In Limburg - en in de meeste andere Nederlandse provincies - is Marlon Penn nog een onbekende artiest, maar in Tilburg en omstreken is de singer/songwriter al een bekend gezicht. Niet in de laatste plek vanwege de Rockacademie, waaraan de (Limburgse) muzikanten van zijn band studeren. Drummer is de Roermondse producer en muzikant Wouter Budé, die recentelijk albums maakte met onder andere Jesus Jansen, Nina June, Sideshift Harry en The Filthy Red Horse. Penn laat zijn muzikanten de ruimte en daar wordt gretig gebruik van gemaakt. Het levert een aangename spanning op, zoals je die niet vaak voelt tijdens Nu Of Nooit-voorrondes. Hoewel het een beetje een open deur is, ligt het voor de hand om Marlon Penn een Nederlandse Ben Harper te noemen, want dat lijkt op het eerste gezicht een grote inspiratiebron. Idem voor Prince. Wat Penn met hen gemeen heeft is het talent om goede liedjes te schrijven en die op een verbluffende wijze uit te voeren. Van deze man gaan we nog veel horen. Finalist! (PO)
Voorzien van donkere zonnebrillen betreden The Dirty Denims het podium om vervolgens het publiek te trakteren op hun catchy spijkerbroeken-rock-'n'-roll. Het geheel doet door de uitstraling een beetje sleazy aan, waarmee de band zijn naam dan ook eer aandoet. Door de aanwezigheid van een zich semi-nonchalant bewegende bassiste en een in een Gerard Joling-achtig shirt gewikkelde zangeres is het prettig om te kijken. Ook het geproduceerde geluid is aangenaam om te horen. De muziek van The Dirty Denims is absoluut niet origineel te noemen, veel nummers lijken dan ook in het verlengde van elkaar te liggen. Het geheel wordt echter wel lekker ongecompliceerd uitgevoerd, waardoor je als publiek heerlijk achteruit kunt hangen. De band laat met dit optreden duidelijk horen haar 'coververleden' ver achter zich te laten. (BS)
De band rondom zanger componist Marcel “Jesus” Jansen is vernieuwd, maar bestaat wederom uit uitmuntende muzikanten. Opvallend feit is dat gitarist Tom Veugen, na een eerder succesvol optreden met Marlon Penn, voor de tweede keer op het podium staat. Dit keer echter in een andere rol. Nu speelt hij duidelijk meer ondersteunend, daar waar hij bij Marlon Penn mee kon freaken. Een aangenaam aspect is verder de vrouwelijke inbreng in de groep. Bassiste Sophie van Schaik drukt naast Marcel een duidelijke stempel op het optreden door haar prettige uitstraling en dito tweede stem. Beide stemmen passen qua timbre goed bij elkaar. Muzikaal gezien is er dan ook niet veel op aan te merken, of het moet het gevoel zijn dat de band niet het uiterste van zijn kunnen laat zien. Wellicht dat “Jesus” bij toekomstige composities zich iets meer kan laten beïnvloeden door zijn volgelingen. (BS)
Als No History het podium betreedt, staan we plotsklaps in de huiskamer van een klassenfuif. Gelukkig hebben we onze skatebroek met Blink 182-shirt aangetrokken en is de stiekem meegesmokkelde drank veilig opgeborgen. Het feest kan beginnen, de energie en het enthousiasme van de band zorgen meteen voor een uitbundige sfeer. Jongens loeren stiekem naar zangeres Mella, die er toch wel een tikje sexy uitziet. Met die grote gitaar om haar nek klinkt en oogt ze zelfs een beetje als Ilse DeLange. Het feest gaat pas echt los wanneer de band stoeit met ska en reggae. Maar wanneer Mella een lief Nederlands liedje zingt, zijn weer alle ogen op haar gericht. Tussen al die vrij tot zeer leuke liedjes door doet No History gelukkig ook waar het nu net zo opvallend goed in is: de jongens en meisjes in de zaal serveren op piekfijn geschreven punknummers met een heerlijk ‘oefenruimtegeluid’. (GS)
Het jeugdige Sir Wallace and the Coconuts gedijt waarschijnlijk het beste in een louche bikerkroeg waar naar leer en zweet ruikende mannen met gebalde vuisten om bier schreeuwen. Met een hoog ‘Born To Be Wild’-gehalte worden de nekwervels meteen in beweging gezet. De vervanger van Pendejo kent een erg bescheiden kickstart, zeker gezien het ruige karakter van de muziek, maar naarmate de show vordert, trekt Sir Wallace - in de oerbezetting bas/drum/gitaar - flink van leer. Led Zeppelin, Deep Purple, Black Sabbath en vooral Rory Gallagher vormen het muzikale referentiepunt in de set. Het blijft gedurfd om je als band te spiegelen aan deze voorbeelden, de jeugdige drietand komt echter uitstekend uit de verf en bovendien laten de in bluesgedrenkte riffs veel spelplezier horen. Voor degene die er niet bij was: Sir Wallace & the Coconuts presenteert op 16 januari zijn eerste EP in Shaggy's Pub te Geleen. (GS)
De beloning voor muzikant van de avond ging naar de drummer van Marlon Penn, Wouter Budé.