Brant Bjork Trio brengt de zon van Palm Desert naar de Muziekgieterij Brant Bjork Trio brengt de zon van Palm Desert naar de Muziekgieterij

Bij aankomst in de foyer kijken we even verbaasd om ons heen. Het is opvallend druk en het publiek oogt anders dan verwacht: groepjes dames met kort pittige kapsels, laklaarsjes en glittertops. Het mysterie wordt snel opgelost: in de grote zaal staan vanavond de Chippendales, volgens de website van de Muziekgieterij “al ruim 45 jaar de plek waar je je vrouw met een gerust hart kunt achterlaten”, wat dit dan ook moge betekenen. Na een kort moment van twijfel begeven we ons toch maar snel richting kleine zaal. De blote torso’s laten we voor wat ze zijn; wij komen tenslotte voor de muziek (die ongetwijfeld beter zal zijn dan in de grote zaal).

Aan Dirty Sound Magnet de eer om de avond te openen. Dit Zwitserse trio mengt psychedelische rock, progressieve invloeden en een vleug blues. In het eerste nummer klinkt de zang nog wat mat en het geluid wat dof, maar dat herstelt zich gelukkig snel. Terwijl het publiek langzaam binnendruppelt, duurt het even voordat de vonk overslaat, al lukt dat al beter bij ‘Dead Inside’, een voorproefje van hun nog te verschijnen album. De drummer steelt vanavond de show met zijn expressieve mimiek en aanstekelijk enthousiasme. Vervolgens kondigt de zanger een meer emotioneel nummer aan: ‘Mr. Robert’, een tragere song met een mooie opbouw. Toch weten ze onze aandacht niet vast te houden. De nummers bevatten net iets te veel lange, trage passages en gefriemel op de gitaar, wat de spanning uit de set haalt. Afsluiten doen ze met hun nieuwste single ‘Power of This Song’, volgens de frontman hun eigen interpretatie van blues. Een prima track, maar zo krachtig als de titel doet vermoeden, is het optreden vanavond helaas niet.

Na het voorprogramma glippen we toch even snel de grote zaal in, nieuwsgierig als we zijn. Maar na drie minuten hebben we genoeg van de slechte muziek en de dansende, halfnaakte mannen, dus vluchten we snel terug naar de kleine zaal, waar iedereen gelukkig wel zijn shirt aanhoudt.

Inmiddels is de zaal flink vol en het publiek bestaat voornamelijk uit wat oudere mensen, duidelijk fans van Kyuss van het eerste uur. Want dat is natuurlijk waar we Brant Bjork vooral van kennen: hij geldt als een van de grondleggers van de Californische desertrock en verwierf faam als drummer en medeoprichter van de legendarische band Kyuss. Hij schreef bovendien het meest iconische nummer van deze band: ‘Green Machine’. Na het uiteenvallen van Kyuss versterkte hij Fu Manchu, waarmee hij verder bouwde aan het fundament van het genre. In die periode ontstond ook zijn solocarrière: Jalamanta (1999) werd het begin van een veelzijdig oeuvre.

Door de jaren heen speelde Bjork in talloze formaties, van Ché tot Vista Chino en Brant Bjork and the Low Desert Punk Band, maar altijd met dezelfde laid-back groove en zonovergoten fuzz. Met zijn huidige formatie, het Brant Bjork Trio, bestaande uit drummer Mike Amster en bassist Mario Lalli, zet hij die lijn voort. Hun eerste album, Once Upon A Time in the Desert (2024), markeerde niet alleen een nieuw hoofdstuk, maar ook de herlancering van Bjorks eigen label, Duna Records. Genoeg solowerk om uit te putten dus, maar voor velen in de zaal, wijzelf inbegrepen, sluimert stiekem de vraag: zal hij dan toch een van de Kyuss-klassiekers spelen?

De set opent met ‘Sunshine Is Making Love to Your Mind’, van het nieuwe album. Een nummer dat meteen de toon zet: heavy riffs, trage groove, en die karakteristieke rauwe desert-sound. Bjork is een man van weinig woorden; de songs volgen elkaar naadloos op, zonder veel interactie. Op zich niet erg: het geeft het publiek de ruimte om weg te zakken in de groove, maar het duurt even voordat de zaal echt loskomt. Pas bij ‘Backin’ the Daze’ zien we de eerste hoofden meebewegen. Een fijne song, wat steviger en levendiger dan veel van de andere nummers op de setlist.

Vanavond speelt Bjork uitsluitend eigen werk. Van ‘Buddha Time (Everything Fine)’ van The Low Desert Punk Band tot ‘Hydraulicks’ van Ché, hij laat materiaal uit zijn volledige solocarrière horen. En dat doet hij goed: de nummers klinken live strak, de rauwe psychedelische rock wordt mooi aangevuld door zijn licht schurende stemgeluid. Even wanen we ons midden in de woestijn.

Hoogtepunt is ‘Low Desert Punk’, met een sterke opbouw en meeslepende groove. Langzaam komt het publiek in beweging; ogen gaan dicht, lichamen wiegen mee. De instrumentale tracks ‘Lazy Bones’ en ‘Automatic Fantastic’ versterken dat gevoel nog verder, met volle stoner vibes die hypnotiserend aanvoelen. De set wordt afgesloten met ‘Freaks of Nature’, een nummer dat alles samenvat waar Bjork goed in is: soms loom en zinderend, dan weer pulserend en repeterend. Muziek die je steeds dieper de woestijn in trekt.

Geen ‘Supa Scoopa and Mighty Scoop’, geen ‘Green Machine’, geen ‘Demon Cleaner’, Bjork blijft vanavond trouw aan zijn solo-materiaal. Minder explosief misschien, wat trager en eentoniger op momenten, maar eerlijk is eerlijk: de man heeft genoeg eigen werk om op te teren en zijn eigen werk mag er zeker ook zijn. Bovendien, op zijn leeftijd hoeft hij niets meer te bewijzen. Toch sluimert bij velen, inclusief onszelf,  een beetje heimwee naar die rauwe spanning van Kyuss. Maar goed, als we echt op zoek waren naar spanning, hadden we misschien tóch beter bij de Chippendales moeten blijven.