Bij binnenkomst worden we verwelkomd met aangename covers van de band JD Walker. Deze band mag als eerste de zaal opwarmen, voordat hoofdact FOCUS begint. De zaal is vol, maar de mensen zijn nog wat rustig. Tot grote verbazing bestaat het publiek niet uit enkel grijze bollen maar staan er maar liefst drie of vier verschillende generaties.
Coverband JD Walker profileert zich als retrorock band. Ze spat van het podium. De band telt vijf leden die elk technisch hun instrument goed beheersen. Met een gezamenlijke passie voor muziek uit de jaren '60 en '70 spelen zij covers van onder andere Cream, Santana en alles wat daar tussen zit. Als gezellig Eindhovense band proberen ze het publiek aardig op te zwepen. De covers die zij doen zetten zij dik neer, met daarover een goede sologitarist. Aangezien iedereen in de zaal de covers kent, is het voor JD Walker niet gemakkelijk. Desondanks schudt de band ze zo uit de mouw. Daarbij zetten ze op sommige stukken nog een tandje bij. Ook de zanger beschikt over de nodige kwaliteiten om zowel een volle zangstem als een raspende schreeuwstem neer te zetten. Jammer genoeg is het geluid van de slaggitarist niet goed te horen in de zaal, wat een beetje zonde is. Hier en daar zitten wat schoonheidsfoutjes, maar over het algemeen kan de band zich zeker meten met de goede kant van de lange lijst van coverbands. Als hun laatste cover, "Whole lotta love", klinkt, zit de stemming er al goed in.
Terwijl het hoofdpodium afgesloten wordt met een mooi zwart gordijn, begeven we ons naar het kleine podium bij de ingang. Hier is de band Yesterday's Men reeds begonnen met hun eerste nummer. Wat meteen opvalt is dat de band een zanger heeft die toetsen speelt. Helaas valt ook meteen op dat het geluid van de kleine mixtafel erg ruist, wat storend is in de rustige stukken. Gelukkig kan dat de pret van deze vierkoppige band niet drukken. Uitgenodigd door De Bosuil mochten zij zelf kiezen voor wie zij als voorprogramma wilden spelen. Deze jonge kerels kozen voor Focus!
Hoewel Yesterday's Men zelf zegt klassieke invloeden hebben, doen ze niet alleen qua bezetting aan Keane denken maar ook de hoge zang heeft hier wat van weg. Hier en daar klinken bepaalde stukken ook wat richting Coldplay. De nummers zijn niet heel vernieuwend maar luisteren door goed samenspel lekker weg. Een groot minpunt is de zanger. Hij kan goed zingen maar zet zo'n verschrikkelijk theatrale stem op dit aan zijn kunnen eerder afbreuk doet dan goed. Een ander kritiekpunt zijn de samples die van niet al te goede kwaliteit zijn waardoor ze niet veel toevoegen. Tegen Yesterday's Men kunnen we alleen maar zeggen: ga zo door, en schaaf die punten nog bij, dan zien we jullie zeker terug!
Tegen de tijd dat Yesterday's Men het laatste akkoord laat klinken, heeft het publiek zich al grotendeels verplaatst naar het hoofdpodium. Vol spanning wacht iedereen op Focus. De Bosuil laat nog even de spanning oplopen door het gordijn nog een poosje dicht te laten. Na een dikke twintig minuten wordt de deur open gegooid en betreden de leden van Focus (onder leiding van Thijs van Leer) het podium. De bezetting mag dan wel veranderd zijn, het openingsnummer "Hocus Pocus" klinkt nog even vet als het destijds klonk. Een "nieuwe" gitarist (dus geen Jan Akkerman) speelt interessante solo's, afgewisseld met het heerlijke volle geluid van Thijs' dwarsfluit. Voornamelijk brengen ze instrumentale meesterwerken uit vroegere tijden ten gehore. Afwisselend speelt Focus nummers van verschillende albums.
De leeftijd van de bandleden had geen enkele nadelige invloed op de muziek, want ook de drummer die er al vanaf het begin bij is, ramt op zijn drumstel alsof ie nog twintig is. Deze muzikanten zit het spelen in het bloed! Hier en daar worden er grapjes uitgehaald, met solo's en vreemde toetergeluiden. Echt swingen kunnen we niet, de band beweegt nog maar langzaam, maar dit mag de pret niet drukken.
Vrolijk klinken de klanken van de Hammond door tot achter in de zaal. De nummers zijn erg dynamisch en hebben lak aan alle stijlen, door deze ongegeneerd door elkaar te gooien. Tegen het einde van het concert worden we nog getrakteerd op een uitgebreide solo van de drummer, van zeker vijf minuten. Focus krijgt maar geen genoeg van het podium en is op het laatst zelfs nog flink aan het jammen! Als ze dan toch weg gaan staat het publiek nog in een trance te fluiten om een toegift. Deze wordt door de mannen beantwoord met opnieuw het nummer "Hocus Pocus". En zo is de avond rond.
Velen lopen nog even langs de merchandisetafel en kopen nog een souvenir van Focus, misschien is dit wel voor het laatst! De Bosuil kan zichzelf een schouderklopje geven met deze zeer geslaagde avond.