Joep van The Celluloid Gurus over zijn ultieme Pinkpop-moment…

“Een bezoek aan Pinkpop houdt voor mij meestal in dat ik de hele dag wat rondhang, bier drink en af en toe een band ga bekijken. Zo ook Pinkpop 1999. Jon Spencer Blues Explosion wilde ik graag zien, verder maakte het me niet veel uit en ik had dus genoeg tijd om over het terrein te zwalken.

Mijn toenmalige vriendin was erg gecharmeerd van Stef Kamil Carlens, zanger van Zita Swoon. Zij en haar vriendinnen keken dan ook reikhalzend uit naar dat optreden. Mij kon het niet bekoren, maar goed, ieder z’n ding. Ik liep wat over het terrein, met een pilsje in de hand op zoek naar bekenden of andere lui waar ik mijn tijd mee kon verdoen. Op een gegeven moment zag ik Stef Kamil Carlens en Rudeboy (Urban Dance Squad, red.) staan, omringd door een groep opdringerige meiden.

De heren hadden het erg druk met het uitdelen van handtekeningen. Ik heb nooit echt begrepen wat er nu zo leuk is om een handtekening van iemand te hebben, maar goed. Ik er naar toe, inmiddels erg lollig geworden door het festivalbier en vroeg of ze hulp nodig hadden met het uitdelen van die handtekeningen. Deze geste werd gelukkig op waarde geschat en zo heb ik ook de nodige handtekeningen uitgedeeld.

Ik vraag me nog altijd af of die handtekeningjagers dachten dat ik echt iemand voorstelde, of dat ze me niet herkenden en dat niet durfden toe te geven. Ik speelde mijn rol natuurlijk met verve! Toen de heren er genoeg van hadden werd ik vriendelijk bedankt voor mijn hulp, handen werden geschud en ik kon weer op zoek naar mijn volgende plastic pilsje.

Weer aangekomen bij de plek waar mijn vrienden tussen de zooi op de grond zaten, vertelde ik mijn verhaal, waarin Stef Kamil Carlens nog ‘die zanger van Zita Swoon’ heette. Mijn vriendin was zich er natuurlijk meteen van bewust dat deze ontmoeting erg bijzonder was geweest, in haar ogen althans. Ze stelde me dan ook de onvermijdelijke vraag: “Heb je zijn handtekening gevraagd?”…"