De avond, gevuld met rap en vette beats en hiphopmuziek, werd geopend door Cartes en Kleine Jay. Afkomstig uit Den Bosch wisten ze een zaal die nog niet echt los was, op te hitsen en te enthousiasmeren. Ze bespeelden de zaal met meeroepbare kreten, die het publiek wel aan wisten te spreken. Ze bouwden een sfeer op, warmden de zaal op. Handen werden omhoog gestoken en regelmatig klonk de kreet: 'Venloooo!'. En toen was het tijd voor de grote verhalen. Tenslotte heb je als rapper je baaldagen, je wil daarover rappen en je hebt wat te zeggen. Misschien raak je net die gevoelige snaar, vind je herkenning, emotie, spreek je de taal waar je publiek naar smacht. In dat kader was met name de kreet "Ik heb mijn eigen problemen" een herkenbare kreet. Een mooi lied over hoe iedereen in essentie toch met dezelfde problemen vecht. Een lied oprecht, en de beats waren goed, en de stemmen van de rappers spraken tot het gemoed. En toch... toen de hoofdact Extince het podium betrad werd duidelijk dat hij iets had dat bij de rest ontbrak. Extince toonde zich zoals zijn fans hem kennen. Als de maestro, de taalacrobaat, de meesterverteller. In de bekende hits kwamen ze voorbij, de allitererende zinnen, metaforen zijn te horen, de hyperbolische grootspraak - of is dat een pleonasme? - waar hij destijds zijn collega's mee overklaste. Op het podium stonden Extince, zijn MC die de aankondigingen, de beats en af en toe een tweede stem verzorgde, en twee zangeressen die de vrouwelijke vocalen waarborgden. Met name in het nummer Viervoeters hadden ze een belangrijke rol, die ze speelden met lol, als tegenspeelsters in het verhaal. Alle hits die je zo snel kunt bedenken kwamen voorbij. 'Kaal of Kammen' en 'Spraakwater' waren erbij. En zelfs een fragment 'Turbotaal', na al die jaren nog even geniaal, passeerde, accapella, de revue. Maar ook het nieuwe werk, het werk van nu, had zijn momenten. In de pap vind je de krenten.