John Baggen is voorzitter van Conincx Pop en bezoekt sinds de tweede editie Pinkpop. Als fan, fotograaf en journalist, maar vooral als festivalliefhebber. John’s eerste Pinkpopmoment vond plaats op Rock Werchter. “Ik werd geboren in 1958 aan de Kluis in Geleen, pal tegenover het Burgemeester Daemenpark, the holy ground of roots van Pinkpop. Op 18 mei 1970 was ik twaalf jaar en mijn ouders vonden het geen goed plan dat ik naar Pinkpop ging. Balen als een stekker maar ik mocht echt niet. Toen ik in Roermond op kostschool zat leerde ik Joep Claessen kennen. Hij wist dat ik in Geleen geboren was en op de een of andere manier werd daar het charismatische aangehangen dat het erg kort bij het Pinkpopterrein was. Ik had een jaar de tijd om het thuis voor elkaar te krijgen wel naar de tweede editie te mogen gaan. Het kaartje heb ik nog, het kostte fl.7,50, een godsvermogen ook toen al. Joep mocht... en ik ook... feest dus. Toen, op die laatste maandag in mei 1971, is er iets met mij gebeurd dat ik nooit heb kunnen verklaren en een grote invloed heeft gehad op mijn verdere leven. Ik denk dat het de festivalcultuur was die mij toen oprecht heeft ontroerd. Vorig jaar hadden we de vijfentwintigste Conincx Pop. Als voorzitter van dit festival had ik nooit kunnen doen wat ik doe als ik niet in 1971 die zeven gulden vijftig had uitgegeven. Vervolgens gebeurde er weer iets moois in mijn leven, ik werd fotograaf. Dat gaf mij de mogelijkheid om die festivalemotie vast te leggen op film en het een heel jaar te koesteren. Vooral toen ik voor het Limburgs Dagblad ging werken kreeg ik die gelegenheid van dichtbij. Het bleef natuurlijk niet bij Pinkpop, alle mogelijke Europese festivals heb ik gedaan. Ik ging interviews doen met de bands en kreeg vaak de gelegenheid om exclusieve foto's te schieten. Vrienden waren vaak op een gepaste manier jaloers, ik kwam immers heel dichtbij. Alleen al dat mijn bandje een andere kleur had was voor sommige al erg opwindend. In alle eerlijkheid kan ik zeggen dat ik daar nooit mijn gedrevenheid in vond. Het was de verbroedering die ik zag ontstaan door muziek. Als middelmatig gitarist speelde ik ook in diverse bandjes. Ik werd vervuld door plaatsvervangende trots wanneer ik de groten der aarde of de fanatieke beginnende bands zag schitteren. Zoals veel mensen heel bewust oud en nieuw vieren als het begin van een nieuw jaar, zo beleef ik pinkstermaandag na de laatste band. Geen oliebollen, maar wel een gevoel van een schone lei en op naar het volgende jaar.” “Vreemd genoeg vond mijn eerste Pinkpopmoment plaats op Rock Werchter. Ik geloof dat het in 1985 was. Maanden was ik bezig geweest met de voorbereiding van het interview met Jim Kerr van de Simple Minds. Via de Cannon Prof-Club had ik een unieke lens kunnen huren. Daar was ik voor naar Nieuw Vennep gereden en had er een aparte verzekering voor afgesloten. Ik stond helemaal op scherp. Toen kwam de klap op de vuurpijl. Als donderslag bij heldere hemel werden alle pers accreditaties ingetrokken, niemand wist waarom. Daar stond ik dan. Niks interview, niks foto's. Hevig ontdaan stond ik mijn ergernis uit te pissen. Naast mij aan de pisbak stond Jan Smeets. Hij zag mijn frustratie en vroeg me wat me mankeerde. Ik denk dat ik niet op de meeste charmante manier Jan deelgenoot maakte van mijn teleurstelling. Hij kent als geen ander dat ‘gezeik’ over bandjes en accreditaties. Ik kan dan ook niet zeggen dat het medeleven van Jan afdroop. Op weg van het toilet naar de backstage zag ik Jan weer. Hij was in gesprek met Herman Schuermans, zeg maar de Jan Smeets van Werchter. Jan riep mij erbij. Op voorspraak van hem kreeg ik als enige mijn accreditatie terug. Het zijn geweldige foto's geworden, mede dankzij Jan. Vanaf dat moment ben ik echt van die man gaan houden. Low-profile, vastbesloten, bevlogen, inspirerend, gereserveerd, maar intens mens.”