De laatste tijd treffen we steeds meer pop- en rockacts aan in het theatercircuit. Gitaarmeisjes als Stevie Ann en Marike Jager bijvoorbeeld. Maar ook rockbands als Di-Rect, Golden Earring en Racoon en popartiesten als Do en Boris zijn geen vreemde gezichten meer in het pluche. Of dat een goede ontwikkeling is, is discutabel. Artiesten kunnen in het theater hogere gages vragen dan in popzalen. De prijzen van de kaartjes zijn vaak niet veel duurder dan van ‘gewone’ concerten, mede vanwege de relatief hoge subsidies voor theaters. Dus het publiek merkt er weinig van. Steeds meer artiestenmanagers zien dus brood in het theater. Maar hoort een band als Di-Rect, die zich voordoet als dé ultieme rock-‘n’-rollband van Nederland, wel thuis in een chique zaal waar de mensen in rijen achter elkaar zitten? Misschien niet. Actrice en zangeres Ellen ten Damme weet met haar theatershow ‘Von Kopf Bis Fuß’ echter een mooie brug te slaan tussen theater en poppodium. Ten Damme komt aan het begin van haar programma de bühne oplopen op haar handen. Als een volleerd circusartiest doet ze haar kunstje. En dat is waar het volgens Ellen om draait in haar carrière. Telkens een kunstje doen om mensen te vermaken of om ze aan het huilen te krijgen. En daar slaagt zij wonderwel in. Enkele prachtige Duitse liederen komen voorbij, onder andere van de hand van Udo Lindenberg. Maar ook de tijdloze klassieker ‘Lili Marleen’ wordt gespeeld, in een kleine, ingetogen versie. Met veel klasse en elegantie brengt Ten Damme deze luisterliedjes, maar ze kruipt net zo makkelijk in de huid van een wulpse stoeipoes, tijdens het expliciete protestlied ‘Plattgefickt’. Voor tekstbeleving scoort Ellen een dikke tien. Naast de Duitse nummers, die Ellen ten Damme al eerder opvoerde, brengt ze een enkel Nederlandstalig nummer. De rest van ‘Von Kopf Bis Fuß’ bestaat uit Engelstalige liedjes. Een erg mooie versie van de radiohit ‘Vegas’ komt voorbij, maar ook veel nummers van het nieuwe album ‘Impossible Girl’. Naast de energieke titelsong, zingt Ten Damme het grappige en semi-autobiografische ‘Singer Of The Band’ en een bloedstollend mooie ballade, getiteld ‘Stay’. Alle nummers hebben op de één of andere manier betrekking op het beknopte levensverhaal dat Ellen ten Damme tijdens deze show vertelt. Familie, liefde, seks, de wijde wereld en het artiestenbestaan. Even gaat Ten Damme de fout in, tijdens een minutenlange monoloog halverwege de show. Ze herstelt zich met een kleine woordgrap en gaat onverstoord verder. De boodschap komt duidelijk over, als gevolg van goed doordachte teksten. Ten Damme ontluikt op het podium, als een bonte krokus in de voorjaarszon. Haar stem heeft een ontzagwekkend bereik. Gecontroleerd en loepzuiver, maar met veel emotie. Ellen toont zich eveneens een vaardig muzikante op piano en viool. Aan het eind van de voorstelling steekt Ellen zangeres Nina Hagen naar de kroon, tijdens een beangstigend accurate imitatie van de Duitse punkkoningin. Terwijl haar plooirok alle kanten opwappert, perst Ten Damme – schijnbaar zonder moeite – de messcherpe en hoekige melodielijnen van Hagen uit haar longen. De microfoon verdwijnt aan het einde van het lied in Ellens mond. Daarna gaan de armharen nog heel even overeind staan, tijdens een schitterende vertolking van de Reinhard Mey-song ‘Gute Nacht, Freunde’. Bravo. Dit is Ellen ten Damme ten voeten uit, ‘Von Kopf Bis Fuß’.