Rock Ittervoort floreert weer als vanouds

Mini-Progfestival in ere hersteld

Michel Scheijen ,

Twee achtereenvolgende jaren plukte Rock Ittervoort de zure vruchten van prog uit de middenmoot. Een slinkend bezoekersaantal deed het mini-festival zelfs bijna de das om. Dit jaar blijken alle kruisjes goed te zijn ingevuld. Het Limburgse Sun Caged, de progbelofte Haken, en de hoofdact Arena lokken weer een legioen progfans richting C.C.De Mortel.

Presentator Hans van Ravensbergen (I.O. Pages Magazine, het progblad) moet de organisatie de povere belangstelling van de voorbije jaren toch maar weer eventjes onder de neus wrijven. Ondanks dat hij Rock Ittervoort betitelt als ‘het gezelligste mini-progfestival van Nederland’.

Na deze stoot onder de gordel mag Sun Caged aftrappen. De Limbo’s hebben een primeur. Atma Anur had tussen de bedrijven door nog wel een plekje vrij om achter het drumstel te kruipen. Voor de complexe progmetal is een bovenmodale drummer geen gek alternatief. Sun Caged speelt geestdriftig een korte, ijzersterke set. Het messcherpe gitaarwerk van spil Marcel Coenen is niet het enige keurmerk van dit collectief. Paul-Adrian Villarreal’s zangprestaties gaan tot diep onder de huid. Alleen zo’n beminnelijk stemgeluid is gesprenkeld met wijwater. Het rendement is een massale bijval van het publiek. Spijtig dat Sun Caged nog een beetje onderbelicht wordt in het proggenre. Het is een belofte voor de toekomst.

 

Zo’n belofte schijnt ook Haken uit London te zijn. Hun album Visions is één van de sensaties uit 2011. In Ittervoort gaat de band echter roemloos ten onder. Blijkbaar heeft het feilloze optreden van Sun Caged de Britten dermate verbijsterd dat ze het ambitieuze materiaal als een geluidsbrij de zaal in mieteren. De vocalen zijn zo abominabel vals dat veel toeschouwers ‘afHaken’ en voor hun gerief richting rook- of smulgelegenheid uitwijken. De Oost-Indisch dove fans trekken zich er nauwelijks iets van aan en zetten hun feestje voort. Alleen in de politiek kan zulke naïviteit nog worden overtroffen.

Headliner Arena is een gelauwerd merk en hoeft eigenlijk maar één ding te bewerkstellingen: met het nieuwe album Rock Ittervoort net zo aan de voeten krijgen als vier jaar geleden. De formatie is sindsdien gewijzigd. Bassist John Jowitt is, na enkele dienstjaren bij het gerenommeerde IQ, terug op zijn oude nest. Paul Manzi is de nieuwe frontman na het vertrek van Rob Sowden. Een prijzenswaardige aanpassing; waar de verwijfde Sowden de attitude had van een boxershortmodel, heeft Manzi het voorkomen van een Victoriaanse struikrover. Incluis zijn bariton-achtige stemkunsten is dat nou juist datgene zijn wat de sinistere penvruchten van toetsenist Clive Nolan nodig hebben. Manzi zet de omineuze toon in Arena’s nieuwe boreling The Seventh Degree Of Separation. Het album is vet vertegenwoordigd in de setlist tot genoegen van de toegestroomde aanhang. Die hebben dan ook vijf jaar gesmacht naar nieuw materiaal. 

Na een wat trage start komt de band snel op stoom en geeft een spectaculair optreden. Alles klopt aan de nieuwe Arena die harder, grimmiger en wellicht beter is dan ooit. Tot ver na middernacht houdt de band de devote aanhang in de neo-prog-greep, en laat pas los wanneer de laatste noot heeft geklonken. Rock Ittervoort staat weer op de kaart in de Limburgse progscene.