Er zijn van die historische momenten die je altijd bijblijven; de val van de Berlijnse Muur, de luchtaanvallen tijdens beide Golfoorlogen, de paparazzifotografen rondom de gecrashte auto van Lady Di, de moorden op Pim Fortuyn en Theo van Gogh. En in het recente verleden de overwinningstoespraak van Barack Obama, de zwarte Suzuki Swift van Karst Tates op Koninginnedag en de rellen in Iran. Vanaf vandaag kunnen we het overlijden van Michael Jackson toevoegen aan dat lijstje.
Er leek niks aan de hand op de avond van 25 juni 2009. Het album ‘Purple Rain’ van Prince is op de kop af 25 jaar oud. Mij had net het nieuws bereikt dat Farrah Fawcett was overleden op 62-jarige leeftijd. Ooit een bloedmooie vrouw met prachtige blonde krullen, die in de jaren '70 menig mannenhart sneller liet kloppen als één van de originele Charlie's Angels. Dan gaat rond kwart over twaalf de telefoon. In het schermpje staat de naam Marike Peters, van Stichting Popmuziek Limburg. "Klopt het dat Michael Jackson dood is?", hoor ik haar aan de andere kant van de lijn vragen.
Ik zit meteen rechtop en verruil Comedy Central voor CNN. "Michael Jackson rushed to hospital" flitst er door het scherm, terwijl recente beelden van de man getoond worden. Op Twitter wordt al geroepen dat Jackson dood is. L.A. Times en Associated Press komen als eerste met de bevestiging dat de "King of Pop" niet meer langer onder ons is. RTL gelast een extra nieuwsuitzending in over de geruchten rond Jacksons dood; het blijft vooral bij speculaties. Een bevestiging blijft lang uit bij zowel CNN als de BBC. Na ruim een uur is het ook bij CNN definitief; "Michael Jackson has died at the age of 50".
Wacko Jacko is niet meer. Heel gek, want Michael Jackson is zo iemand waarvan je dacht dat hij er altijd wel zou zijn - zelfs zonder jarenlang ook maar een plaat uit te brengen. Dat dacht hij zelf waarschijnlijk ook, want zijn laatste studioalbum heet 'Invincible'. Ironisch, zo blijkt nu. Maar Jackson heeft altijd al ver buiten de realiteit geleefd. Dat is de tragiek van kindsterren. Sommigen komen er overheen zodra ze volwassen worden; Jackson bleef een kind, gevangen in een alsmaar bleker wordend lichaam. Hij voelde zich Peter Pan en creëerde zijn eigen Neverland. "Hij had thuis standbeelden van Batman en Spider-Man", vertelde Larry King. "Hij vertelde hen dat hij van ze hield."
De reality-check volgt in 2009. Jackson wil groots afscheid nemen van zijn fans met wat een uitputtende concertreeks had moeten worden in Londen. Hij noemt zijn laatste show toepasselijk 'This Is It'. Helaas voor zijn duizenden fans heeft hij dit niet waar mogen maken. Het sprookje komt tot een voortijdig einde. Het kind dat nooit volwassen wilde worden - en daar ook niet de kans toe kreeg - is van ons weggevlogen. 'Gone Too Soon'.
Michael Jackson is onlosmakelijk verbonden met popcultuur. Muzikaal was hij minder vernieuwend dan de meeste belangrijke zwarte muzikanten (zoals Prince, James Brown, Herbie Hancock of Grandmaster Flash), maar zijn stem en zijn bewegingen waren markant en uniek. Parallellen met Elvis Presley spreken hier voor zich. Met uitmuntende producers, muzikanten en songschrijvers om zich heen kon zijn talent gedijen. Dat, gecombineerd met opvallende kleding en spraakmakende videoclips (Jackson was de eerste zwarte artiest op MTV!), maakte Jackson tot een cultuuricoon. Onsterfelijk. He killed the radio star!
Michael Jackson heeft na het succes van het fameuze album 'Thriller' vast wel eens gedacht; "Shit, hoe ga ik dit nog evenaren?". Op geen enkel front is hem dat ooit gelukt en met ieder volgend album leverde Jackson ook wel iets in aan muzikale relevantie. Mijn vroegste herinnering van Michael Jackson is die van een colareclame, in of omstreeks 1988. De man heeft me – in alle eerlijkheid – verder nooit echt weten te boeien. Met zijn broers heeft hij leuke liedjes opgenomen (check ‘Christmas Won’t Be The Same This Year’) en ik ben hem eeuwig dankbaar voor het 'duet' tussen Bruce Springsteen en Stevie Wonder op 'We Are The World', geschreven door Jackson met Lionel Richie.
Zijn enige écht briljante album, als je het mij vraagt, is 'Off The Wall'. Dat zit zo goed in elkaar! Die plaat draai je makkelijk drie, vier keer achter elkaar, zonder je een moment te vervelen. En ik krijg nog steeds een brok in mijn keel bij 'She's Out Of My Life'; één van de zeldzame momenten waarbij we pure, ongefabriceerde emotie horen bij Jackson. Ook het wonderschone 'One Day In Your Life' zal vanaf vandaag nooit meer hetzelfde klinken. "You'll remember me somehow (...) Just call my name and I'll be there."
Er leek niks aan de hand op de avond van 25 juni 2009. Het album ‘Purple Rain’ van Prince is op de kop af 25 jaar oud. Mij had net het nieuws bereikt dat Farrah Fawcett was overleden op 62-jarige leeftijd. Ooit een bloedmooie vrouw met prachtige blonde krullen, die in de jaren '70 menig mannenhart sneller liet kloppen als één van de originele Charlie's Angels. Dan gaat rond kwart over twaalf de telefoon. In het schermpje staat de naam Marike Peters, van Stichting Popmuziek Limburg. "Klopt het dat Michael Jackson dood is?", hoor ik haar aan de andere kant van de lijn vragen.
Ik zit meteen rechtop en verruil Comedy Central voor CNN. "Michael Jackson rushed to hospital" flitst er door het scherm, terwijl recente beelden van de man getoond worden. Op Twitter wordt al geroepen dat Jackson dood is. L.A. Times en Associated Press komen als eerste met de bevestiging dat de "King of Pop" niet meer langer onder ons is. RTL gelast een extra nieuwsuitzending in over de geruchten rond Jacksons dood; het blijft vooral bij speculaties. Een bevestiging blijft lang uit bij zowel CNN als de BBC. Na ruim een uur is het ook bij CNN definitief; "Michael Jackson has died at the age of 50".
Wacko Jacko is niet meer. Heel gek, want Michael Jackson is zo iemand waarvan je dacht dat hij er altijd wel zou zijn - zelfs zonder jarenlang ook maar een plaat uit te brengen. Dat dacht hij zelf waarschijnlijk ook, want zijn laatste studioalbum heet 'Invincible'. Ironisch, zo blijkt nu. Maar Jackson heeft altijd al ver buiten de realiteit geleefd. Dat is de tragiek van kindsterren. Sommigen komen er overheen zodra ze volwassen worden; Jackson bleef een kind, gevangen in een alsmaar bleker wordend lichaam. Hij voelde zich Peter Pan en creëerde zijn eigen Neverland. "Hij had thuis standbeelden van Batman en Spider-Man", vertelde Larry King. "Hij vertelde hen dat hij van ze hield."
De reality-check volgt in 2009. Jackson wil groots afscheid nemen van zijn fans met wat een uitputtende concertreeks had moeten worden in Londen. Hij noemt zijn laatste show toepasselijk 'This Is It'. Helaas voor zijn duizenden fans heeft hij dit niet waar mogen maken. Het sprookje komt tot een voortijdig einde. Het kind dat nooit volwassen wilde worden - en daar ook niet de kans toe kreeg - is van ons weggevlogen. 'Gone Too Soon'.
Michael Jackson is onlosmakelijk verbonden met popcultuur. Muzikaal was hij minder vernieuwend dan de meeste belangrijke zwarte muzikanten (zoals Prince, James Brown, Herbie Hancock of Grandmaster Flash), maar zijn stem en zijn bewegingen waren markant en uniek. Parallellen met Elvis Presley spreken hier voor zich. Met uitmuntende producers, muzikanten en songschrijvers om zich heen kon zijn talent gedijen. Dat, gecombineerd met opvallende kleding en spraakmakende videoclips (Jackson was de eerste zwarte artiest op MTV!), maakte Jackson tot een cultuuricoon. Onsterfelijk. He killed the radio star!
Michael Jackson heeft na het succes van het fameuze album 'Thriller' vast wel eens gedacht; "Shit, hoe ga ik dit nog evenaren?". Op geen enkel front is hem dat ooit gelukt en met ieder volgend album leverde Jackson ook wel iets in aan muzikale relevantie. Mijn vroegste herinnering van Michael Jackson is die van een colareclame, in of omstreeks 1988. De man heeft me – in alle eerlijkheid – verder nooit echt weten te boeien. Met zijn broers heeft hij leuke liedjes opgenomen (check ‘Christmas Won’t Be The Same This Year’) en ik ben hem eeuwig dankbaar voor het 'duet' tussen Bruce Springsteen en Stevie Wonder op 'We Are The World', geschreven door Jackson met Lionel Richie.
Zijn enige écht briljante album, als je het mij vraagt, is 'Off The Wall'. Dat zit zo goed in elkaar! Die plaat draai je makkelijk drie, vier keer achter elkaar, zonder je een moment te vervelen. En ik krijg nog steeds een brok in mijn keel bij 'She's Out Of My Life'; één van de zeldzame momenten waarbij we pure, ongefabriceerde emotie horen bij Jackson. Ook het wonderschone 'One Day In Your Life' zal vanaf vandaag nooit meer hetzelfde klinken. "You'll remember me somehow (...) Just call my name and I'll be there."