We trappen af met Maastrichts trots: Sungrazer. De boys die in november al vier support shows voor Karma To Burn hebben gegeven in Duitsland. De groep heeft de afgelopen driekwart jaar een explosieve groei doorgemaakt. Veel spelen in binnen- en buitenland heeft er mede aan bijgedragen dat er een goed geoliede machine op het podium staat. Waar Sungrazer tijdens zijn cd-presentatie, eveneens in de Muziekgieterij, nog naar op zoek was, heeft het nu zeer zeker gevonden: overtuigingskracht en podiumpresentatie. Van begin tot einde overtuigt de groep. De sound is ietwat aangedikt en hun podiumpresentatie is los, energiek en onbezonnen.
De nieuwe songs zijn divers met heerlijke jaren ’70 Black Sabbath-achtige passages. De verwachtingen voor de nieuwe plaat zijn dan ook hoog gespannen bij zowel publiek als critici. Er werd nadrukkelijk door de heren gerefereerd aan welke songs op hun nieuw te verschijnen album komen te staan. Helaas kwam de tweestemmige samenzang, Sungrazer's handelsmerk, niet goed uit de verf omdat de balans tussen bassist Sander en gitarist Rutger niet gelijk was. Gezien het enthousiasme van het Maastichtse publiek was Sungrazer meer dan voorprogramma alleen.
En dan. Na nog geen half uur ombouwen staat één der, en dat mogen we wel zeggen, stonerrock pioniers op het podium. De man met het sinistere uiterlijk, Rob ‘Catweasel’ Oswald, die achter in de zaal met grote ogen stond te genieten van Sungrazer, kruipt achter zijn drumkit. De immer goedlachse bassist Rich Mullins, plugt zijn basgitaar in alsmede zijn collega gitarist William Mecum, die zijn pet diep over zijn ogen heeft getrokken. Met de benen wijd gaan de beide gitaristen klaar staan. Oswald tikt af en te samen beginnen de heren aan een bijna anderhalf uur durende dampende rock ‘n’ roll show.
Karma To Burn, ging tot groot ongenoegen van de liefhebbers, in 2002 ter ziele. De heren vervolgden hun muzikale weg in de bands Nebula, Speedealer en Treasure Cat. In 2009 bundelden zij de krachten weer en in dezelfde bezetting als waar ze in 2002 mee stopten blies Karma To Burn weer nieuw leven in de groep.
De show wordt afgetrapt met een song van hun in april verschenen album ‘Appalachian Incantation’ wat overigens geproduceerd is door Kyuss producer Scott Reeder. Karma To Burn treedt vandaag aan met louter instrumentale nummers. Een blik op de setlist is als staren naar een wiskunde toets. De instrumentale nummers bestaan namelijk puur en alleen uit cijfers. Petje af voor de muzikanten die keer op keer deze lijst weer moeten ontcijferen.
Een publiek lang boeien met instrumentale liedjes is een zware kluif, maar niet voor Karma To Burn. IJzersterke gitaarriffs worden feilloos ondersteund door een immer pompende bas en retestrakke drums. De groove van deze band behoort tot de buitencategorie, vergelijk het met een wielrenner die zwoegend, stampend op zijn pedalen, blik op oneindig en in een ferme cadans de Alpe d’huez beklimt. Als drie heuse klimgeiten nemen de leden van Karma To Burn het publiek aan de hand om vervolgens het hele peleton de top te laten bereiken. Zo koud als het buiten is, zo hard schijnt de zon binnen in de woestijn die de Muziekgieterij heet. Kneiters als ‘20’, ‘30’, ‘36’ passerenen de revue, maar ook het 'meer ingetogen’ ‘14’ ontbreekt niet op de setlist, die erg gevarieerd is.
Werken met een top stonerproducer als Reeder komt de sound van een band natuurlijk ten goede, zij het dat Karma To Burn zijn sound in het verleden ook al dik in orde had. Het geluid is hard, intens, maar ligt aangenaam in het gehoor. Warm en een erg goede balans waardoor de instrumenten prima in elkaar overlopen.
Uit het enthousiasme van het in extase verkerende Maastrichtse publiek, valt op te maken dat we getuige zijn van een topconcert. Na een toegift houdt Karma To Burn het voor gezien en laat ons allen met een gelukzalig gevoel de kou trotseren op weg naar huis. In de zomer van 2011 staat er weer een Europese tour op het program. Hopelijk mogen we de heren bij daglicht in de stralende zon op één van de vele festivals die Nederland rijk is, wederom aanschouwen.