In recente jaren is een duidelijke opleving van swingmuziek merkbaar. Zonder moeite croonden zangers als Michael Bubblé, Rod Stewart en Robbie Williams zich naar de top van de albumlijsten, met songrepertoire dat doorgaans vele malen ouder is dan zijzelf. Allen zijn overduidelijk geïnspireerd door de crooners van weleer, zoals Bing Crosby, Dean Martin, Nat King Cole en natuurlijk Frank Sinatra. Een frissere wind door het swing- en jazz/poprepertoire woei er mede dankzij Jamie Cullum, die een echt eigen sound wist te ontwikkelen. Vergelijkbare buitenlandse artiesten zijn er te over, maar in Nederland is Wouter Hamel één van de grootste huidige talenten binnen dit specifieke genre. Hamel is big in Japan. Net als Valencia, overigens. Het is zelfs nu al zo dat één van Hamels liedjes in verschillende Japanse karaokesystemen verwerkt zit. Wat de Japanners zo aantrekt in deze blakende blonde knaap uit de polder wordt al snel duidelijk wanneer Hamel op het podium staat. Hij is geen nodeloze braniemaker, zoals Robbie Williams dat soms bleek te zijn tijdens zijn swingconcerten in de Royal Albert Hall. Hamel vertrouwt op zijn stem, die zowel veerkrachtig als sterk is. Moeiteloos wandelt hij door zijn eigen geschreven liedjes, waarvan de zangpartijen niet de simpelste zijn. De teksten zijn eigentijds en tijdens zijn concerten, zoals in Perron55, laat Wouter enige improvisatie toe. Ook de voortreffelijke band krijgt af en toe de ruimte voor wat solo-escapades. Dat Hamel zich niet enkel verschuilt achter de capaciteiten van zijn band blijkt tijdens de toegift, waarin hij zichzelf op één nummer enkel met akoestische gitaar begeleidt. Het is een klein, puur en breekbaar nummer, waarin Wouter Hamel de vocale eigenschappen van een zoetgevooisde crooner verschuift naar die van een mijmerende singer/songwriter als Nick Drake of Jeff Buckley. Met spontaan kippenvel als gevolg. Een vrolijk croonnummertje volgt als afsluiter, waarna Wouter Hamel het publiek laaiend enthousiast achterlaat. Daarom is hij ‘big in Japan’!