Om half negen komt de band binnenlopen in de goed gevulde Nightclub van de Roepaen. Meteen erachteraan een mager, maar toch zeker mooi meisje. En zonder fratsen begint Elske Dewall meteen aan het eerste nummer van de uiteindelijk twee uur durende set. Zoals gewoonlijk valt het in de zaal weer helemaal stil en is alle aandacht op het podium gericht. Bij de eerste blik zal men misschien niet zo veel verwachten van deze tengere, lange, roodharige, 24-jarige dame uit Friesland, maar hier zal men al snel op terugkomen. Als deze dame flink uithaalt, wat ze ook daadwerkelijk kán, kan ik er maar één ding op zeggen: "This lady got Soul, with a capital S" (Deze dame heeft Soul, met een hoofdletter S).
Afgaand op het album "Balloons Over Paris", had men een enigszins monotone avond kunnen verwachten, maar in de realiteit valt dit best mee. Er wordt goed afgewisseld tussen uptempo nummers en de rustmomenten, de covers meegerekend. Daarnaast heeft deze zangeres een fantastische band om haar heen staan, die altijd betrokken wordt in het geheel. Vooral de toetsenist Tico Pierhagen heeft er zin in. Niet alleen speelt hij goed en de solo's zelfs geweldig, hij houdt gedurende de gehele show de grootste glimlach op zijn gezicht. Daarnaast gaat hij ook moeiteloos over naar de accordeon, een instrument waar mevrouw DeWall zelf wel eens de naam van vergeet.
Ongeveer drie kwartier in het optreden gaat de band wat dichter bij elkaar staan en komt er een geheel akoestische break van vier nummers. Hier willen ze een huiskamer gevoel creëren, en al lukt dit niet helemaal, het is toch een leuke afwisseling. Hier wordt ook meteen de eerste cover van de avond mee ingestart, "How Will I Know" van Whitney Houston. Als het nog niet duidelijk was dat deze dame kan zingen, blijkt dat nu wel, al kan ze in het laag nog wel wat oefenen. Hier kan ze nog iets aan bijleren, maar dat doet niks af aan de geweldige show.
In totaal speelt ze vijf covers op deze avond, wat misschien wat veel is voor een artiest met een eigen album uit, maar het schaadt haar niet. Elske speelt vanavond voor het allereerst live het nummer "I'm On Fire" van haar held Bruce Springsteen. Dit is in mijn ogen de minste van alle gespeelde covers, al kan dat zijn omdat Bruce Springsteen ook een held is van mij. Absoluut hoogtepunt van de avond is (helaas) ook een cover. Dit is het nummer "New York Minute" van The Eagles, hier is geen speld tussen te krijgen.
Na een twee uur durende set heeft DeWall er genoeg van en gaat de band weer in het busje zitten voor de lange rit naar huis. Het publiek van de Roepaen gaat ook naar huis, met een soulvolle, poppy, grappige, akoestische, ontroerende, maar bovenal een geweldige show nog op het netvlies.