Over Lloyd Cole en de kracht van eenvoud Over Lloyd Cole en de kracht van eenvoud

Met zijn begeleidingsband The Commotions scoorde de uit Glasgow afkomstige Lloyd Cole in de jaren tachtig enkele bescheiden hits, die het vooral goed deden in het new wave-circuit. Het album Rattlesnakes uit 1984 wordt alom geroemd als een van de sterkste debuutalbums uit die tijd. Eind jaren tachtig verhuisde Cole naar de VS en begon hij een solocarrière, die pieken en dalen kende. Zijn oeuvre als soloartiest omvat inmiddels twaalf studioalbums. Een kwart eeuw geleden al droomde Lloyd Cole ervan om als troubadour met twee gitaren en een koffer de wereld rond te reizen. Die droom maakt hij nu waar. In twee sets van drie kwartier brengt hij maar liefst 29 nummers uit zijn omvangrijke muzikale oeuvre dat vier decennia omspant.

Bij het openingsnummer Past Imperfect van het soloalbum The Negatives uit 2000 valt meteen op dat hij niet goed bij stem is. Het tweede nummer Kids Today uit 2013 klinkt soms zelfs ronduit vals. Het deert het ademloos luisterende publiek niet wanneer hij direct daarop het iconische Rattlesnakes uit 1984 brengt, gevolgd door Speedboat uit hetzelfde jaar. De manier waarop Lloyd Cole het volle geluid van The Commotions en de met synths doorspekte nummers van zijn laatste album On Pain vertaalt naar luisterliedjes met één man en één gitaar, is indrukwekkend. Het titelnummer van On Pain is weergaloos mooi. Zijn stem laat het echter behoorlijk afweten. Pas aan het einde van de avond, bij de toegift, vertelt hij dat hij een beetje ziek is en keelpijn heeft.

We kriskrassen door veertig jaar muzikale poëzie. Van vroeger solowerk naar latere albums, weer terug naar het Commotions-tijdperk en doorrr naar recenter werk. Van bijna elk soloalbum brengt hij wel één of meer liedjes ten gehore. Door de afwezigheid van een begeleidingsband zijn de gelaagde, literaire, soms haast filosofische teksten goed verstaanbaar. Lloyd Cole bezingt alles wat mensen zoal bezighoudt: verloren liefdes, verslavingen, depressies en gewapende vrouwen.

Gedurende het optreden wordt de 64-jarige Schot steeds spraakzamer. Zijn bijna verlegen “well, thank you” na elk applaus neemt gaandeweg clowneske proporties aan, maar in de bindteksten vol anekdotes komt zijn gortdroge humor pas echt over het voetlicht. Zoals bij Trigger Happy uit1995: “I wrote this song when my son was a toddler. He’s 33 now. I’ll be dead soon”. En na Undressed (1990): “Any reference in the last song to me being naked, it was me being naked in 1989”. Meermaals verwijst hij op trumpiaanse wijze naar eigen werk als “this is a fantastic album” en “if you haven’t heard it, it’s pretty good”. Aan het einde van de eerste set meldt hij dat hij het voorprogramma was en na de pauze terugkeert met de headliner: zichzelf.

In de tweede set horen we pareltjes als het prachtige No Blue Skies van het album Woman In A Bar uit 2006 – “the year of my greatest invisibility” – en het mooiste nummer van het album Standards uit 2013: Myrtle and Rose. Ook Butterfly van het album Don’t Get Weird On Me Babe uit 1991 zorgt voor kippenvel. Wanneer hij bij The Idiot van het album On Pain het publiek vraagt om mee te zingen met het refrein, roept de zaal in koor “Stop being drug addicts!” Met als toegift de heerlijke songs Lost Weekend (1985) en Forest Fire (1984) sluit Lloyd Cole de avond op swingende wijze af.

Men neme een treurige zestiger in tenue de peintre, met een haperende stem en zonder noemenswaardig charisma. Voeg daar een gitaar met eentonige akkoordenschema’s aan toe. Zet hem op een nagenoeg leeg podium zonder lichteffecten. Het lijkt een recept voor deceptie. Niets is echter minder waar. In alle eenvoud zorgt Lloyd Cole voor een topavond.