Time flies when you’re having fun en zo zijn we weer aanbeland bij de laatste voorronde van Nu Of Nooit 2009. Vlieg mee naar de Azijnfabriek in Roermond, geraak in hogere sferen en maak een noodlanding met Super 88...

Twee jaar geleden deed de Weerter electroact Eshilo al mee aan Nu Of Nooit, maar stemproblemen van zangeres Kim Erkens en de daardoor aangepaste setlist verijdelden de kansen op een finaleplek. Tijd om het goed te maken dus. Dat lukt Eshilo prima in de volle Azijnfabriek. Kim Erkens is daarbij de onbetwiste spil. Met haar eigenzinnige, scherpe zangstem en staccato dancemoves zou je Erkens kunnen omschrijven als “de Róisín Murphy van Limburg”. Dat de uitstekend gemusiceerde electropop (door leden van Yesterday’s Men) daarbij niet geheel aanslaat bij iedereen in het publiek is een gemiste kans. Maar vooral in het nadeel van de toeschouwers, want er staat hier een heel leuke band te spelen. Eshilo blijft bij de jury gelukkig niet geheel onopgemerkt, want Kim Erkens gaat er aan het eind van de avond met de beloning voor ’muzikant van de avond’ vandoor. (PO)

Hoe gaat muzikale allesvreter Michel Geelen (onder andere Emotional Elvis en GooGooMuck) zijn eenmansproject A Girl Called M live op het podium gestalte geven? Een vraag die snel beantwoord kan worden, gezien de vele connecties die de man in het ‘circuit’ heeft. Voor dit eerste (!!!) optreden heeft Geelen een prima begeleidingsband laten opdraven, waarmee hij het publiek een lesje new wave geeft. Terug naar de vroege jaren ’80 dus, toen bandjes als Joy Division en The Cure hun artistieke hoogtijdagen vierden. Het lijkt of Geelen van die laatste band de klassieker ‘A Forest’ als model heeft genomen voor veel van zijn nummers. Want de Cure-sound uit de eerste periode, grofweg de albums ‘Seventeen Seconds’ tot en met ‘Pornography’, ligt er wel erg dik bovenop, inclusief het phaser-effect dat in vrijwel elk nummer aanwezig is. Geen schizofrene mix tussen zwaar op de hand en mierzoet, zoals we van The Cure gewend zijn, maar duistere, claustrofobische klanken met galmende zangeffecten die nog net een tikje desolater en grimmiger klinken dan The Cure zelf. Qua uiterlijk verhoudt Geelen zich tot Robert Smith als graaf Dracula tot een bouwvakker. Dit in tegenstelling tot zijn vocalen, die Smith akelig dicht benaderen. Geelen blijkt een gevoelige jongen te zijn, iets wat je niet zou zeggen als je hem als een beest tekeer ziet gaan achter de drums bij Red Zone Cuba. Misschien moet hij er toch eens over nadenken om er gewoon een Cure-tribute van te maken? (GS)

We zagen ‘m al eerder vandaag en ook tijdens de tweede voorronde was hij van de partij; Dolf Smolenaers. Zowel met Eshilo als met The Feromones liet de muzikant met de karakteristieke nasale stem al een positieve indruk achter. Maar het beste moest nog komen, als we onze collega’s van 3VOOR12/Arnhem-Nijmegen moeten geloven. Tijdens de tweede voorronde van bandwedstrijd Kaf en Koren gaf Yesterday’s Men, de nieuwe band van Smolenaers, zijn allereerste optreden. “Overdonderend”, zo vond men in Nijmegen en daar sluiten we ons als 3VOOR12/Limburg geheel bij aan. Met dit tweede optreden van Yesterday’s Men, hier in de Azijnfabriek, laat Smolenaers een kant van zichzelf zien die we nog niet zo goed kenden. In zichzelf gekeerd, introvert, met een zekere afkeer van de buitenwereld. Invloeden van Joy Division dringen ook bij Yesterday’s Men door, al is het niet één en al verdoemenis. Waar de lijdensweg bij Joy Division eindeloos leek, gloort er bij Yesterday’s Men hoop en gemoedsrust aan de horizon. Escapisme naar het binnenste van je ziel. Een stormachtige reis met veel wentelingen, die door Yesterday’s Men mooi wordt vormgegeven - zeker ook vocaal. De beste band waar Dolf Smolenaers ons tot op heden kennis mee liet maken! (PO)

Super 88 behoort tot één van de hardst werkende bands van Limburg en dus staat er meteen een brok routine op het podium. Bewapend met nieuw repertoire van het pas verschenen album ‘Girth Grind Gossip’ zet Super 88 een wervelende set neer waar qua muzikaal plezier en energie nog niet veel bands aan hebben weten te tippen deze voorrondes. De nummers zijn niet makkelijk in een hokje te duwen, maar soulvolle, riff georiënteerde garagerock-‘n’-roll vormt het kloppend hart van de composities. Die af en toe rommelige sound met krakende reverb hoort er dus gewoon bij en is verder alleen maar een bewijs van het speelplezier dat er bij Super 88 wel degelijk afspat. In tegenstelling tot het publiek konden deze sympathieke heren de jury niet overtuigen, zo blijkt later op de avond, want onbegrijpelijk genoeg weet Super 88 het niet (weer) tot te finale te schoppen. (GS)

Het Roermondse ambient-/triphop-/breakbeatcollectief The Neverminders is de laatste band van deze NON 2009-voorronde. Dat The Neverminders zich hebben laten inspireren door Portishead en de experimentele elektronische muziek van Björk mag geen geheim heten. Uitstekend om relaxed en chill de avond mee af te sluiten, zou je zo zeggen. Helaas komt de muziek totaal niet over. De sfeer wordt telkens verstoord door getik en gekraak uit de apparatuur en fikse vertragingen door computerproblemen, die de tot in al haar puntjes verzorgde zangeres Joanna overbrugt met luchtig gebabbel. Op het laatst komt het allemaal nog een beetje goed, als op de opzwepende breakbeats van de laatste track uitbundig gedanst wordt door Joanna en een op het podium geroepen fan. High five, sister! Let niet op de technische problemen, hier zijn The Neverminders! (ED)