Rise or Die Fest 2024: hardcore op z'n best Rise or Die Fest 2024: hardcore op z'n best

Flame Still Burns krijgt de eer om het festival te openen. Zanger Danny trapt af in het meest Oostelijke Mijnstreek-accent dat bestaat: "Ja, wij zijn Flame Still Burns. Dat was het." Het half uurtje dat FSB vol speelt is inderdaad zoals het citaat van Danny. De energie ontbreekt, terwijl het muzikaal wel in orde is. Vooral het nummer ‘Flame Still Burns’ kan zich meten met de bands die later op de dag spelen. De andere songs kunnen dat niveau helaas niet aantikken. Danny geeft zelf ook aan dat de band wat weinig gerepeteerd heeft. "Went ‘t kut wed, da liegk ’t dao aa." Kut wordt het niet, maar voor de mannen uit Heerlen en omstreken (die qua leeftijdscategorie dichter bij ‘Die’ dan ‘Rise’ liggen) is wel werk aan de winkel. (MS)

Het is een wereld van verschil als Cold Grip aftrapt in de grote zaal. Zanger Alex, een lookalike van Madball-zanger Freddy Cricien (die we later vandaag ook nog te zien krijgen), raast als een gek over het podium met zijn korte broek en lange haren. Bij de eerste echte breakdown van de dag openen de karatekick-koningen van Heerlen de moshpit. Cold Grip produceert rauwe no-nonsense hardcore en zorgt ervoor dat de Nieuwe Nor al om kwart over drie ’s middags wordt afgebroken. Een enkele bezoeker belandt hierdoor bij de EHBO (risico van het vak). Maar een half uurtje later kan hij er weer tegenaan. Het gewelddadige Cold Grip timmert razendsnel aan de weg omhoog en valt daardoor in de categorie ‘Rise’. (MS)

Een aantal bands later kan Swell zichzelf bewijzen in de grote zaal. We geven ze een tien voor de moeite, maar de uitvoering is wat minder. De drummer is niet strak zoals het bij hardcore zou moeten en de zanger mist net de power die de andere frontmannen wel hebben. Het is (nu nog) de jonge puppy die met de grote herdershonden wil mee blaffen, dus deze heren vallen in categorie ‘Rise’. Al het gezeik daargelaten; Swell speelt overtuigend, vol power en dedication en legt ondanks de kleine kritiekpuntjes een geweldige show op de mat. De backdrop zegt: Groovy Hardcore. En die heerlijke groove zit er dubbel en dik in. (MS)

LIES! uit Groningen windt er geen doekjes om. De klanken vol woede en haat die zanger René uitschreeuwt komen recht uit het hart. Hier en daar horen we een slordigheidje, maar daar kunnen we deze band niet op afrekenen. De crowdkillers doen iets rustiger aan (misschien omdat Born From Pain over een half uurtje begint) en maken plaats voor de two-steppers. De show kakt onterecht af en toe een beetje in. LIES! speelt goed, maar voelt als stilte voor de Heerlense storm. Nog even wachten tot de catch of the day: Born from Pain! (MS)

Hater, de Nederlandstalige hardcoreband uit Noord-Holland, drukt opnieuw hun stempel op de scene met een set die geen ruimte laat voor subtiliteit. Met (ex)-leden van onder andere Neuk!, Born From Pain en Herder weten we dat we iets ongefilterds en rauws kunnen verwachten – en dat is precies wat deze show levert. Hater opent direct krachtig met het nummer ‘Hou je bek dicht’ en dit zet de toon voor de rest van de avond. Dit is een band voor de hardcorepuristen; de ruwe, ongepolijste energie spat van het podium af, en het publiek – een mix van oude en nieuwe gezichten – duikt er vol overgave in. Voor wie op zoek is naar hardcore in zijn puurste vorm, is Hater een schot in de roos. Hoewel de zaal goed gevuld begint, is er tegen het einde van de show enig verloop te merken. Dit ligt echter niet aan de band, maar eerder aan de intensiteit van de avond, die voor sommige bezoekers misschien iets te veel wordt. Toch blijft een harde kern tot het einde staan, duidelijk hongerig naar meer van de bikkelharde sound van Hater. Met hun wortels diep verankerd in de Nederlandse hardcoretraditie, levert Hater een show die de oude hardcorefans zeker waarderen. Het is direct, agressief en compromisloos – precies zoals het hoort. (ZH)

Born From Pain, opgericht in 1997 in de Oostelijke Mijnstreek, blijft een van de meest toonaangevende hardcorebands uit Nederland. Met vijf bandleden op het podium is het duidelijk dat ze niets van hun intensiteit hebben verloren, zelfs na meer dan twee decennia in de top van de scene. De show zelf is zonder twijfel een heftige ervaring. Na de geweldige openingssoundtrack (Oh Tamara – Demi Sec) wordt het publiek meegesleurd in een muur van geluid die geen moment verslapt. De energie van de band slaat meteen over op de zaal, met een geweldige en heftige moshpit tot gevolg. Fans gaan volledig los, en het is duidelijk dat Born From Pain nog steeds de kracht heeft om een overvolle zaal te laten kolken. Zanger Rob Franssen laat horen dat we in Heerlen zijn. Na een aantal keren RJC te roepen wordt ‘True Love’ ingezet. BFP vindt hiermee de liefde tussen alle haat. Ook de dankwoorden van Franssen voor de organisatie, de bands en de fans, verwarmen onze harten. De show wordt speciaal als de oud-bandlid Servé Olislagers en goede vriend van de band Paul Boers het podium betreden om mee te doen bij het laatste nummer. Hun aanwezigheid voegt een extra laag nostalgie en intensiteit toe, wat de show voor velen onvergetelijk maakt. Het publiek waardeert dit gebaar duidelijk, wat zorgt voor een krachtige afsluiting van een gedenkwaardige optreden. (MS & ZH)

De artiesten van de avond die het dichtst bij death metal in de buurt komen zijn de mannen van de regionale band Rancor. Het klinkt goed, maar het ontbreken van een drummer en bassist is in onze ogen een enorm gemis. Een death metalband zonder drummer is als een steak bestellen in een vegetarisch restaurant, of als een cheeseburger zonder kaas. Tuurlijk, de BPM’s die de drumcomputer eruit gooit zijn voor een drummer van vlees en bloed vrijwel onmogelijk om te halen, maar toch voelt een drumcomputer als valsspelen. Het zorgt ervoor dat de show voor de meeste toeschouwers niet aanslaat. Maar voor enkele doorgewinterde fans mag het de pret niet drukken. (MS)

En dan nu categorie ‘Die’. Nasty, opgericht in 2004 in Kelmis, België, maakt hun reputatie als een van de hardste en meest compromisloze hardcorebands in Europa meer dan waar. Met Matthias (zang), Paddy (elektrische gitaar), Nash (drums) en Tom (bas), levert de band een show die zeker niet voor de zwakkeren is. De Belgen zijn het gespreksonderwerp van de dag. Het is veruit de hardste en meest brute band die vandaag speelt. Het hele optreden lang is er een moshpit waar Bruce Lee, Jean-Claude van Damme, Chuck Norris en de lokale turners en karatekids elkaar tegenkomen bij snoeiharde en smerige nummers zoals ‘Reality Check’. Frontman Matthi weet de zaal op te hypen en de opgekropte emoties bij iedereen los te wringen. Het is terecht dat iedereen hier de hele dag over heeft gepraat. Met een optreden dat de hoge verwachtingen volledig overstijgt, bewijst Nasty opnieuw waarom ze als een van de meest brute hardcore-acts in Europa worden beschouwd. (MS & ZH)

Mindwar, de vijfkoppige mosh-brigade uit Lokeren, België, staat klaar om elke zaal op zijn kop te zetten met hun verwoestende combinatie van hardcore, groove en zware riffs. Dit is een band die je oren aanvalt met een brute sound en ze doen dit met volle overtuiging. De sfeer in de zaal is geweldig; vanaf het eerste nummer weet het publiek wat hen te wachten staat. Mindwar brengt precies de juiste balans tussen straight-forward hardcore en melodieuze groove, wat leidt tot een constant actieve moshpit. Voor de two-steppers is dit een ideale show. De ritmes en de breakdowns bieden genoeg momenten om voluit te gaan, en de band houdt de energie continu hoog. Hun zware riffs en ongecompliceerde aanpak maken Mindwar een must-see voor elke hardcorefan. Het is duidelijk dat ze een band zijn die de moshpit centraal stelt in hun muziek en dat straalt door in elke noot die ze spelen. Mindwar stelt niet teleur voor de fans van zowel de oude hardcore-traditie als de moderne groove. (ZH)

We kennen het allemaal. De opgekropte woede die ontstaat als je de foute rij bij de kassa’s hebt gekozen om je blikje Golden Power te betalen bij de Aldi. Het duurt jaren voor je kunt afrekenen. Het zorgt ervoor dat je alle rekken in de hele winkel omver wil rukken, alle blikken Schultenbräu kapot wil gooien en met een mokerhamer de hele supermarkt wil verbouwen. Bij dat gevoel, die pure haat en razernij, verzorgt Madball de soundtrack. De legendarische New Yorkse hardcoreband, opgericht in 1988 als een zijproject van Agnostic Front, brengt hun keiharde sound naar het podium en maakt daarmee hun status als pioniers van de hardcore helemaal waar. Met Freddy Cricien, de jongere broer van Roger Miret (Agnostic Front) aan het roer, is dit optreden een masterclass in hoe je een zaal kunt slopen met pure energie. De show is van begin tot eind een knaller. Madball weet precies hoe ze de zaal moeten bespelen met als eindresultaat een geweldige sfeer. Het publiek gaat voluit en tot de laatste moshpit is het een waar slagveld, met fans die zich volledig overgeven aan de agressieve riffs en opzwepende beats. (MS & ZH)