Dat een groep mannen met baarden gaat klinken als ZZ Top? Het lijkt logisch. Dat je, na 20 jaar raspend hees zingen niet meer zo hoog komt als vroeger? Elke zanger vertelt 't je.

Toch was het een verrassing, de vunzig rockende set die Eels vanavond in het Parkstad Limburg Theaters te Heerlen ten gehore bracht. Na een clown met ballondieren en een innemend rustige set van Jesca Hoop was de toon gezet voor een melodramatische avond Eels.

Of optimisme met de jaren komt, of donkere tijden het lichtste naar boven brengen in een pessimist, ik weet het niet. Zonder piano, maar met drie gitaren, twee blazers en een uitmuntend drum en bas duo brengt Eels stevig rockende versies van nieuwe en oude nummers. De quirky elektronica en xylofoon hooks die de platen van Eels zo kenmerken klinken, uitgevoerd op drie gitaren, ineens bijna als stonerrock. De blazers die op de opnames nog aan marching bands en Americana doen denken spelen met een overweldigende dosis plezier muziek die het midden houdt tussen ska en de Blues Brothers.

Zonder de gevoelige, breekbare orkestratie, zonder de noisy breaks en gimmicks heeft de band alle ruimte om te laten zien wat ze in huis hebben: Goede dynamiek, sterk samenspel, spelplezier en een heerlijke selectie nummers. Heel anders dan verwacht, maar ijzersterk.