Vrijdag 4 januari, Muziekgieterij Maastricht, het is zover: Nu Of Nooit 2008 is officieel van start gegaan! Voor de eerste keer is de Muziekgieterij in Maastricht het decor voor een voorronde van Nu Of Nooit. De bezoekers weten het jongste poppodium van Maastricht massaal te vinden: een uitverkochte zaal belooft wat voor de rest van het Nu Of Nooit-seizoen. De vierkoppige Maastrichtse band The Spines bijt het spits af. Het kwartet omschrijft zijn muziek zelf als “enerzijds pakkend, anderzijds retro met freaky geluiden; eenvoudig, maar niet saai en complex, maar niet gecompliceerd”. Pakkend is wel het goede woord, maar de eenvoud is toch iets te ver doorgeslagen, waardoor het na een half uur toch een tikkeltje eentonig begint te klinken. Een drummer die de leadzang voor zijn rekening neemt is natuurlijk een prestatie op zich, maar het manko van zo’n constructie blijft dat de podiumpresentatie door de andere bandleden moet worden ingevuld en dat is nou net hetgene dat The Spines verzuimt. Eeuwig zonde blijft dat de toetsenist, hoewel voorzien van een nostalgisch ogende en retro-klinkende synthesizer, zijn instrument nauwelijks gebruikt. Bij welgeteld één nummer van de set voeren elektronische klanken enigszins de boventoon, maar het lijkt niet van harte te gaan. Très.B daarentegen, weet precies hoe het aparte geluiden uit zijn instrumentarium moet toveren. Wie op basis van de bandnaam ruwe en ongepolijste muziek verwacht komt bedrogen uit: zangerige gitaren en uitgeklede drums gecombineerd met de engelachtige zang van de bescheiden frontvrouw resulteren in een set waarbij een dromerige sfeer de boventoon voert. Dat bij het eerste nummer de zang te zacht staat, is ze vergeven, aangezien de ervaren band zich hierdoor niet uit het veld laat slaan en zangeres Misia Furtak krijgt aan het eind van de avond dan ook geheel terecht de prijs voor de beste muzikant van de avond. Hoewel ook Très.B vrijwel geen interactie zoekt met het publiek is er meer beweging op het podium dan bij diens voorgangers, tel daar de charmante zangeres met vlindervormige basgitaar en sfeervolle muziek bij op en de aantrekkingskracht van dit internationale gezelschap is duidelijk. Très.B zal nog voor geduchte concurrentie kunnen gaan zorgen, mocht het in de finale komen te staan. Derde band van de avond is Lavatory Lazy, die rechttoe-rechtaan grungerock maakt. Waar de leden van de voorgaande bands vrijwel aan de grond genageld stonden, springen de gitaristen van deze band vanaf het eerste nummer vrolijk in het rond, terwijl de zanger van het gezelschap relaxt over zijn monitor gebogen staat. Met de interactie met het publiek zit het bij deze band ook wel snor: zanger Dorus richt zowaar af en toe het woord tot de aanwezigen in de knusse zaal, helaas kan dit niet verbloemen dat zijn stem de kracht mist die het genre vereist. Ook het gitaarspel komt niet helemaal lekker uit de verf, waardoor basgitaar en drums de nummers moeten maken. Dat doen ze overigens prima, maar het zorgt er wel voor dat de set weinig afwisselend blijft. Gentlemen of Leisure gaat ongeveer in hetzelfde genre door waar Lavatory Lazy mee begon. Ondanks het feit dat deze band slechts uit drie man bestaat, spat de energie nu wel van het podium af: snelle gitaarrifs, strakke drums, pompende baslijnen en een rauwe stem maken er een enerverend geheel van. Ook hebben de bandleden aan hun podiumpresentatie gedacht: met witte t-shirts en gelijke stropdassen is het voor iedereen meteen duidelijk dat ze bij elkaar horen. Jammer genoeg waagt de band zich ook aan het betere jatwerk, maar als je ‘Great Balls Of Fire’ covert, kun je je misschien beter ook aan de tekst houden… Laatste band van deze eerste, uitverkochte voorronde is Reckless Pilots. Als je je muziek omschrijft als “Electronic Psychedelic Hard Groovin’ Rock n’ Roll” maak je mensen nieuwsgierig. Zo gauw als Reckless Pilots op het podium staat wordt echter in één keer duidelijk wat er mee bedoeld wordt. Vanaf de eerste tonen rolt er rock-‘n’-roll in haar meest vettige vorm door de zaal en het publiek vindt het heerlijk. Bij deze band lijkt er geen sprake van te zijn dat ze meedoen aan misschien wel de belangrijkste bandwedstijd van Limburg: de leden staan overtuigend en volkomen ontspannen te spelen. Het plezier op het podium straalt er van af en de muzikanten krijgen allemaal voldoende ruimte om hun ding te doen. De, naar eigen zeggen, “innovatieve drums” komen niet echt uit de verf, maar het geheel staat als een huis en het moet raar lopen wil deze band het niet ver schoppen in deze editie van Nu Of Nooit.