Het Weertse Soullab opent deze Battle For Limburg-finale. De Azijnfabriek is er nog niet helemaal bij, maar wordt snel wakker geschud door de verfrissende, stevige pop van dit jonge viertal. Met soul heeft de muziek niet zo veel te maken, of het moet de bezieling zijn van frontmeisje Mariëlle. Deze zangeres maakt het plaatje voor de hele band compleet met haar natuurlijke podiumuitstraling; zonder haar zou Soullab eruit zien als een Queen zonder Freddie Mercury. Met uitproberen, computergestuurde beukbeats en mathematisch gepiel heeft Soullab ook niets te maken, dit pop-experiment is op natuurlijke wijze al volledig geslaagd.
 
Bij de volgende band is het podium al snel te klein: met zeven mannen komt skaband Stampede hard het podium opgestampt. Een erg gezellig geheel, aangevoerd door een zingende gitarist met een raspje in zijn stem en een ska-clowntje met koebel. Muzikaal goed in balans, met ruime aandacht voor de heren van de blazers-sectie en een vertolking van ‘Blitzkrieg Bop’ van The Ramones.

De heren van Fisk willen voor aanvang van hun optreden geen aankondiging van presentatrice Joanna, “ze willen gewoon rocken”. De Roermondse rockband heeft voor vandaag een nieuw nummer op het repertoire gezet, en klinkt tijdens deze finale trefzeker en genuanceerd tegelijk. De muziek heeft hoe dan ook ontzettend veel energie, terwijl de sound met name in de ballad tijdens de ‘gevoelige kant’ weloverwogen mooi is. Minpuntje is een kleine technische storing. Hoewel de muziek van deze set staat als huis, geeft dit soort misstapjes het optreden toch een rommelige indruk mee. Blijkbaar prikte de jury hier dit keer keurig doorheen, want Fisk zal later vandaag uitgeroepen worden als winnaar van Battle For Limburg 2009.

De allemaal aan elkaar geplakte Queen-samples tijdens de intro-muziek van Emotional Elvis doen meteen denken aan de briljante bandfoto’s op de site en de Myspace van de band. Muzikaal is Emotional Elvis niet direct een ode aan Freddie, laat staan aan Elvis, maar veel elementen van veel stijlen zijn terug te vinden de muziek van Emotional Elvis, alweer een band van muzikale allesdoener Michel Geelen. De titelsong van de nieuwe EP ’16 Minutes Of Hardcore Music (Kill The Devil Inside My Head)’ klinkt erg jaren ‘80, ‘All I Want’ is electro-hardrock, ‘Die Motherucker Die’ is een staaltje trashrock, en het vrolijke ‘Apples For Breakfast’ heeft een surf-smaakje. Dit zit allemaal wel snor.

“Rock voor electroheads en electro voor rockers” wordt Mur Du Son genoemd. Absoluut uniek in de Limburgse muziekscène, maar twee nummers die meteen klinken als ‘Smack My Bitch Up’ van The Prodigy en een ander nummer dat meteen doet denken aan The Chemical Brothers is muzikaal gezien niet echt orgineel, en zo’n speelgoed megafoontje is ook al eerder gesignaleerd op een podium. Het publiek in Roermond lijkt het niet helemaal op te pikken. Aan de inzet en muzikaliteit van de bandleden ligt het zeker niet; de vraag rijst alleen of het geluid van de vocalen wel helemaal past bij de stijl van muziek. Verder een alleraardigst bandje dat Mur Du Son, maar vanmiddag in de Azijnfabriek komt het niet door de geluidsbarrière heen.

Stampede heeft al een plekje te pakken voor Bevrijdingsfestival 2010. De podiumplek voor dit jaar is gewonnen door Fisk, één van de drie Limburgse bands op Bevrijdingsfestival Limburg, samen met Boris en DeWolff.