Onder begeleiding van een heel koor, vele muzikanten en uiteraard nieuw materiaal, kwam Kyteman zaterdag 21 april naar de uitverkochte Limburg-zaal van het Parkstad Limburg Theater in Heerlen, waar hij eerder, volgens eigen zeggen, 'zijn beste show ooit' speelde.
Ik zal maar eerlijk zijn: het nieuwe album van Kyteman kan mij niet bekoren. Zijn vrije muziekopvatting lijkt iets te ver doorgevoerd en zijn drang naar innovatie heeft hem, mijns inziens, de das omgedaan. Zijn nieuwe album is beïnvloed door klassieke muziek, er wordt gezongen door rappers, maar de passie lijkt te zijn verdwenen. Kyteman was degene die, niet geheel onsuccesvol, enkele jaren geleden voor het eerst verschillende stijlen combineerde, en dat ook nog liet aanslaan bij het publiek. Hij maakte hip-hop leuker en aantrekkelijker dan ooit, en dat is hem met klassieke muziek niet gelukt.
Live had ik wél hoge verwachtingen. Klassieke muziek, of invloeden, lenen zich uiteraard perfect voor liveoptredens. Colin Benders, Kyteman's echte naam, begon met twee klassieke nummers, die, mede dankzij het verrassings- en shockeffect, redelijk in de smaak vielen bij het publiek. Naast de smile op het gezicht van Kyteman, waren de opgewekte gezichten van de andere bandleden ook vrij onweerstaanbaar. Wat dat betreft moet ik hem ook complimenteren dat hij zijn nieuwe plaat zo goed live over kan brengen; de passie en bezieling zijn nog steeds hetzelfde als ten tijde van zijn debuutalbum.
Er gebeurde wat bijzonders bij het derde nummer. 'Long Lost Friend' heet het. Hier liet een voor mij onbekende zanger, met een heerlijke stem, mijn hart smelten; ik hoorde de oude Kyteman. In samenwerking met twee rappers, onder andere de opzienbarende verschijning Pax, stookte de muzikant het hip-hop vuurtje hoog op en kon ik de eerste voetjes voorzichtig van de Heerlense vloer zien gaan. Ik hoopte stiekem op meer van dit...
Dit was niet het geval; Kyteman en zijn orkest speelden enkel nummers van het nieuwe album. Logisch natuurlijk, maar ook wel een beetje jammer, aldus het publiek dat herhaaldelijk om 'Sorry' vroeg. Kyteman zei helaas hetzelfde terug.
Nee, slecht was het allerminst. Kyteman is zelfs een van de grootste talenten van Nederland, wat ook bleek uit de volledig geïmproviseerde 'jam' op het einde, waarbij hij alles ter plekke bedacht en dit zijn bandleden toefluisterde. Bij vlagen was het indrukwekkend, af en toe langdradig, maar vooral passievol. Wat mij wél stoort is dat iedereen klassieke muziek geweldig vindt als Kyteman het speelt, maar tegelijkertijd nooit of te nimmer naar een klassiek concert zal gaan. Wellicht maakt Kyteman het iets luchtiger, maar ik raad die mensen aan toch ook een keer een écht klassiek concert te bezoeken. En Kyteman, blijf alsjeblieft muziek maken, blijf innoveren, maar behoud vooral die passie. Dat maakt je namelijk uniek.