De voorrondes van Nu Of Nooit in Perron55 te Venlo blijken altijd van sterk wisselende kwaliteit, maar dit jaar komt het noorden van de provincie Limburg sterk voor de dag tijdens deze vierde voorronde. De enige opvallende schommelingen zitten 'm op het muzikale vlak: akoestische grunge, elektronische nederpop, ouderwetse hardrock, hippe powerrock en verse koffie...
Met het singer-songwriterduo Sjang en Floor van Rijt op gitaar en cajon (‘drumbox’) wordt Nu Of Nooit dit keer eens geopend in een rustig, akoestisch sfeertje. Dat is even een relaxte binnenkomer! Meteen aanschuiven in de kring rondom het kampvuur dan maar? Nee, want daar hebben de liedjes toch wel teveel diepgang voor. Maar heel erg serieus moeten we de gebroeders ook weer niet nemen, getuige het nonchalante commentaar en de droge humor tussen sommige liedjes. Die brengen regelmatig de unpluggedsessies van bands als Alice in Chains, Nirvana en Stone Temple Pilots in herinnering: uitgeklede, grungy gitaarliedjes die dan weer warm, dan weer donker gestemd zijn. Het ritme op de cajon klinkt wel wat ongeïnspireerd en mist hier en daar het vurige accentje. Halverwege de set ruilen Sjang en Floor van instrument en ook de vocalen wisselen van rauw naar smooth. Het blijft een moeilijke opgave om het publiek te blijven boeien met een dergelijke act, toch slagen Sjang en Floor van Rijt daar soms wonderwel in met dit verademende en pretentieloze optreden. (GS)
De band Reinard brengt Nederlandstalige rock met lekkere elektro beats. De zang is laag en niet altijd verstaanbaar. Wie goed luistert komt er achter dat de groovy gitaarpartijen aangevuld worden met serieuze levensvragen. Zoals: ‘Alles moet anders. Wie vertelt mij hoe?’ Het plezier in het spelen straalt er bij de band van af. Wat aanstekelijk lijkt te werken op het publiek dat meeklapt en in beweging komt. (RvS)
Hardrock, waarin oude rock 'n roll tradities en moderne invloeden elkaar tegenkomen, dat is waar de leden van High Speed Dirt voor staan. Op hun website staat verder vermeld dat sterproducent Erwin Musper (producent van o.a. Van Halen maar ook Anouk) zelfs zo diep onder de indruk van de eenvoud en kracht van de band was, dat hij het mixen en masteren van een tweetal singles op zich nam. Dat schept natuurlijk verwachtingen...
Tijdens het openingsnummer, dat sterk doet denken aan een mix van Iron Maiden en Metallica, horen we een James Hetfield-achtig klinkende zanger die probeert het publiek voor zich te winnen. Deze poging strandt echter al gauw in schoonheid, mede omdat de band weinig tot geen eigen aanhang heeft meegenomen. Ook een enthousiaste gitarist kan bij de gezellig babbelende menigte geen potten breken, zodat naast het openingsnummer ook de rest van de set niet aanslaat. De nummers zijn daar ook te weinig origineel en pakkend voor.
Jammer dat bij High Speed Dirt net als bij veel andere metalbands, de inspiratie niet verder reikt dan standaard nummers voorzien van standaard metal riffs en zang. De heren lossen dan ook de verwachtingen maar ten delen in. Oude rock 'n roll is voldoende aanwezig, moderne invloeden zijn anderzijds ver te zoeken. (BS)
The New Vultures weten het publiek wakker te schudden. De zaal wordt gevuld met flinke alternatieve powerrock. De band speelt strak en dendert goed door. De zang heeft een rauw randje en is goed te verstaan. Het publiek vraagt luid om een toegift maar die blijft uit. Wie weet komt de band op Pinkpop 2010 daar op terug. Maar dat is aan de jury. Deze verkiest de bassist van deze band in ieder geval al als ‘muzikant van de avond’. (RvS)
De laatste band vanavond heeft reeds een Nu Of Nooit-verleden. Althans, zanger Baer Jonkers; hij deed in 2007 mee met het pop-/rockbandje Get Off. Indertijd scoorde Get Off meer punten bij hun in bandshirts geklede fans dan bij de jury. Met zijn nieuwe band, Cheers With Coffee, zou dat wel eens anders kunnen zijn. Jonkers heeft zichzelf enorm verbeterd als zanger, want naast het George Michael-achtige baardje heeft hij nu ook zijn timbre overgenomen. De performance van Jonkers is echter wat 'too much'; hij staat wild te gebaren alsof hij in het Gelredome staat te spelen met zijn band. Op het podium van Perron55 komt dat wat aanstellerig over.
Al even druk is toetsenist Frans Franssen, die een enorm waardevolle aanvulling is op dit toch al puik musicerende collectief. Zijn orgelspel geeft extra diepte en een vleugje nostalgie aan de eigentijdse pop/rock, die linkt met hedendaagse bands als Coldplay, Stereophonics en Keane. De liedjes zijn toegankelijk, zitten goed in elkaar en zijn bij vlagen indrukwekkend. Als Jonkers voortaan iets minder koffie drinkt voordat hij het podium opgaat, dan leiden zijn poses wat minder af van het zeer degelijke optreden van Cheers With Coffee. Finale-meer-dan-waardig. (PO)