Het is wel interessant te zien hoe het publiek reageert op een artiest die een hitparadenotering op zijn naam heeft, en het twee keer tot de tipparade heeft geschopt. The Script begon met zijn recentste tipparadenotering 'Break Even'. Een redelijk aanstekelijk nummer, met een schitterende poëtische tekst. Maar als de twee nummers daarna dat niveau niet vasthouden, concludeert een deel van de zaal dat The Script niet meer is dan één veelbelovend hitje, en verlaat de zaal. De volhouders worden beloond. De echte hit en een volgend tipparadesucces komen voorbij. De 'zaal' kan genieten van uiterst dansbare ritmes met teksten waar is over nagedacht. Ook de manier waarop hij de nummers aan elkaar praat is zeer onderhoudend. Het publiek hoort zo over zijn slechte herinneringen aan Amsterdam (kater van de Guiness en de vlucht terug gemist). Graag doet het zijn best de herinnering aan Nederland positiever te maken. We gunnen het hem, en vergeven hem veel. Ook al was het laatste nummer van de set dan geen pakkende uitsmijter, hopelijk gaan we van dit talent meer horen. (RE)

Hoe mobiliseer je een zichtbaar uitgeputte mensenmassa terwijl de zon haar hoogste stand heeft bereikt en het thermometerkwik op max staat? Let Billy Talent do the job! Het publiek afkoelen doet de Canadese band echter allerminst. Al tijdens de openingsakkoorden is het frontstagepubliek aan een herverdeling toe. Billy Talent is een punkband die op zeer korte tijd de evolutie van kraakpand naar arena heeft gemaakt en heeft gelukkig nog niet de kans gekregen om capsones te kweken. Een groot zanger kan je hem niet noemen, maar Benny Kowalewicz geeft zijn publiek wel waar het recht op heeft. Als een hondsdolle bezetene springt en krijst hij het podium rond en hierbij laat hij een niet onaardig kwijlspoor na. Het talent van Billy Talent schuilt in de gave punknummers te schrijven die iedereen zonder schroom kan meezingen en waar Green Day jaloers op zou zijn. Het is dus niet voor niets dat Amy MacDonald op het hoofdpodium de wisseling van de wacht verzorgt, het in het rood uitgeslagen kan dan rustig dalen naar w(m)enselijke niveau…  (GS)

Een paar jaar geleden was Franz Ferdinand nog zo’n act waar je écht voor ging kijken en dan vond je het waarschijnlijk nog erg gaaf ook. De derde plaat is uit en op de één of andere manier horen we steeds meer invloeden van Talking Heads erin. En incidenteel Eddy Grant. De geijkte festivalklassiekers als ‘The Dark Of The Matinee’, ‘Take Me Out’ en ‘This Fffire’ gaan we nog altijd in als koek en ook het nieuwere werk wordt goed ontvangen. Toch, ondanks het enthousiasme van de band, lijkt het een beetje een plichtmatig optreden. Hebben ze dat vuur dan eindelijk onder controle gekregen? (PO)