De twijfelachtige eer om Nu of Nooit 2010 te openen is door toeval gegeven aan Mescaliner, een instrumentale viermansformatie uit Heerlen. Na een rustige sfeervolle start, komt de band bij het derde nummer pas echt los. Typerend aan de nummers die volgen is het opbouwende karakter, bestaande uit repeterende gitaarlijnen. Ondanks deze karakteristiek, spat de energie slechts op enkele spaarzame momenten van het podium af. Dit wordt mede veroorzaakt door de zeer statische podiumpresentatie, waarbij beide gitaristen tijdens de gehele set blijven zitten. Ook contact met het publiek is er in het geheel niet. Vanuit een afstand lijkt het alsof de band zich in een studio waant. Muzikaal gezien hebben de mannen het echter prima voor elkaar (BS).

Het ondergeschoven Nu of Nooit-kindje dat hiphop heet, laat tijdens deze editie van de bandwedstrijd wederom een aantal maal van zich horen. Als eerste in de vorm van Het Verzet. Waar deze club zich overigens niet tegen verzet zijn de muzikale clichés die gepaard gaan met het genre. Met Run-D.M.C.-achtige beats en geleende Dr. Dre-eske samples probeert Het Verzet overduidelijk oldschool te klinken. De zes man op het podium zijn er wat veel, zeker aangezien het voornaamste vocale werk van slechts twee van hen komt. Het komt de toch al matige verstaanbaarheid in ieder geval niet ten goede. Slechts bij een nummer wordt er ook een daadwerkelijk instrument aangeroerd; het drumstel. Dit is dan weer zo ondermaats dan het enkel minpunten kan opleveren. Het Verzet toont zich strijdbaar, maar we zullen er de oorlog niet mee winnen. (PO)

Met een reeks powerakkoorden onder de arm en een rolletjes pepermunt in de broek, levert de band Pecker aardige rockdeuntjes af. Waar Pecker op technisch vlak zijn mannetje staat, schieten de rockers te kort aan podiumpresentatie. Het is een saaie bedoening om naar te kijken en wanneer hier meer aandacht aan was besteed, zou het gewenste rockimage beter uit de verf komen. Wanneer je bandleden er zo stijf bij staan als de strijkplank van Mark Knopfler, dan is alleen dat rolletje Mentos niet voldoende. (PO)

Gebrand om het publiek eens goed wakker te schudden beginnen de mannen van Forget To Forgive aan hun show. Dit resulteert in een soort van snoeiharde gefragmenteerde McDonalds-metal (veel stop en go’s) die tussen de nummers door voorzien wordt van enkele moralistische speeches over de zin en onzin van het leven. Vocale partijen worden afgewisseld tussen een schreeuwende, soms ietwat krijsende zanger en een meer melodieus zingende bassist. Mede dankzij het uitermate opgefokte en strakke drumwerk blijft de zeer gefragmenteerde muziek van Forget To Forgive fier overeind staan. De muziek is wellicht niet aan iedereen besteed, echter zeer zeker niet verkeerd uitgevoerd (BS).

Het scheppingsverhaal vertelt ons dat God de wereld in zeven dagen schiep, te beginnen met de duisternis. Duister is het zeer zeker ook tijdens het optreden van Seven Days Remain. Deze no-nonsense metalcoreband met raakvlakken aan Chimaira en Unearth produceert een iets toegankelijker geluid dan hun voorgangers. Frontman Steven heeft naast een imposant doch aandoenlijk uiterlijk een aangename strot, die helaas niet altijd goed getimed en sterk uit de hoek komt. Soms lopen de wisselingen tussen de diverse zangstijlen namelijk niet altijd even soepel. De energie barst echter wel zeker van het podium af. Als Seven Days Remain aan het begin van hun scheppingverhaal staan, beloofd dit veel voor de toekomst. En God zag dat het potentie had (BS). De beloning voor muzikant van de avond ging naar gitaaris Bastiaan van Mescaliner.