In Hasselt blijkt de gratis bandjesavond verspreid door heel Hasselt in allerlei kroegen een groot succes te zijn. Er zijn rond de 6000 bezoekers aanwezig die volop hebben kunnen genieten van vele soorten muziek. In de Nieuwe Nor daarentegen weten de mensen de weg nog niet te vinden naar het aanstormend talent blijkens de negentig aanwezigen. Audiofeel betreedt als eerste het podium maar op het moment dat ik binnenkom, slaan ze de laatste tonen aan. Erna betreden de Shovels op een lekker Belgisch relaxte manier het de bühne. Hun set bestaat uit vele songs van het album 'Dig It!', dat net een kleine maand uit is. Met de typisch Belgische vertoning en outfits lijkt er geen einde te komen aan de stroom van poppy en groovy bands van de zuiderburen. Het verhaal van The Shovels begint al in de mid jaren negentig als Erik Debny, die ietwat slomerig overkomende gitarist, samen met zanger Tim Brown, tevens frontman van Starfighter, revivalmuziek maakt dat teruggaat naar de jaren zestig. Ook The Shovels gaan terug in de tijd; poppy singalong liedjes met Kinks-invloeden en de rustige Kaiser Chiefs. De nummers worden strak en zorgvuldig gespeeld, qua podiumpresentatie valt het allemaal wel mee. Afgezien van de zanger, staat de rest er stilletjes bij en worden de songs netjes afgewerkt. De zanger speelt de hele tijd met zijn tamboerijn en maakt constant danspasjes die van achter naar voren gaan en weer terug. Op den duur worden de liedjes een beetje eentonig en gaan ze hierdoor vervelen. De set lijkt eeuwig te duren maar het publiek schijnt het te waarderen. Het Zwolse 16 Down heeft zijn sporen al nationaal verdiend door te spelen op festivals als Lowlands, Parkpop en Bospop en in de nodige zalen de afgelopen jaren. Bekend is de band van de hitjes 'Subtle Movements' en 'Heaven Still Cries'. Maakte 16 Down destijds gitaarpop, tegenwoordig zit er veel flinke gitaarrock in die verwijst naar Queens Of The Stone Age en zelfs een klein beetje naar Kyuss, maar ook met Rage Agains The Machine-riffs. De gitaar staat laaggestemd in een aantal nummers en dan krijg je dat typische lompe stonergeluid. Vooral op de nieuwe plaat 'F.L.O' hoor je dit geluid veelvuldig terugkomen, wat het een sterke plaat maakt. Songs als 'Motorbike' en 'Stop Getting Me Down' refereren sterk naar bovengenoemde bands. Op het podium doet 16 Down het afwisselend. Poppy, rustige songs en stonersongs door elkaar waardoor het soms even inzakt. De zangvervormer doet het af en toe even niet, maar dat maakt niks uit want vaak genoeg is 'ie wel te horen en ook dit maakt de set afwisselend en spannend. Jammer is dat het niet altijd even strak klinkt, de samples en de funky baspartijen gaan soms langs elkaar heen maar is niet duidelijk hoorbaar en dus ook niet storend. Een vet groovend concert dat veel mensen gemist hebben, terwijl het waar voor je geld was.