Er was een tijd dat het ‘t toppunt van "uncool" was om te zeggen dat je van countrymuziek hield. Country, dat was de muziek van de rechtse rednecks in Amerika. In die tijd moet het woord americana ontstaan zijn. Waarmee je aangaf: Ja, ik hou van die op gitaar gebaseerde drie akkoorden-cowboymuziek, maar dan wel geïnjecteerd met iets van sociale geëngageerdheid, een dosis folk en doortrokken van de blues. Het genre is groot geworden en kent inmiddels vele hoogtepunten. Maar ook enkele valkuilen. Soms wordt het teveel sfeer, teveel woestijn en dreigt het pure liedje in de verdrukking te komen. Een lome bas, spannende geluidseffecten op pianotoetsenbord en in de percussie, het is geweldig, maar het houdt een liedje niet bij elkaar. Dolorean weet meestal aan deze valkuilen te ontkomen. Vooral door de refreintjes die in je geheugen blijven zitten en de tekstfragmenten die blijven hangen. Maar tijdens dit optreden ook door er muzikaal, op die punten waar er plaats is voor een solo of improvisatie, heftiger dan anders in te gaan. Hoogtepunt in dit opzicht en prijsnummer van die elfde november was het nummer getiteld ‘Beachcomber Blues’. Dolorean werd aangekondigd als "het hoogtepunt van het Roots of Heaven Festival", dat de dag daarvoor in Haarlem had plaatsgevonden. Die reputatie maakte de band waar. Het publiek werd niet teleurgesteld. Mits men zich de moeite nam tijdens het luisteren echt in de muziek te kruipen. Dolorean is geen snelle hap. Het is heerlijk genieten van Cosmic American Music, met af en toe Crosby, Stills & Nash-achtige vocalen. Maar vooral de stem van zanger/componist Al James, die weemoedige, maar ook troostgevende verhalen vertelt. Muzikaal rustig, soms op het voorspelbare af, maar als je in de juiste stemming bent is het heerlijk genieten. Het voorprogramma werd verzorgd door Davie Lawson, een singer/songwriter uit Wales. Eerste indruk: Sympathieke krullenbol op het podium. Met een akoestische gitaar, capo op de vierde fret. Aangename zangstem. Mooie rustige liedjes. Achteraf gezien de ideale opmaat voor Dolorean. In het publiek zie ik een verliefd paartje, volledig in beslag genomen door elkaar. Ja, daar is dit de juiste achtergrondmuziek voor. Herinner je die populaire cd van vroeger, die de titel ‘Knuffelrock’ had? Davie Lawson maakte deze avond de perfecte knuffelfolk.