Metal Molly zorgt voor een lach op het gezicht met trip down memory lane Metal Molly zorgt voor een lach op het gezicht met trip down memory lane

Bij aanvang is de zaal jammer genoeg nog opvallend leeg, maar Green Crow Collective laat zich daar niet door uit het veld slaan. De band is een graag geziene gast in de Muziekgieterij. Zij hebben reeds op Bruis gespeeld en hun laatste album opgenomen in de studio van het poppodium. Frontman Roeland Vandemoortele verschijnt in een Midden-Oosters gewaad met de leus “Stop the genocide” in reusachtige letters er op geplakt. Een politiek statement dat meteen duidelijk maakt: deze band komt niet alleen muziek maken, maar benadrukt ook de sociale urgentie.

Ze openen met ‘Tipping Point’ en terwijl de zaal langzaam voller loopt, jaagt de band hun eclectische EuroDada-geluid naar voren. Het is een mix van punky riffs, Oosterse sfeer en Belgische absurditeit. Met ‘Zwin Deu Den Bijt’n’ gaat het tempo omhoog, waarbij vooral violist Andries Boone indruk maakt. Hij gooit er zelfs een Angus Young-move in, waarbij hij al hinkend op één been over de rand van het podium balanceert. De interactie met het publiek is constant aanwezig en je merkt ook dat de band dit nodig heeft. Uiteindelijk krijgen ze iedereen zover om écht vooraan te komen staan.

Bij ‘La Fête de la Mort’ wordt er voor het eerst meegeklapt en bewogen. Het is een nummer dat de combinatie van ernst en speelsheid vangt waar Green Crow Collective om draait. ‘Black Sand’ krijgt een extra laagje door de scheurende electrische versterking van de banjo. Voorafgaand aan ‘Valse Mélancolique’ wordt even een moment genomen om stil te staan bij de slachtoffers van de genocides in Gaza en Soedan. “Wij hebben de tijd, maar deze mensen hebben geen tijd meer”. Het hoogtepunt van deze set is ‘Creatures of Beauty’, een prachtig nummer met een hypnotiserende bas-riff en een heerlijke opbouw. Afsluiter ‘Hard Drive Error’ (titelnummer van het album) laat de zaal achter met een gecontroleerde crash. “Wij zijn zot en jullie zijn ook allemaal zot, dus ga nog één keer lekker los”. Vandemoortele geeft het goede voorbeeld en huppelt met zijn tamboerijn een rondje door de zaal. Conclusie: Green Crow Collective weet, zelfs in een halflege zaal, met sterke interactie en een flinke scheut theatrale energie het publiek mee te trekken.

Metal Molly heeft de gitaren en drums afgestoft en is ter ere van het 30-jarig jubileum van hun debuutalbum Surgery For Zebra bezig aan een tour langs de clubs in België en Nederland. Vandaag is Maastricht aan de beurt en een kleine 200 mensen hebben zich bereid getoond om terug in de tijd te stappen. De avond begint met een reeks klassiekers die meteen laten horen waarom Metal Molly in de jaren negentig een naam vestigde in de Belgische alternatieve rock. ‘Flipper’ en ‘Happiness (We’re All in Shit Together)’ klinken lekker 90’s, zonder overbodige franje. Het geluid is niet meer dat van een jonge band die koste wat kost wil imponeren, maar eerder dat van ervaren muzikanten die weten dat de kracht in eenvoud en herkenning schuilt.

Opvallend is hoe vanzelfsprekend het publiek elk nummer meezingt. Jongere gezichten naast generatiegenoten, iedereen lijkt de teksten nog altijd te kennen. Vooral bij de nummers van Surgery for Zebra kantelt de balans: de band speelt, maar het publiek neemt de leiding. Dit ook tot genoegen van de band. Zij genieten zichtbaar van deze interactie. Nummers als ‘Poolbell’ en ‘PVC’ zitten blijkbaar nog steeds in het collectieve geheugen van de voornamelijk veertigers in de zaal. Er is ook ruimte voor verrassing. Midden in de set verschijnen ‘Birdhouse in Your Soul’, een cover van They Might Be Giants en ‘Underwhelmed’, een cover van Sloan, waarmee Metal Molly indruk maakte tijdens de halve finale van Humo’s Rock Rally in 1994. Dit was ook het moment van hun doorbraak, waardoor ‘Orange’ hun meest bekende nummer werd en nog steeds is. Dit nummer zorgt ook nu voor een euforisch moment in de zaal. Zodra het herkenbare riedeltje van de basgitaar inzet, stijgt er een bescheiden gejuich op in de zaal. Je zou bijna gaan denken dat Metal Molly een one-hit wonder is, maar daarmee zouden we ze tekort doen. Al is het wel zo dat de nummers van het tweede album, The Golden Country, minder reactie oproepen, maar ook daar staan met ‘Sunwear’ en vooral ‘Suncomfort International’ een paar oorwurmen op. Na het mooie einde met ‘Small Supernova’ volgt er nog een toegift.

‘Silver’ is het mooiste en meest ingetogen nummer van de band. Ook na dertig jaar is dit nog steeds een kippenvelmomentje. Ook mooi om te zien (en te horen) hoe stil de zaal is tijdens het nummer. Afgesloten wordt met ‘Zebra’ en de band laat het nummer ontsporen in een psychedelische jam. Tot slot: een brede glimlach op het gezicht en een diepe buiging naar het publiek. Na afloop spreken we nog kort met zanger Allan Muller: “Na dertig jaar is het nog steeds mooi om te zien dat mensen je nummers meezingen.” We hoeven echter geen nieuwe nummers te verwachten. Het klinkt oprecht en vat de avond perfect samen. Metal Molly speelt de liedjes en het publiek tilt de nummers naar een ander niveau en dat blijkt, drie decennia later, nog steeds de beste verdeling van taken. Metal Molly is nog niet versleten, maar het piept en kraakt wel een beetje (en dat mag ook wel na zo een lange pauze). Niemand in de zaal die daar ook maar iets om gaf. We waren vanavond weer even allemaal zestien.