nonchalant weg en gaat door met waar hij al de hele tijd bezig is: een mega energieke performance. Het laatste nummer, ‘Erase Me’, is afwisselend snel, diep en dan weer snel en daarmee qua sound de perfecte samenvatting van het geluid van de band. Braces is precies wat je verwacht van een band met hardcore in het DNA: strak, wild, intens, maar wel met een glimlach. De set is kort, explosief en compromisloos. Lekker!

Als het licht dooft en de eerste tonen van een sacraal intro klinken, betreedt XII Thorns het podium in zwartgeblakerde shirts. Wat volgt is geen gewone set, maar een zorgvuldig opgebouwd ritueel dat het verhaal van hun nieuwe EP Duyvelsziele tot leven brengt. De band opent met het titelnummer: log, dreigend en vol theatrale lading. De sfeer is haast religieus, maar dan van het duistere soort. Daarna barst ‘Edax Animae’ van hun eerdere EP Wreath los. Bruut en snel met gitaren die subtiel ritme verweven tussen de lompe breakdowns. De combinatie van brute kracht en fijnzinnig detail maakt duidelijk dat XII Thorns geen standaard deathcoreband is.

Bij ‘Valacc’ sluipt een groovende hardheid binnen. De herhalende riff hypnotiseert bij ‘Graefstuck’, dat de diepgang krijgt van een haast satanistisch ritueel. Langzame bruggen vloeien over in razendsnelle, black-metalachtige versnellingen. De zang blijft hierbij een klasse apart: rauw en intens, maar met een eigen geluid dat zich onderscheidt van het doorsnee deathcore-geweld. De muziek is technisch, intelligent en gelaagd. Je hoort dat hier vakmanschap en visie achter zit.

Halverwege volgt een korte adempauze: de lichten dimmen, maskers verschijnen en de drummer trekt met een solo de aandacht naar zich toe. Een spaarzaam moment van ademhalen in een verder meedogenloze set. Dan breekt ‘De Kelderbode’ los, met gastzangers Tom Schoone (Braces) en Akuma Jin (A Knight Under Maria’s Altar). Het tempo is verschroeiend: blastbeats, riffs en geschreeuw vliegen als vonken door de zaal. Afgesloten wordt met ‘Waecke’, waarbij Sten Govers (Deeproot) het podium betreedt. “Open this shit up!” roept Louis Pasmans, en het publiek gehoorzaamt blindelings. Ondanks de meedogenloze kracht van het geluid, heeft de muziek van XII Thorns iets dat onder je huid kruipt. Tussen de blastbeats, screams en riffs door schuilt emotie, toewijding en een soort spiritualiteit. XII Thorns geeft zijn visitekaartje af en wij gaan deze band absoluut de ladder van de deathcore scene zien beklimmen.