Opvallend aan de finale van Podiumvrees 2008 is het grote ‘rock-gehalte’ van de finalisten. Bleef het vorig jaar bij één rockband tussen het punk- en metalgeweld, deze editie waren de rollen omgedraaid. De leden van Salto Del Muerto hebben er zin in en geven zich helemaal op het podium. In de gevarieerde set is overal ruimte voor, zelfs voor een akoestische gitaar. De twee gitaristen nemen afwisselend de zang voor hun rekening en door het volstrekt verschillende stemgeluid krijgen de afzonderlijke nummers een heel andere sfeer. Tel daarbij de ontspannen manier van zingen en de vrij losse zangmelodieen bij op en er staat een band van kaliber op de planken. Door de lichte folk invloeden heeft Salto Del Muerto iets weg van het Britse Alabama 3, maar dan zonder het elektronische sausje dat deze laatste band zo typeert. Misschien een idee voor in de toekomst? Reckless Pilots vliegt vanavond op de automatische piloot en straalt vanavond wat minder enthousiasme uit. De band moet na het optreden direct door naar Roermond voor een ander optreden, dus waarschijnlijk staat de trouwe fanbase voor het podium van de Azijnfabriek in plaats van in de Fenix. Reckless Pilots speelt goed, maar niet op de top van haar kunnen; tempowisselingen die normaal gesproken logisch klinken, doen vanavond wat gekunseld aan en er is minder interactie tussen band en publiek dan we van ze gewend zijn. Jammer genoeg is ook het nieuwste nummer van de set verdewenen. Verrasten ze in de voorronde in DownTown nog vriend en vijand met driestemmige zang, in Fenix worden er helaas geen harten mee gewonnen. Arkngthand, de qua leeftijd jongste band van de avond, heeft duidelijk alles op alles gezet in deze finale. Het plezier en enthousiasme straalt er vanaf en dit is werkelijk de eerste keer dat een complete metalband lachend op het podium staat. Die lach werkt aanstekelijk, want in de hele zaal wemelt het van de vrolijke gezichten. Muzikaal gezien is Arkngthand een geval apart: je verwacht zware, bombastische klanken, maar de nummers hebben stuk voor stuk een verfrissende openheid, die ook de niet-metalfans kan bekoren. De melodieën doen enigszins middeleeuws aan en daarnaast wordt er voor de verandering ook nog eens alleen echt gezongen in plaats van onverstaanbaar geschreeuwd. Een simpele optelsom en Arkngthand is de logische en terechte winnaar van het felbegeerde plekje op het Mama’s Pride-podium. Daar ‘wildcard-houder’ Stake Out heeft afgezegd, sluit eerste reserve Onefix het wedstrijdgedeelte af. De hardste band van de avond slingert vanaf het begin energie en agressie de zaal in, wat na het vrolijke metal onderonsje niet meteen bij iederen goed valt. De set van Onefix staat als een huis, maar het zijn de indrukwekkende rustigere passages waar Onefix de zaal mee stil weet te krijgen. Het laat zien meer in haar mars te hebben dan het betere rag- en smijtwerk. Bovendien bewijst de zanger hier dat hij wel degelijk goed kan zingen. Met nog iets meer rust en iets meer zang zou Onefix een geduchte concurrent kunnen zijn, maar het blijft helaas vooral bij schreeuwen.