Delilah Bon steekt in Sittard een dikke middelvinger op naar het patriarchaat Delilah Bon steekt in Sittard een dikke middelvinger op naar het patriarchaat

Een betere support act dan Changeline had Delilah Bon waarschijnlijk niet kunnen kiezen. Deze artieste uit Grenoble (Frankrijk) maakt experimentele, genre-overstijgende trap metal, die ze live met ongekende energie en passie over het publiek uitstort. Vergezeld door rapper DAMAG3 – en een bemoeizuchtige avatar op de achtergrond – brengt ze vanavond hoofdzakelijk nummers van THE.DRAW.OF.A.NEW.SHAPE uit april 2025. Dit album gaat over haar persoonlijke ontwikkeling als muzikante en als mens. Over de worsteling met genderidentiteit en mentale problemen. Over het accepteren van verandering en groei. Over loslaten en verdergaan. Changeline is er klaar mee, met alle haat en weerstand en transfobie. 

Het stevige openingsnummer 'CHANGE.pt1', met de beginregel “Alright I’m Done, ouais ouais, so pissed right now”, hakt er meteen in. Ook in 'VOICES.IN.MY.PHONE' rekent ze af met fobische fanatici en neemt ze de regie over haar eigen leven als transvrouw. Dat resoneert bij het publiek: halverwege nodigt ze iedereen uit om alle frustratie en pijn eruit te schreeuwen, en wat volgt is een vocale ontlading die niemand onberoerd laat. In veertig minuten zet Changeline een opzwepende show neer waarin de energie nooit wegzakt en die ondanks alle agressie vooral acceptatie en liefde oproept. Met recht een opwarmer.

De Britse Lauren Tate (1997) creëerde haar alter ego Delilah Bon uit frustratie over misogynie en seksisme, binnen en buiten de muziekindustrie. Ze brengt feministische brat punk en riot grrrl-rap. In haar muziek geeft ze kracht en erkenning aan mensen die worden gemarginaliseerd, die het zwijgen wordt opgelegd, die moeten vrezen voor hun leven wanneer ze zich niet schikken naar ‘de norm’ (en zelfs dat is geen garantie). Haar optredens kenmerken zich door een expliciete safe haven voor iedereen die ‘anders’ is. 

Vorig jaar had ze een uitverkochte tour in de UK en Europa en stond ze op Glastonbury en Download Festival. Dit jaar toert ze om haar nieuwste EP Princeless Princess te promoten. Drie dagen geleden trad ze op in Berlijn, gisteren was ze in Parijs, morgen treedt ze op in Amsterdam. Daarna gaat ze terug naar het Verenigd Koninkrijk om te performen in plaatsen als Manchester, Glasgow en Londen. Vanavond geeft ze een show in Sittard, of all places. En dan is die show ook nog niet eens uitverkocht: met zo’n 80 verkochte tickets is de zaal halfvol. Het deert de artieste niet: bij opkomst roept ze verheugd dat ze de intieme setting een verademing vindt: “After the show, I can meet all of you in person!”

Met een overdonderende stage presence, een licht heesje in de stem, stevige vocale uithalen en aanstekelijk gegiechel tussen de nummers door trakteert Delilah Bon ons op maar liefst zeventien nummers. Ze zijn één voor één aanklachten en staan stuk voor stuk als een huis. Titels als 'Chop Dicks', 'War On Women' en 'WITCH 'laten weinig aan de fantasie over. 'I Don’t Listen To You' is een pleidooi voor autonomie: iedereen moet zich kleden zoals zij/hij/die/hen dat wil. Met 'I Am The Best' en 'Cinderella' rekent ze af met de vele haatberichten die ze op sociale media ontvangt. Haar opmerking over de doodsbedreigingen levert een collectieve zucht van herkenning op in de zaal. 

De prachtige ballade 'Not The President' is een aanklacht tegen jeweetwel, maar tegelijkertijd ook een ode aan communities en het belang om te blijven staan in deze tijden waarin “the world is moving backwards”. “Waarom ziet hij al deze mooie mensen niet?”, zingt Delilah Bon ons toe, en bij menigeen stromen de tranen over de wangen. 'Dead Men Don’t Rape' is een apotheose waarin alle frustratie en machteloosheid over verkrachtingscultuur eruit worden gegooid. Ze sluit de show af met 'BUSH', dat ze introduceert als een lied over “something botanical, don’t cut it!”: een ode aan vrouwelijk schaamhaar. 

Delilah Bon is meer dan een geweldige artieste. Ze is een beweging, een force of nature. Ze brengt bevrijding en kracht, chaos en catharsis, verbinding en verbondenheid. De wereld kan zoveel mooier zijn als iedereen diversiteit als verrijking ziet en inclusie als vanzelfsprekende waarde. Anderhalf uur Delilah Bon kan even effectief zijn als anderhalf jaar therapie.