De laatste Pinkpopdag alweer. Wat gaat het leven snel. Het groene grasdeken vertoont al tekens van slijtage. Geel, dor en platgetrapt gras is de achtergrond van de eerste bezoekers vandaag. Al om 12.00u ‘s middags trapt The Gaslight Anthem af. Een band uit New Jersey en dat is te horen, want The Gaslight Anthem is duidelijk beïnvloedt door Bruce Springsteen. Ook het geluid van The Killers klinkt zo nu en dan door bij de band rondom zanger Brian Fallon. Wat dat betreft had The Gaslight Anthem beter op zaterdag kunnen spelen. Niet geheel ontoevallig staan vooraan enkele festivalgangers met Springsteen-shirts. Wanneer we “’59 Sound”, de doorbraakplaat van The Gaslicht Anthem, afzetten tegen de eerste albums van Springsteen en The Killers (respectievelijk ‘Greetings From Asbury Park, N.J.’ en ‘Hot Fuss’) dan is die van Fallon en consorten overduidelijk de mindere. Ook live straalt de band weinig uit. Er is geen wisselwerking tussen band en publiek en The Gaslight Anthem ontneemt de toeschouwers klap- en meezingmomenten. Hoe cliché dat ook mag zijn, het geeft wel aan in hoeverre het klapvee van je muziek geniet. Zelfs de evergreen ‘Stand By Me’ van Ben E. King lokt niet uit tot publieksparticipatie. (PO)

Mocht er een lijst bestaan in de categorie “muziek voor de bakvis”, zou All-American Rejects daar zonder twijfel hoog genoteerd staan. Muziek voor puberende tienermeisjes met een hoog Avril Lavigne-gehalte die ’s-middags voor het huiswerk maken nog even naar TMF zappen. In Amerika heeft de band al miljoenen albums verkocht en dankzij de aardige single ‘Gives You Hell’ is de band ook in Nederland hard op weg naar een sterrenstatus. AAR is hét voorbeeld van een muzikaal marketingproduct, gericht op een specifieke doelgroep waar veel geld te halen valt. De muzikale bagage van AAR liegt er dan ook niet om: Poison, Def Leppard en Bon Jovi. En aldus zien we een zanger die meer met zijn te strakke broek en gestylde kapsel bezig is, dan met het publiek. Om op de koop toe nog even onze wereldberoemde roze Pinkpophoedjes af te zeiken ("who wants to wear those fuckin’ pink hats"). Wil iemand deze zelfingenomen mensen snel op het vliegtuig terug naar Stillwater zetten? (GS)

Op Pinkpopmaandag wordt het 3FM-podium geopend door Shinedown. Ingevlogen vanuit de Verenigde Staten om Pinkpop kennis te laten maken met hún definitie van metal. Shinedown weet met een krachtige set het publiek volledig in zijn ban te krijgen. Shinedown staat voor melodieuze metal met een gelaagde opbouw. Opvallend in metal-kringen. De meerstemmigheid in de refreinen heeft Guano Apes-achtige allure, als we dan toch een vergelijking willen maken. Maar voor alles hebben we te maken met een band die haar eigen keuzes maakt. Stel je voor, op hun debuutalbum stond zelfs een nummer in driekwartsmaat. Moet je maar durven. Het nummer bleef ook op Pinkpop staan als een huis. De act waarbij de frontman het publiek bezwerend toesprak om toch vooral mee te brullen en mee te springen, dat heeft een band van dat kaliber helemaal niet nodig. (RE)

Novastar regeerde werkelijk over het Pinkpopterrein van 13.30u tot 14.30u. Joost Zweegers bewees weer eens dat er op het Nederlands-Belgische deel van het vasteland maar een écht serieus te nemen antwoord op Radiohead en Coldplay rondloopt. Novastar gaf de voor het Hoofdpodium samengestroomde massa precies wat ze wilde. De hits, de ontroering. Dat zo'n fragiele stem zo'n enorm veld onder zijn betovering kan brengen! Bewondering overheerste het eerste en grootste gedeelte van de set.
Zo tegen het eind van het programma ebt dat pure gevoel van betovering een beetje weg. Misschien ligt het eerder aan het concentratievermogen van deze recensent dan aan Novastar. Hoewel, als Novastar aan het eind "Can't Stand Losing You" van The Police begint te coveren, blijft toch de vraag of dat nu niet anders had gekund. (RE)