LEAP en Tally Spear leveren een energieke rock-avond af LEAP en Tally Spear leveren een energieke rock-avond af

De avond wordt afgetrapt door Tally Spear, eveneens afkomstig uit Londen. Samen met haar drummer en gitarist brengt ze muziek die qua stijl doet denken aan (de beginjaren van) Paramore. Tussen de acht nummers door vertelt ze uitbundig dat dit haar eerste keer op tour in (continentaal) Europa is, dat ze de Muziekgieterij een ongelooflijk fijne zaal vindt en dat ‘Here Comes The Rain’ speciaal geschreven is voor haar vader, die in december overleed. Op de vraag wie haar al kent, is er weinig respons van het publiek. Desalniettemin gaat haar poppunk met een rauw randje erin als zoete koek, mede door het aanstekelijke enthousiasme waarmee ze het brengt. Hoogtepunt van haar set is haar vorige single ‘Pretty’.

Een half uurtje later betreedt LEAP het podium, nadat een stem op band ons eerst uitlegt wat ‘Entropy’ betekent (een maat voor wanorde en/of chaos in een systeem) en dat we ons moeten voorbereiden op maximum chaos. Dat gaat in eerste instantie echter mis, want de draadloze microfoon van Balfour Scott werkt niet. Deze chaos was duidelijk niet ingecalculeerd. Toch laten de boys zich niet uit het lood slaan, want je ziet van meet af aan dat LEAP bekendstaat om high energy optredens. 

De derde song ‘Exit Signs’ wordt aangekondigd als "straight into the hits". Dat moet je ruim interpreteren, want hoewel de band al nummer 1-hits gescoord heeft in de Nederlandse indielijst Free40 en ook op andere alternatieve radiostations in binnen- en buitenland airplay krijgt, hebben ze nog geen commerciële hits in officiële hitparades behaald. Het nummer slaat wel goed aan bij het publiek, dat behoorlijk los gaat.

Soms lijkt het even alsof je bij een boyband bent beland, want het gehalte aan schreeuwende tienermeisjes is hoog. Daar doe je LEAP echter tekort mee. Ze zetten een show neer met veel beweging en energie. Hoewel hun muziek vaak als indierock wordt omschreven, schuurt het ook tegen poppunk aan en doet het soms denken aan bands als Simple Plan of All Time Low.

Tijdens ‘One Million Pieces’ wordt voor het eerst een moshpit gevormd; dat gebeurt daarna nog een paar keer, al blijft het allemaal vrij braaf. In één pit ontwikkelt zich zelfs een halve polonaise. Zanger Jack komt ook even mee moshen. Het hele Green Day-handboek aan publieksparticipatie wordt sowieso opengetrokken, zitten en opstaan, mee zwaaien, high fives, alles komt voorbij. Niks nieuws onder de zon natuurlijk, maar de mensen vermaken zich opperbest.

Een echt rustpunt kent de show niet. Zelfs ‘Messages’, dat wordt opgedragen aan iedereen die recent iemand verloren heeft, is alleen in het begin even een ballade. Daarna wordt er weer onverbiddelijk door gerockt. Opvallend is dat er vaak vijf mensen op het podium staan - de fotograaf/videograaf lijkt haast een vijfde bandlid. De band heeft geen platencontract en de mogelijkheden van sociale media moeten dan ook volop benut worden.

Muzikaal steken nummers als ‘Sinking Feeling’, ‘Do Or Die’ en ‘The Downfall’ boven het maaiveld uit en als sluitstuk speelt men het toepasselijke ‘Energies’, en energie is precies wat deze show van begin tot eind kenmerkt. LEAP speelt vanavond vol overtuiging, met veel speelplezier en interactie met het publiek en laat daarmee zien klaar te zijn om de stap naar een groter publiek te zetten.