Op Booch? 2025 ligt Nederlands talent voor het oprapen Op Booch? 2025 ligt Nederlands talent voor het oprapen

Iets na vieren wandelen we de Nieuwe Nor binnen, net op tijd om nog een glimp van openingsact Marrowland op te vangen. Al snel is duidelijk: fans van Ben Howard, Bon Iver en pakweg Fleet Foxes zitten hier goed. Verwarmende indiefolk dus – precies wat je wilt op een gure oktoberdag. Zanger Kars Grit haalt met gemak de hoogste noten, terwijl Chimène Hirsch met haar lagere stem de perfecte tegenkleur biedt. Een heerlijk begin van de dag.

De grote en kleine zaal van de Nieuwe Nor wisselen elkaar vandaag in hoog tempo af. Via de foyer – waar Broeibak Records de hele dag vinyl laat ronddraaien – schuiven we door naar de grote zaal, waar NYVE haar set al is begonnen. Geen makkelijke opgave in een nog halflege zaal, maar de soulvolle pop met jazzy accenten vindt toch zijn weg. Denk aan Lianne La Havas en Olivia Dean: warme songs die catchy genoeg zijn om voorzichtig de heupjes op te wiegen. In deze setting, met slechtst drie bandleden, vormt het wellicht niet de meest logische keuze voor een grote zaal, maar NYVE weet wel wat harten te vullen. 

We blijven nog even in de intieme hoek met LAHAYE. Het duurt geen halve minuut voordat duidelijk wordt dat Hanna Lahaije een klein arsenaal aan fijne indiepopsongs bij zich heeft. 'I Used to Be Happy' springt er meteen uit: dromerig, melancholisch en ergens tussen Phoebe Bridgers en Taylor Swift’s folklore/evermore-fase in. Lahaije schrijft en produceert alles zelf en zingt met ontwapenende eerlijkheid over het alledaagse: de twijfels, het ouder worden, het zoeken naar houvast als twintiger. Klein, puur, mooi.

Het hoogtepunt van de dag is, met wat afstand, Min Taka. De van oorsprong uit Istanbul afkomstige Yasemin Koyuncu studeert tegenwoordig in Rotterdam en bracht een band om zich heen om haar stekelige popsongs live tot leven te brengen. En dat werkt: Min Taka is een naam om rekening mee te houden. Na een succesvolle Popronde 2024 en passages op festivals als Motel Mozaïque en Down The Rabbit Hole, gooide ook haar laatste EP I think we just move in together hoge ogen. Niet gek, want Min Taka schrijft simpelweg ijzersterke songs.

Neem 'Boston', een schoolvoorbeeld van haar eclectische sound: hyperpop vermengt zich met gruizige grunge-elementen en een flinke scheut indie. Toch klinkt het nooit té druk – eerder eigenzinnig en fris. In 45 minuten schakelt ze gemakkelijk tussen Turkse en Engelstalige nummers, zonder de energie een moment te laten zakken. Als dit een voorbode is, dan heeft Nederland – én Turkije – er (binnenkort) een nieuwe popster bij.

Zaratan is de eerste echte rockband van de dag. De liefhebber van de zwaardere genres komt er dit jaar wat bekaaid vanaf op Booch? – best jammer, in een stad als Heerlen waar punk  altijd een stevige plek in het DNA heeft gehad. Zaratan springt in als vervanger voor F.I.X., maar dat doen ze met verve. De liefde voor de jaren zeventig druipt van hun set af: harde riffs, grommende baslijnen en een vleugje Black Sabbath dat nooit ver weg is. Een welkome afwisseling tussen al het popgeweld vandaag. Oh ja, de eerste moshpit kunnen we ook afvinken.

Voor ISAÏ zijn zalen of festivalweides van het grootste formaat inmiddels gesneden koek: als drummer van Goldband heeft hij het Nederlandse podium-bingo al afgevinkt. Met zijn soloproject mixt hij rave en hiphop tot een energieke, eigenzinnige sound. Hij verwelkomt het relatief kleine publiek in zijn ‘rave issue’ — awkward, zoals hij zelf tussendoor toegeeft, maar het werkt verrassend goed.

Songs als 'Nachtblind' en 'Alles Op Zwart' blijven meteen hangen en nodigen een deel van de zaal uit om hun beste moves te laten zien. Zeker wanneer ISAÏ achter zijn drumstel kruipt en samen met zijn collega-drummer losgaat, voel je dat je naar een echte livesensatie kijkt. Op een later tijdstip, in een vollere zaal, was het ongetwijfeld nóg harder binnengekomen, maar ook nu maakt ISAÏ indruk. 

We trekken de hiphop-lijn nog even door met het collectief Twenty7Three in de kleine zaal. De plek staat aardig vol en de energie ligt meteen hoog: de rappers wisselen elkaar continu af, waarbij SAINT PIERRE en Vee het voortouw nemen. Vooraan staat een fan van een jaar of zes los te gaan, terwijl er om de paar minuten shirts de zaal in vliegen. De vibe? Dik in orde. SAINT PIERRE kondigt trouwens aan dat het (voorlopig?) even zijn laatste show in deze formatie gaat zijn: hij wil zich gaan richten op andere genres. We zijn alvast benieuwd wat hij voor ons in petto heeft. 

Terug in de grote zaal speelt VALS ALARM tussen de bindteksten door korte punksongs. Prima gebracht, we durven zelfs te zeggen: goed. Maar als na ieder nummer de boel stilvalt voor sarcastische praatjes à la “hoe leuk vonden jullie dit nummertje?”, begint het al snel te irriteren. Gelukkig zorgt een fanatieke breakdance-kid voor wat extra vermaak op de vloer. De late avond biedt vervolgens nog een dansbaar programma, met IMP SYN en Mazoo als (lokale) hoogtepunten. 

Booch? experimenteerde dit jaar met een indoor-editie, en het is even afwachten wat dat volgend jaar betekent voor het Heerlense (gratis) stadsfestival. De opkomst overdag bleef aan de lage kant – jammer, zeker als je bedenkt dat hier normaal maandelijks honderden mensen samenkomen voor coverbands van AC/DC of Wham!. Opkomend talent verdient beter dan een handjevol toeschouwers, en acts als Min Taka en ISAÏ lieten vandaag zien dat de thuisblijvers ongelijk hadden. Volgend jaar weer terug naar buiten? Wat ons betreft: graag.