Na een krankzinnige en soms roekeloze zoektocht door de zompige woestijn, lijken de heren van Sungrazer hun eindbestemming gevonden te hebben. Terugkeer naar de stoner roots, dus mèt een dikke knipoog richting Kyuss! Rustige, opbouwende en meeslepende gitaar-riffs, soms voorzien van een psychedelisch randje, worden moeiteloos afgewisseld met loodzware repeterende refreinen.

Daar waar zanger Rutger Smeets bij Reckless Pilots alle zanglijnen voor zijn rekening nam, worden deze bij Sungrazer netjes verdeeld. Contact met het publiek is voor de gelegenheid geheel in de Engelse taal, wat goed uitkomt omdat ongeveer de helft van het publiek (lees: de bandleden van The Freeks) dit als moedertaal heeft.

Sungrazer bewijst vanavond meer te zijn dan Reckless Pilots min één en een volwaardige plek te verdienen tussen de gevestigde namen uit de regio. Hopelijk worden hun plannen voor een demo op korte termijn gerealiseerd en volgt een inschrijving voor Nu of Nooit 2010.

De leden van superband The Freeks hebben de bovengenoemde grillige tocht door de woestijn al meerdere malen beleefd, getuige hun rijk gevulde muzikale bagage. In tegenstelling tot wat de naam doet vermoeden, zien de leden er op het podium niet echt freaky uit. Uitzondering hierop is ongetwijfeld drummer Andy Duvall (Zen Guerrilla) die gedurende het optreden de naam freak steeds meer eer aan doet. Naast Duvall valt ook zanger en oprichter Ruban Romano (Fu Manchu, Nebula) op met een gezichtsbeharing waar menig Amish aanhanger jaloers op zou zijn.

Wat de band qua uiterlijk vertoon tekort komt, maken ze muzikaal meer dan goed. Een goed uitgebalanceerde set bestaande uit nummers afkomstig van hun enige album, aangevuld met covers, waaronder Neil Young's "Down by the River". De grote variatie tussen de nummers maakt het moeilijk om de muziek in een hokje te plaatsen. De basis ligt overduidelijk bij stoner, maar om het stoner rock te noemen zou te kort door de bocht zijn. Daarvoor zijn de nummers te divers. Gelukkig worden de op het album aanwezige ietwat kinderlijke elektronische intermezzo’s gemeden.
 
Hoogtepunten volgen vooral op het einde van de set. Meest opvallend is ongetwijfeld een door Duvall gezongen dronkenmansnummer. Als een ware bezetene gesteund door een blik bier, schreeuwt hij het tussen het publiek uit. Freaky!! Ook het aanstekelijke "The Go Go Gets", doordrenkt met een weirde ongeremde gitaar, zorgt voor menig tevreden glimlach.

Het is spijtig om te concluderen dat zelfs een van Limburgs mooiste concertzalen er niet in slaagt om op een doordeweekse avond een redelijk gevulde zaal bij elkaar te schrapen. Wellicht heeft het muziekliefhebbend volk te veel last van de recessie om 8 euro te spenderen aan een avond vol met goede muziek. Aan The Freeks en Sungrazer heeft het in ieder geval niet gelegen. Laten we hopen op betere tijden.