Jick Munro And The Amazing Laserbeams wint Nu Of Nooit 2015

Een ware strijd om die felbegeerde plaats op Pinkpop

Roel Geurts, foto's: Marcel Degens en Wil Delissen ,

Op zaterdag 21 februari 2015 vond de finale van Nu of Nooit plaats. Waar bands uit alle windrichtingen strijden om die felbegeerde plek op het podium van Pinkpop, waar de muzikaliteit bepaalt of je erbij bent. Deze avond in poppodium de Bosuil in Weert en 3voor12 limburg is erbij.

Even voor half 9 geeft de klok aan wanneer Roel Peijs over het podium raast, de gemoederen bedaart en de eerste band aankondigt.
Met Black Velcro gaan we direct terug naar begin jaren '90 waar de grunge en rauwe rock ons nog bezig houdt en Nirvana flink aan de weg aan het timmeren is. Deze band doet mij trouwens erg aan Nirvana denken. Waarom? Op het eerste gehoor lijkt het een rommelig idee daar op het podium, men wil wel, maar ergens komt er geen energie vanaf. Iets dat bij Nirvana wél het geval was, alleen met dezelfde sound en opbouw.
De nummers worden gevuld met dingen waar lang geleden nog een taboe op rustte, alcohol, drugs, seks, prostituees en andere zaken zijn erg opvallend. Veel variatie kan ik er helaas niet in ontdekken, eentonige zang en een grote brei aan geluid domineren.

Later komen er uit het niets een aantal strandballen door de al aardig gevulde zaal vliegen en bij het slotakkoord vliegt de gitaar van de basgitarist finaal tegen de vloer, als we het dan toch over Nirvana hebben...

Bij de eerste akkoorden van Seymour Sachs moet ik direct aan een stemapparaat denken, maar gelukkig was dit de snelle soundcheck. Seymour Sachs voert een act van psychedelische rock op. Zodra we vorderen in de set lijk ik er zelfs een stukje Them Crooked Vultures in te herkennen en richting einde blijven we in een bepaalde flow hangen die mij weer erg aan Monster Truck doet denken. Ondanks dat alles niet direct onderscheidend, we horen al zoveel van deze muziek.

The Anaesthetics start met een stapel effecten, spacey alsof we ons richting ISS ergens in de baan om de aarde begeven. Erg zweverig maar ze weten toch een strakke show neer te zetten. Bij deze band is het erg duidelijk dat het niveau per band vordert en hopelijk ook niet meer wegzakt deze avond.

Dan zijn we bij band nummer vier aangekomen: Nbraska. In het begin lijkt het enorm relaxt, langzame opbouw, erg rustig. Totdat we aangekomen zijn bij de bestemming waar de ware stem van Francis werkelijk tot haar recht komt. Ondanks de soms simpele teksten weet ze mij kippenvel te bezorgen met haar enorme bereik. Het is dat ze vanavond aan de elektronische piano zat, anders had ik kunnen zeggen dat ze de gevoelige snaar wist te raken!

Nbraska is dan ook de eerste band die de zaal daadwerkelijk stil krijgt en (hoe raar het ook is) als eerste een denderend applaus weet los te peuteren van het soms kritische publiek. Later in de set staat zij er helemaal alleen voor, drummer, bassiste en gitarist (Sander Ruijters, hij stond met Madi in 2011 al op Pinkpop) verlaten het podium en alleen Francis blijft over met haar piano. Dat is het moment dat ze mij enorm weet te imponeren, fenomenaal. Voor mij de winnaar van de avond, maar de avond is nog niet ten einde...

Want met Jick Munro & The Amazing Laserbeams zien wij een hele, hele andere kant van deze bandcontest. Hoe de variëteit een avond kan bepalen, zij laten het zien!

Zodra zij klaar zijn om te starten weet ik niet wat ik zie, een accordeon, contrabas, mandoline? Links zie ik nog een banjo, verder een akoestische gitaar, drums en nog iemand op de toetsen. Bij de lederhosen krijg ik direct het gevoel alsof ik mij waan in het Oostenrijkse landschap. Deze vrolijkheid stralen ze dan ook uit!

Van het Oostenrijkse landschap worden we echter direct meegesleurd naar New Orleans, hier horen zij toch echt thuis. Zij brengen de nodige sfeer in de zaal en laten zien hoe zoiets aparts enorm goed kan aanslaan bij het publiek! De goed op elkaar afgestemde koortjes maken het geheel compleet. Bij de laatste akkoorden vraagt het publiek om een overduidelijke "We want more".

Om de avond af te sluiten staat Les Djinns op het podium. Zij waren de winnaar van de vorige editie van Nu of Nooit. Voor mij had het daar ook bij mogen blijven. Hun nummers worden alleen maar langer en langer gerekt, er lijkt zelfs geen einde aan te komen. Niets nieuws ten opzichte van veel andere bands en een echte climax mis ik dan ook in hun nummers.

Ondertussen vlucht de halve zaal weer naar buiten voor de welverdiende rookpauze, de stress moet eraf gerookt worden want het is tijd voor de allesbepalende uitslag. De winnaar van Nu of Nooit 2015!

Nadat Roel ons weer heeft verblijd met de rits sponsoren, want zonder hun was dit allemaal onmogelijk, mogen we de stagemanager bedanken. Dit was namelijk zijn 500ste show na 20 jaar! Een applaus waard en dat krijgt hij natuurlijk.

Hierna volgt snel het verlossende woord van Jan Smeets, Mister Pinkpop himself: Jick Munro & The Amazing Laserbeams zijn de welverdiende winnaar van Nu of Nooit 2015 en zien wij terug op Pinkpop 2015! Verder mag The Anaesthetics een videoclip gaan opnemen.