John Baggen is voorzitter van Conincx Pop en bezoekt sinds de tweede editie Pinkpop. Als fan, fotograaf en journalist, maar vooral als festivalliefhebber. “Het tweede moment dat ik, naast alle andere drieëndertig geweldige Pinkpoppen heb beleefd, stamt uit 1999. Faithless sloot af en ik had daar niet veel mee. Ik stond eigelijk al een beetje aan de zijkant wat na te genieten. Toen kwam het moment waarop ‘God Is A DJ’ werd ingezet. Wat er toen gebeurde kon ik omdat ik, zoals gezegd, een beetje aan de zijkant stond, goed zien. Van voor aan de mainstage tot achter in de uiterste hoek van het festivalterrein begonnen vijfenvijftig duizend mensen te springen. Dat was de ultieme kick. Ik kan me herinneren dat er toen seismografische uitslagen zijn gemeten alsof er een aardbeving was. Ik ben er toen tussen gesprongen en heb me ongelofelijk laten meesleuren in een beat die me eerder weinig deed. Dit moment werd enorm versterkt een jaar later. Twee weken na Faithless kreeg ik een motorongeluk. De volgende Pinkpop, die van 2000, zat ik in een rolstoel. Toen De Dijk opende met ‘Dansen Op De Vulkaan’, werd me duidelijk hoe bijzonder Pinkpop 1999 voor mij was geweest, want dansen was er voor mij niet meer bij. Uiteindelijk is het allemaal goed gekomen met me hoor, geen kommer en kwel. Pinkpop, het is naast muziek: magie, verbroedering, vriendschappen, genieten, bewonderen, lachen maar ook tranen. Pinkpop is festival, iets dat mij in 1971 al oprecht beroerde.”